Ομοιοκαταληξία

Η δασκάλα στην τάξη του Τοτού λέει.
-Και τώρα, παιδιά, θέλω να ανοίξετε τα πρόχειρα τετράδιά σας και το καθένα σας να γράψει από ένα τετράστιχο, για να δω αν καταλάβατε τί είναι η ομοιοκαταληξία..

Έσκυψαν τα παιδιά, άρχισαν να γράφουν, σε λίγο υψώθηκαν τα πρώτα χέρια...
-Διάβασε, Γιωργάκη, τί έγραψες... ωραία, διάβασε, Ελενίτσα… πολύ καλά…
Ρώτησε κάμποσα παιδιά, διάβασαν τί έγραψαν, είπε σε άλλα "μπράβο" διόρθωσε κάποια άλλα, Οπότε να κι ο Τοτός, σηκώνει το χέρι του να διαβάσει κι αυτός το δικό του τετράστιχο.
"Ωχ !γύρευε τί θα έγραψε πάλι..."σκέφτηκε η δασκάλα.
Όμως του έδωσε την άδεια και ο Τοτός άρχισε να διαβάζει με στόμφο.
-Πήγα στην ακροθαλασσιά
για να μαζέψω μύδια
μα ήλθε κύμα ξαφνικό
και μου βρεξε τα...γόνατα.
Παίρνει ανάσα η δασκάλα που παραλίγο να λιποθυμήσει, κάνει τάχα την ψύχραιμη και του λέει.
-Πολύ ωραία σύλληψη ιδέας, Τοτό, μπράβο γιαυτό.
Ως προς την ομοιοκαταληξία όμως…τί να σου πω;
Πιστεύω ότι μια άλλη λέξη στο τέλος θα πήγαινε καλύτερα..
Να, ας πούμε να έλεγες κάτι για "κοχύλια" ή για "παιχνίδια" θα ταίριαζε πιο πολύ με τη λέξη
"μύδια" κατάλαβες;
-Μμμμ! Είχα εγώ, κυρία, λέξη να βάλω!
Αλλά τί να σας κάνω που το κύμα δεν πήγε μέχρι εκεί πέρα…
Κόκαλο η δασκάλα.