Ενωτικές πολιτικές πρωτοβουλίες- για την
δημιουργία ενός δημοκρατικού, πατριωτικού πόλου, προς την εθνική και κοινωνική
απελευθέρωση
Κατσούλης
Σταύρος - μέλος πολιτικής γραμματείας ΕΠΑΜ
Παπουλής
Κώστας -μέλος γραμματείας ΣΧΕΔΙΟΥ Β
Στάλιας
Σπύρος -μέλος γραμματείας Δραχμής
Η διαδικασία της Ευρωπαϊκής «ενοποίησης», στην
πραγματικότητα της «υπερπαγκοσμοιοποίησης», που λαμβάνει χώρα στην Ε.Ε., με
σκληρό της πυρήνα την ζώνη του ευρώ, έχει αποδείξει μέχρι στιγμής, τα εξής :
Πρώτον: Η
Ε.Ε. σε πολιτικό επίπεδο, αναδεικνύεται
σε κατεξοχήν ολοκληρωτικό
μόρφωμα. Μέσω της επερχόμενης ομοσπονδιοποίησης καταργείται κάθε
έννοια δημοκρατίας, λαϊκής και εθνικής κυριαρχίας. Οι λαοί που με τους αγώνες
τους, μπορούσαν να επηρεάσουν τα εθνικά τους κοινοβούλια, να ανατρέψουν
πολιτικές και κυβερνήσεις, σήμερα βρίσκονται με την πλάτη στο τοίχο, θεατές της
ίδιας τους της ζωής. Η φωνή τους «δεν ακούγεται» από την ελεγχόμενη
(από τις πολυεθνικές, το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, την Γερμανία) διορισμένη
γραφειοκρατία των Βρυξελών. Το πεδίο της Ε.Ε., πολύ περισσότερο της ζώνης του
ευρώ, αποτελεί αρνητικό πεδίο πάλης για τους λαούς και ευνοϊκό για το μεγάλο
κεφάλαιο και τα ισχυρά κράτη. Η διάλυση της Ε.Ε., η επιστροφή των αγώνων για
δημοκρατία και κοινωνικά δικαιώματα, σε εθνικό επίπεδο, θα ανατρέψει τον
σημερινό συσχετισμό. Η ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας, αποτελεί μονόδρομο για
τις ζωντανές λαϊκές δυνάμεις, κύρια σε περιφερειακές χώρες όπως η πατρίδα μας.
Θα αποτελέσει το κύκνειο άσμα της γερμανόδουλης, παρασιτικής οικονομικής και
πολιτικής ελίτ που για να έχει τις «πλάτες» του ξένου παράγοντα,
απέναντι στον ελληνικό λαό, παρέδωσε την πατρίδα, άνευ όρων.
Δεύτερον: Η
Ε.Ε. σε οικονομικό επίπεδο, και
ιδιαίτερα ο σκληρός πυρήνας της, η ζώνη του ευρώ, ως μια ένωση άνισων και ανομοιογενών
οικονομιών (Βορρά-Νότου), χωρίς σχεδιασμό και διορθωτικούς μηχανισμούς (που θα
απαιτούσαν τεράστιες μεταβιβάσεις πόρων από τον Βορρά προς το Νότο), και
απαγορεύοντας την εθνική «ενίσχυση», «δουλεύει» για τους ισχυρούς, για αυτούς
που έχουν απόλυτο πλεονέκτημα ανταγωνισμού σε ανοικτά σύνορα (για το εμπόριο,
το κεφάλαιο κλπ) και ελεύθερη διεθνή αγορά, διαμορφώνοντας κέντρο και
εξαρτημένη-περιφέρεια. Η
Ελλάδα με την συμμετοχή της στην ΕΟΚ και στην Ε.Ε., δέχτηκε μεγάλο πλήγμα στην
βιομηχανία της, ενώ αποδυναμώθηκε σημαντικά και ο πρωτογενής της τομέας. Από
ότι απέδειξε η ζωή, η πατρίδα μας δεν μπορεί να αναπτυχθεί συνολικά, να ασκήσει
οποιαδήποτε εμπορική και βιομηχανική πολιτική μέσα στα ευρωπαϊκά δεσμά. Η Ε.Ε.,
σε μια χώρα ναυτική, μας έκλεισε ακόμη και τα ναυπηγεία.
