.jpg)
Το γνωστό είναι εγκληματικό, παλιό, φθαρμένο, γαντζωμένο με φόβο και ψέματα στην εξουσία, αλλά το άγνωστο μας φοβίζει.
Λίγο ως πολύ <<πάμε στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα>>, τραγουδώντας τούτο το ελπιδοφόρο άσμα η στην περίπτωση που η ελπίδα αποδειχτεί φρούδα θα χορέψουμε ομαδικά τον χορό του Ζαλόγγου τραγουδώντας το γνωστό πένθιμο εμβατήριο της Τρίτης Διεθνούς <<πέσατε θύματα>>.
Κανείς δεν μπορεί να σκοτώσει την ελπίδα για έναν καλλίτερο κόσμο, αρκεί η ίδια να μπορεί να γίνει ριζοσπαστική, ξεσκεπάζοντας την βία του νεοφιλελευθερισμού που θέλει να μετατρέψει τους ανθρώπους σε πειραματόζωα αγριότητας, τη βία που σπρώχνει τόσες χώρες σήμερα σε καθεστώς λιτότητας, αυταρχισμού και πολέμου.
Κανείς δεν μπορεί να σκοτώσει την ελπίδα που είναι ενάντια στον<< καπιταλισμό του καζίνου >>που θρέφεται από την δημιουργική καταστροφή.
Η ελπίδα μπορεί να ενδυναμώσει και να κινητοποιήσει κοινωνικές ομάδες, γειτονιές, πανεπιστήμια, αλλά και να σπρώξει την κοινωνία να ορίσει τους κανόνες της οικονομίας και όχι η οικονομία την ζωή των ανθρώπων. Μία τυφλά δικαιωματική <<αριστερά>> ίσως προσπαθήσει να βγάλει την κοινωνία από τα αδιέξοδα που δημιούργησε ο καπιταλισμός μετά την καλπάζουσα ανάπτυξή του.
Τα αριστερά κινήματα συνδέονται με ένα ζωοδότη ομφάλιο λώρο με τηνκοινωνική ευαισθησία και τον ανθρωπισμό, αυτοθυσία, πατριωτισμό και σε αυτά δεν έχει θέση ο μαζάνθρωπος, ο κάθε μιζάνθρωπος-μισάνθρωπος, ο κάθε πρόθυμος ηλίθιος , ούτε είναι άσυλα ανιάτων, ούτε ένα είδος πολιτικού σούπερ Μάρκετ με κάθε είδους φρούτα, ούτε μπορούν να λειτουργούν σαν κολυμπήθρα του Σιλωάμ η βιομηχανία άφεσης αμαρτιών για λαμόγια, τρωκτικά, πιράνχας, καιροσκόπους,που έχουν υπηρετήσει με υπερβάλλοντα ζήλο το σύστημα και τις μνημονιακές πολιτικές, την διαπλοκή, τον παρασιτισμό, την διαφθορά, τον εκφυλισμό, την σαπίλα.
Υπάρχουν οι παπάδες για να βοηθούν τους αμαρτωλούς για να κάνουν καινούργιες αμαρτίες και όχι αριστερά κόμματα. Στην πράξη δεν είναι κανόνας στην ανθρώπινη φύση να μαθαίνει από τα λάθη, αντιθέτως έχει μεγαλύτερη ροπή στην επανάληψη των ίδιων σαν ακόμη μια παραδοξότητα του μεγάλου μυστηρίου της ύπαρξης.
Χαμένοι εν τέλει θα είναι για ακόμη μία φορά οι υποδειγματικοί πολίτες;
Αυτός και μόνο θα ήταν επαρκής λόγος να ξεριζώσει ο Μαρξ τρίχα, τρίχα το μούσι του από την απελπισία του. Ο καπιταλισμός απαιτεί από τις μάζες να προσκυνήσουν τα εικονοστάσια των αγορών, η Ευρωπαϊκή ένωση έχει καταλήξει εχθρός του εαυτού της με κατασκευαστικά λάθη από την δημιουργία της, οι αγορές δεν πρόκειται να πάνε προς την κοινωνία, υπάρχει ανθρωπιστική κρίση με κοινωνίες διαλυμένες από υπέρμετρη ανεργία κι έναν λαβωμένο κοινωνικό ιστό, αλλά και κρίση στην ευρωζώνη τραπεζική , δημοσίου χρέους, πτώση των επενδύσεων.
Η υποκρισία είναι η υπόκλιση που κάνει η κακία στην αρετή , και αν μία τυφλά δικαιωματική αριστερά καπελώσει την ιστορικά αναγκαία αριστερά, και η ελπίδα αποδειχτεί φρούδα, είναι σοβαρότατος ο κίνδυνος της ανόδου του εθνικισμού, αλλά και σίγουρο ότι στην αναπόφευκτη καμπύλη που θα ακολουθήσει θα εκδηλωθούν όλα. Όσα δεν θέλουμε να δούμε…
