Σε ένα αναστατωμένο κόσμο που κλυδωνίζεται στον άξονα του, στην τέλεια μιζέρια της Ελλάδας με τους αδέξιους υπηρέτες των ξένων συμφερόντων, που βυθίζεται μέσα σε ένα σκοτεινό χάος, σκεπασμένη με ένα σύννεφο γεμάτο σκιές, λερωμένη η χώρα από ακάθαρτες προσευχές και ανόητες επιθυμίες,
από ψυχές που χοντραίνουν, από ξερά κεφάλια και σκληρές καρδιές, που να έρθει και που να γεννηθεί ο Χριστός, χωρίς αίμα, χωρίς αμαρτία και χωρίς ληστές;
Πόσο αηδιασμένος θα ένιωθε από την στυγνότητα όλων αυτών των υποτιθέμενων νομοδιδασκάλων που τόσα χρόνια βασανίζουν το γράμμα σκόπιμα ώστε να του αφαιρέσουν το πνεύμα;
Εύλογη θα ήταν η απορία του Θεανθρώπου, τι χρειάζονται αυτοί οι χλιδάτοι και πολυτελέστατοι ναοί, οι ιερείς, οι ύμνοι και όλο αυτό το φωτεινό χαβαλο-τζέρτζελο των ημερών, αφού δεν μπορούν να γιατρέψουν όλα αυτά τα βάσανα;
Είναι σίγουρο ότι αν έβρισκε μέρος να σταθεί το άγιο πόδι του και έβλεπε τα κηφηναριά της μάσας, τους μι(ζ)άνθρωπους-μισάνθρωπους θα σκέφτονταν <<οι λύκοι έχουν τας αγριοφωλέας των, αλλ ο Υιός του Ανθρώπου δεν έχει που την κεφαλή κλίναι>>.
Ποιος από τους φορείς της γήινης δόξας με την κοροϊδευτική κοσμιότητα, με την πανούργα κακεντρέχεια, ποιο κόμμα-το-παράσιτο θα είχε χέρι καθαρό να το απλώσει για χειραψία με τον Χριστό;
Και πώς θα εξηγούσε ο Χριστός σε αυτά τα ρηχά πνεύματα με τις παρδαλές και πολύχρωμες καρδιές και με τα θλιβερά έργα, για την υπέροχη δύναμη της ταπεινοφροσύνης, της συμπόνιας για τους άλλους, της αγνότητας της καρδιάς, της δίψας και υπεράσπιση της δικαιοσύνης, την ενεργό καλοσύνη και το κυριότερο από όλα πως θα εξηγούσε στα διάβολο-σπέρματα αυτά ότι ο διάβολος δεν διώχνει ποτέ τον διάβολο.
Με την γέννηση του θα συναντούσε στο Ελαδέξ δόλιες και ύποπτες μορφές, σπιούνους για να τον κατασκοπεύουν, και βαλτούς πράκτορες για να τον απογοητεύουν.
Χριστού-Γέννα σε έναν κόσμο ανάλατο και άγευστο, σε μία χώρα που παίζει με την φωτιά που μπορεί να μας κάψει, μπορεί όμως, αν το θελήσουμε να λειώσει όλες μας τις σκουριές, να καταστρέψει κάθε τι που μας σαπίζει .
Σε εμάς τα υβρίδια, συρραφές ετερόκλητων στοιχείων η γέννηση του Χριστού θα έπρεπε να σηματοδοτεί την επανάσταση πρώτα εναντίον του εαυτού μας και ύστερα , ενάντια στον κόσμο, πρώτα επανάσταση ενάντια στο κακό μέσα μας και ύστερα η επανάσταση στο κακό έξω από εμάς.
Μόνο ο Χριστός μπορεί να μας οδηγήσει φωταγωγικά στον καινούργιο χρόνο. Πρέπει να μπορέσουμε να σηκώσουμε την ταφόπλακα πάνω από τον εαυτό μας και όλοι μαζί πάνω από την παλιά Κοσμοσωτήρια Ελλάδα, να διώξουμε όλους αυτούς που δεν μπορούν και ούτε καν σκέφτονται να αερίσουν την ψυχή τους την γεμάτη βατράχια και φίδια.
Συγνώμη Χριστέ μου, καλλίτερα μέχρι να καθαρίσουμε την κόπρο του Αυγεία μην έρχεσαι, η μυρωδιά της άλλωστε φτάνει μέχρι και τα ουράνια. Δεν είμαστε μόνο Αμαρτωλοί, αλλά τώρα οι περισσότεροι και φτωχοί αν εξαιρέσουμε κάποιους που είναι χρόνιες ροκανιστικές μασέλες.
Ούτε και ΕΣΥ θα ήθελες να περπατήσεις στις πλατιές ιδιοκτησίες της αμαρτίας. Όλες αυτές οι ετοιμασίες είναι οι μάσκες της προσωπικότητάς μας, είναι γι αυτούς που έχουν μάθει να ζουν από τις αντανακλάσεις της ζωής και όχι από την ουσία της.
<<ΟΧΙ ΚΥΡΙΕ μην έρχεσαι σε εμάς, στην πραγματικότητα τίποτε δεν είναι έτοιμο για την υποδοχή σου! Ίσως κάποια στιγμή κάνουμε την ΑΝΑΤΡΟΠΗ και χτίσουμε έναν δρόμο και για ΣΕΝΑ>>.