Τρίτον: Το
ευρώ και η ΟΝΕ. Αν
η είσοδος στην ΕΟΚ και στην Ε.Ε., επιβεβαίωσε την ιστορική αγόρευση στη βουλή
του 1962, του Η. Ηλιού, για «τον λάκκο των λεόντων», η απόφαση για συμμετοχή
στον σκληρό πυρήνα της, στην ζώνη του ευρώ, οδήγησε σε μια πραγματικά νέα Μικρασιατική καταστροφή (προς το παρόν οικονομικού μόνο
τύπου). Η χώρα παρέδωσε εκτός από την εμπορική της πολιτική, την νομισματική,
συναλλαγματική και τέλος την δημοσιονομική της πολιτική. Στερήθηκε έτσι κάθε
εργαλείο για την ρύθμιση της οικονομίας της. Τα «χρυσά» χρόνια του ευρώ, η
Ελλάδα, επικεφαλής μιας σειράς περιφερειακών χωρών, γνώρισε την προσωρινή και
πλαστή ευμάρεια για την μεσαία τάξη, ενώ η οικονομία της στρεβλωνόταν όλο και
περισσότερο, με την στροφή της σε μη-διεθνώς εμπορεύσιμα αγαθά και την
δημιουργία τεράστιων εξωτερικών-εμπορικών ελλειμμάτων.
Η Ελλάδα βρέθηκε στη δεινή θέση να ανταγωνίζεται εντός
της ΖΕ με πιο προηγμένες οικονομίες από αυτήν, ενώ εκτός της ΖΕ να χρησιμοποιεί
το πιο σκληρό νόμισμα του κόσμου. Η δε νομισματική πολιτική της Ε.Κ.Τ. ασκήθηκε
με βάση τον γερμανικό οικονομικό κύκλο και αντίθετα με τις ελληνικές ανάγκες,
οδηγώντας και εδώ (όπως και στην Ισπανία), σε φούσκα ακινήτων και σε τραπεζική
κατάρρευση που φορτώθηκε στο δημόσιο χρέος, δηλαδή στο λαό.
Τα εξωτερικά-εμπορικά ελλείμματα που διόγκωσε σε
απίστευτο βαθμό το ευρώ, καλύφτηκαν, με εξωτερικό δανεισμό (δημόσιο και
ιδιωτικό) και δημιούργησαν την υπερχρέωση της χώρας. Το δημόσιο χρέος άλλαξε
χέρια και από εσωτερικό μετατράπηκε σε εξωτερικό και σε ξένο νόμισμα. Μόνο στην
οκταετία 2001 - 2009 το 92% του δημόσιου δανεισμού εξανεμιζόταν στην
εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους. Το 2008 το 80% του δημόσιου χρέους ήταν σε
χέρια ξένων πιστωτών, έναντι μόλις 10% το 1993, όταν άρχισε η εφαρμογή της
συνθήκης του Μάαστριχτ, που μεταξύ άλλων απαγόρευσε το εκδοτικό προνόμιο του
ελληνικού κράτους.
Χωρίς να αθωώνεται το ντόπιο οικονομικό και πολιτικό
κατεστημένο, το ευρώ και η ΟΝΕ (που ήταν άλλωστε και κύρια επιλογή του)
αποτέλεσε τον βασικό συντελεστή της παραγωγικής και δημοσιονομικής χρεοκοπίας
της χώρας. Αντί, μάλιστα το 2010 να επιλεγεί η «άρνηση» του χρέους,
και η επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, μια στάση απελευθέρωσης ανάλογη της
Αργεντινής, μας οδήγησαν βαθιά στην υποδούλωση, μας μετέτρεψαν σε δουλοπαροικία
του χρέους μέσω της παραμονής στο ευρώ και άσκησαν καθεστώς κατοχής μέσω των
επαχθών δανειακών συμβάσεων, που «άλλαξαν» και το δίκαιο του χρέους για τη
χώρα. Θα έρθει όμως η στιγμή που θα λογοδοτήσουν ενώπιον του λαού μας.
