Αντώνης Φορλίδας
Αμβέρσα
Διαβάζω τό λογοτεχνικό αριστούργημα τής Μαργαρίτας μέ τίτλο " Ερωτας καί Εξουσία" καί δέν τό χορταίνω.
Η εφράδεια λόγου , οι βαθυστόχαστες σκέψεις καί οι πιπεράτες καί γαργαλιστικές περιγραφές της , αφήνουν κατά πολύ πίσω τόν Ανδρέα Εμπειρίκο καί τόν " Μεγάλο Ανατολικό ".
Γράφει λοιπόν η αμερικανίς συγγραφέας.
" Η ζωή μου μέ τόν Ανδρέα υπήρξε ένα συνεχές καί παρατεταμένο κέρατο. Ο Ανδρέας γιά μένα , ήταν ο εραστής μου, ο σύζυγός μου, ο Πρωθυπουργός μου, ο σύντροφός μου καί τό Teddy Bear , τό αρκουδάκι μου.
Τό μεγάλο πρόβλημα μέ τόν Σιδερένιο Ανδρέα ήταν η μεγάλη του αδυναμία στό ασθενές φύλλο. Δέν άφηνε θηλυκό γιά θηλυκό. Ακόμα καί η γαλοπούλα πού είχαμε γιά σφάξιμο γιά τήν Ημέρα τών Ευχαριστιών στόν Καναδά , ούτε καί αυτή τό γλύτωσε.
Θυμάμαι σ' ένα δείπνο μας στίς Κάννες πού τού έτρεχαν τά σάλια , τού έτριζε η μασσέλα πού τελικά τού έπεσε μέσα στό πιάτο μέ τή σούπα εστραγκόν , όταν μπήκε η Μόνικα Μπελλούτσι.
Ο ψυχίατρος στόν οποίο πήγαμε γιά νά συζητήσουμε τήν πριαπική ερωτομανή σεξουαλική συμπεριφορά τού Ανδρέα , απεφάνθη ότι εφ' όσον αυτή η συμπεριφορά δέν έχει επιπτώσεις στήν πολιτική του καριέρα , τότε δέν υπάρχει πρόβλημα.
Πού νά ήξερε ο δυστυχής καί αφελής ψυχίατρος, ότι μερικά χρόνια μετά, η ακόρεστη σεξουαλική πείνα τού Ανδρέα θά σοδομούσε μιά ολόκληρη θηλυπρεπή Ελλάδα.
Πρίν αφήσουμε τήν ψυχιατρική κλινική , μέ πήγε στήν τουαλέττα καί μούκανε αχαλίνωτο ορθοστατικό σέξ. Εκεί, μέσα στό ψυχιατρείο, συνέλαβα τόν ζαβό ΓΑΠ.
Παρ' όλα αυτά, αυτό πού μέ πλήγωσε , άν καί δέν έπαψα ποτέ νά αγαπώ τόν Ανδρέα, ήταν η σχέση του μέ τήν αεροσυνοδό καί τό πρόστυχο νεύμα πού τής έκανε στή σκάλα τού αεροπλάνου, γυρνώντας από τό Χέρφιλντ.
Δέν περίμενα ότι σ' αυτή τήν ηλικία καί μέ τό υδραυλικό σύστημα ούρησης σκουριασμένο, θά τολμούσε νά παριστάνει τό λυκόπουλο.
Θύμωσα πολύ καί τού είπα. Αν έχει αυτή βυζιά , έχω κι' εγώ.
Η απάντηση του ήταν η χαριστική βολή πού έδωσε τό τέλος στό γάμο μας. " Εχεις κι' εσύ , αλλά είναι σάν αυγά καί μάλιστα τηγανιτά ". Καί συνεχίζει η Μαργαρίτα.
Καί άν οι αναγνώστες , έχουν τήν εντύπωση ότι ήμουν καμμία αφελής ανόητη αμερικανιδούλα πού τελείωσε τό παρθεναγωγείο καλογραιών στό Σινσινάτι, πλανώνται πλάνην οικτράν. Τού τά φορούσα τά κέρατα τού κερατά, αδηφάγου αιδοιοφάγου Ανδρέα. Είχα κι' εγώ τίς ερωτικές μου περιπετειούλες.
Είχα τόν Τζάκ, υποδεκανέα τών ορεινών καταδρομών.
Είχα τόν Μπρούνο, ντελιβερά πίτσας.
Είχα τόν Λιούις , πρωταθλητή στά 100 μέτρα πού τελείωνε πάντα πρώτος.
Είχα τόν Μάξ τόν γιατρό , πού σέ κάθε συνεύρεση δέν καταλάβαινα τίποτα , ίσως επειδή ήταν αναισθησιολόγος.
Πάνω απ' όλα καί απ' όλους όμως, ήταν ο Πιέρ. Ο γάλλος αξκός πού μού έφερε τήν άνοιξη πού λαχταρούσα. Ηταν ένα ρομάντζο στή ζωή μου ,πού κάθε τί παλιό φάνταζε ανεπανόρθωτο καί διαβρωμένο. Ο Πιέρ ήταν πάντα κοντά μου όταν τόν χρειαζόμουν.
Τό πρόσωπό του ήταν σμιλεμένο, είχε τετράγωνο πιγούνι μέ λακκάκι, ανοικτά καστανά μάτια, πολύ αρρενωπός καί μέ πανίσχυρο μεσογειακό ΜΑΓΚΝΟΥΜ κάτω από τά σκέλια του. Είχα μπροστά μου έναν Κέρκ Ντάγκλας, έναν Κάρυ Γκράντ " . κλπ κλπ.
Καί γιά νά μήν σάς κουράζω, σάς συνιστώ ανεπιφύλακτα αυτό τό λογοτεχνικό αριστούργημα τής Μαργαρίτας πού σίγουρα θά γίνει Μπέστ Σέλλερ.