Τέταρτο: η
Ελλάδα ως προτεκτοράτο.Καθώς μέσα στην ζώνη του ευρώ εντείνεται η
κυριαρχία του κέντρου και του Βερολίνου πάνω στην περιφέρεια, όσο πιο μικρή
οικονομία διαθέτει κανείς, τόσο περισσότερο ισοπεδώνεται. Η Ελλάδα που είναι
πραγματικά χώρα μεγάλων αγώνων και φυσικά εθνικοαπελευθερωτικών, χτυπήθηκε μαζί
με την Κύπρο περισσότερο από όλους, από τις ερπύστριες των σύγχρονων Πάντσερ,
των μηχανισμών της ευρωζώνης. Η Ελλάδα μετατρέπεται μέσω του χρέους και των
μηχανισμών του ευρώ, σε γερμανικό προτεκτοράτο, γερασμένο από την μετανάστευση,
φτωχό και παρηκμασμένο, αδύναμο στο μέλλον να απαντήσει και σε
εξωτερικές-στρατιωτικές απειλές.
Πέμπτον: Η
απόλυτη εξουσια της Ε.Κ.Τ. και η (εντός ευρώ) αδυναμία διαπραγμάτευσης.
Η Ε.Κ.Τ. διαθέτει το δικαίωμα παροχής ρευστότητας, σε όλες τις τράπεζες του
ευρω-συστήματος. Με απόφαση των 2/3 του Δ.Σ. της (των κεντρικών τραπεζιτών+6
διορισμένων μελών) μπορεί να κλείνει τις τράπεζες μιας χώρας αν θεωρεί ότι η
χώρα χρεοκόπησε η ίδια (π.χ., αυτή σταματάει να πληρώνει τοκοχρεολύσια στους
δανειστές της) ή το τραπεζικό της σύστημα.
Το 2010 ο Τρισέ απείλησε την Ιρλανδία με αυτό το χαρτί,
και την έβαλε στο μνημόνιο. Με τον ίδιο τρόπο προειδοποίησαν ακόμη και τον
άνθρωπό τους τον Παπανδρέου. Με κυνικό τρόπο το έπραξαν στην Κύπρο γονατίζοντας
το λαό της, μια που το πολιτικό σύστημα του νησιού, δεν είχε ετοιμαστεί για
επιστροφή στη Λίρα.
Η Ελλάδα λοιπόν, παρά τα όσα ισχυρίζονται κυβέρνηση και
αξιωματική αντιπολίτευση, όσο δηλώνει πρόθυμη να παραμείνει στο ευρώ, όσο δεν
προετοιμάζεται για έξοδο, όσο δεν έχει απάντηση στην διακοπή της ρευστότητας
που είναι το ισχυρό όπλο των δανειστών, τόσο ενισχύει την άλλη πλευρά, το
Βερολίνο, το Δ.Ν.Τ και τις δυνάμεις κατοχής της χώρας. Τα περί σκληρών
διαπραγματεύσεων, αποτελούν φληναφήματα για να διασκεδαστεί η ελληνική
τραγωδία-παράδοση του τόπου και του λαού.
Έκτον: Η
έξοδος από την κρίση προϋποθέτει Εθνικό-Νόμισμα. Πέρα από την
ανάγκη απάντησης στη κλείσιμο των τραπεζών της που έχει η πατρίδα μας στο βαθμό
που σταματήσει να πληρώνει με το αίμα της τοκοχρεολύσια, το εθνικό νόμισμα
είναι αναγκαίο για να ανακτηθούν τα οικονομικά εργαλεία που είναι απαραίτητα
για την έξοδο από την κρίση και αποτελεί καταλυτικό εργαλείο για την άσκηση
εθνικής κυριαρχίας. Σήμερα η Ελλάδα που βιώνει την μεγαλύτερη οικονομική κρίση
ανεπτυγμένης χώρας στην ιστορία, δεν διαθέτει μέσα οικονομικής πολιτικής για να
βγει από αυτήν, αφού όλα έχουν εκχωρηθεί στην Ε.Ε. και στην ευρωζώνη. Η
ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας μέσω της ανάκτησης των μέσων εθνικής
οικονομικής πολιτικής και η έξοδος από την κρίση παίρνουν ταυτόσημο χαρακτήρα.
Άλλωστε η ΟΝΕ και οι συνθήκες της ευρωζώνης παραπέμπουν
σε αιώνια λιτότητα για όλους, πολύ βέβαια μεγαλύτερη για την Ελλάδα που
αποτελεί μακράν την πιο υπερχρεωμένη χώρα και αυτήν που δέχεται την μεγαλύτερη
μανία του Βερολίνου. Η ίδια η συμμετοχή στην ΟΝΕ αποτελεί από μόνης της ένα
«μνημόνιο».
Έβδομον: Πολιτικές
και κοινωνικές πρωτοβουλίες για κοινωνική και εθνική απελευθέρωση,-Λαϊκή
Κυριαρχία, Εθνική Ανεξαρτησία στην πορεία δημιουργίας ενός δημοκρατικού –
πατριωτικού πόλου.
Είναι αναγκαία σήμερα παρά ποτέ η συμπόρευση, η κοινή
δράση, των πολιτικών, κοινωνικών, επιστημονικών και ζωντανών δυνάμεων του λαού
μας, που κατανοούν ότι το σπάσιμο των δεσμών του προτεκτοράτου και η μετατροπή
της Ελλάδας σε κυρίαρχη, δημοκρατική και ευημερούσα χώρα, με κοινωνικό κράτος
και πλήρη απασχόληση, οδηγεί σε αλλαγή των ευρωπαϊκών συντεταγμένων της. Είναι
αναγκαίο να ενισχυθεί η κοινή δράση όλων των απελευθερωτικών δυνάμεων, αλλά να
ξεκινήσει και μια κοινή πολιτική πρωτοβουλία-καμπάνια απέναντι στο συνεχές:
χρέος-χρέη-ευρώ-Δ.Ν.Τ-Ε.Ε.., που να σταθεί απέναντι σε μια κυβέρνηση
«υποτιθέμενης εθνικής ενότητας», μόνο και μόνο για να παραμείνει η Ελλάδα κι ο
λαός της δέσμιοι στο χωνευτήρι της ομοσπονδιοποίησης, της νέας φεουδαρχίας των
τραπεζών. Είναι αδήριτη η ανάγκη για την δημιουργία ενός Δημοκρατικού –
Πατριωτικού πόλου για την ενότητα του λαού και του έθνους από την πλευρά των
συμφερόντων του λαού και των δυνάμεων της εργασίας.
Σήμερα που ο λαϊκός παράγοντας φαίνεται να έχει
υποχωρήσει, να έχει εγκαταλείψει τις κινητοποιήσεις, σήμερα χρειάζεται περισσότερο
από ποτέ η προβολή ενός σχεδίου-προτάγματος για την ελληνική χειραφέτηση.
Άλλωστε σύντομα και οι νέες από τις (αιώνιες) διαπραγματεύσεις για το χρέος,
από όποια κυβέρνηση και αν γίνουν (είτε ΣΥΡΙΖΑ, είτε Ν.Δ.) θα οδηγήσουν σε
ψίχουλα και στην διαπίστωση ότι η παραμονή στην ευρωζώνη δεν είναι
βιώσιμη, η καλύτερα σημαίνει αβίωτο, αν όχι αφανισμό για λαό και έθνος. Το
ζήτημα χρέους- ευρώ πρέπει να (και θα) τεθεί με μεγάλη ένταση.
Ο λαός μας μπορεί και πρέπει να στηριχθεί στις δικές του
δυνάμεις, στην παραγωγική δυνατότητα του τόπου του, στην Ιστορία του, να
χαράξει και να σχεδιάσει το μέλλον του. Πρέπει όμως να μην παραδοθεί, πρέπει
όπως έκανε πάντα να πολεμήσει. Η ελευθερία, η εθνική μας κυριαρχία, η
δημοκρατία, το δικαίωμα στην εργασία, στην υγεία, στην εκπαίδευση, δεν θα μας
χαριστούν από τους ξένους, πρέπει να τα κατακτήσουμε και να τα δημιουργήσουμε
μόνοι μας.
