Ηψήφος εμπιστοσύνης δόθηκε. Από τις κοινοβουλευτικές ομάδες του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Και μόνο από αυτές. Ούτε μια ψήφος παραπανω.
Είναι το πρώτο συμπέρασμα της διαδικασίας των προηγούμενων ημερών στη βουλή. Το δεύτερο συμπέρασμα είναι ότι ο Γιάννης Πρετεντέρης πήρε ψήφο εμπιστοσύνης από τον Σαμαρά και τους πιστούς «ακολούθους» του.
Είναι το πρώτο συμπέρασμα της διαδικασίας των προηγούμενων ημερών στη βουλή. Το δεύτερο συμπέρασμα είναι ότι ο Γιάννης Πρετεντέρης πήρε ψήφο εμπιστοσύνης από τον Σαμαρά και τους πιστούς «ακολούθους» του.
Η πρωτοφανής, ακόμα και για τα πολιτικά δεδομένα της Ελλάδας της εποχής των μνημονίων, κίνηση ενός πρωθυπουργού να δώσει στήριξη σε έναν δημοσιογράφο από το βήμα της βουλής θέτει το ζήτημα της προπαγάνδας σε νέες διαστάσεις.
Αυτές όμως είναι οι αυτονόητες διαπιστώσεις που είναι ορατές ακόμη και για τους πιο δύσπιστους. Πίσω από τις τοποθετήσεις των κυβερνητικών, όμως, υπάρχει και μια πολιτική μετατόπιση που χρειάζεται περισσότερη κουβέντα.
Ο Σαμαράς και ο Βορίδης, ως ιδεολογικός καθοδηγητής πλέον, έκαναν αρκετά εμφανές πως το εμφυλιοπολεμικό ήθος θα κυριαρχήσει στον λόγο τους από δω και περά. Οι αναφορές σε «καλούς και κακούς έλληνες», «σε πεζοδρόμια που καταστρέφουν την εθνική προσπάθεια» καθώς και οι εκφοβιστικές διατυπώσεις μεταφέρουν την πολιτική αντιπαράθεση που διεξάγεται από πλευράς κυβέρνησης, στις δεκαετίες του 40 και 50.
Είναι μια επιλογή. Η δεξιά, ή καλύτερα το αστικό μπλοκ, την είχε πάντα αυτή την επιλογή, ως εργαλείο φόβου και κατατρομοκράτησης της κοινωνίας. Και η ιστορικότητα των αντιπαραθέσεων με την αριστερά της δίνει τη στρεβλή εντύπωση πως η επανάληψή της θα την ευνοήσει ξανά, ασχέτως της σημερινής συγκυρίας.
Όμως αυτό, για μένα προσωπικά, είναι μέσα στις αναμενόμενες πρακτικές ενός δεξιού μπλοκ. Αυτό που εκπλήσσει κι εξοργίζει είναι η στάση του ΚΚΕ μέσω του δημόσιου λόγου που εκφράστηκε από την Αλέκα Παπαρήγα στη βουλή. Δε θα μείνω στα αδύναμα επιχειρήματά της, αλλά, κυρίως, στον σφοδρό χαρακτήρα της επίθεσης που εξαπέλυσε προς τον ΣΥΡΙΖΑ.
«Δεν υπάρχει ανθρωπιστική κρίση στην Ελλάδα» μας είπε η πρόεδρος της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΚΚΕ. Μας ρώτησε μάλιστα τι είναι η ανθρωπιστική κρίση και γιατί επιμένουμε σε αυτή την περιγραφή εμείς του ΣΥΡΙΖΑ.
Θα έλεγα πως όταν υπάρχει κόσμος χωρίς πρόσβαση σε κοινωνικά αγαθά, και αυτή η εξέλιξη μειώνει την ποιότητα του βιοτικού επιπέδου του μέχρι του σημείου να πεθαίνουν άνθρωποι, κι όταν αυτή η εξέλιξη αφορά εκατομμύρια πολίτες στη χωρά, τότε μάλλον πρόκειται περί ανθρωπιστικής κρίσης.
Οι αίτιες και η ταξική διάσταση αυτών των κοινωνικών φαινομένων έχουν αναλυθεί από πλευράς ΣΥΡΙΖΑ χιλιάδες φορές.
Κριτική άσκησε επίσης και στη δέσμευση του ΣΥΡΙΖΑ να επιδοτήσει το ενοίκιο ώστε να λυθεί το πρόβλημα των άστεγων που είναι 20 χιλιάδες στη χώρα. Χαρακτηριστικά ανέφερε: «Και τί θα γίνει που θα δοθεί στέγη σ’ αυτούς;».
Η τρίτη παρατήρησή της ακολουθούσε την ροή των τακτικών ελιγμών στους λόγους που τα στελέχη του ΚΚΕ ξέρουν να χειρίζονται με εμπειρία: «Θα φτιάξετε συσσίτια για τους φτωχούς, μα αυτό το κάνουν όλοι, η εκκλησία, τα φιλανθρωπικά σωματεία κλπ» μας είπε. Εν προκείμενω, είναι απαραίτητο να διευκρινιστεί ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αναφέρεται σε κουπόνια σίτισης κι όχι για συσσίτια.
Τέταρτο σημείο: «τα στελέχη κι απλά μελή του ΚΚΕ που αποχώρησαν από το κόμμα είχαν κύρος όταν ήταν σε αυτό». Και η μη συνέχιση της πρότασης υποδηλώνει ότι το έχασαν αφού αποχώρησαν. Το κύρος της κυρίας Παπαρήγα που έχει στενές πολιτικές σχέσεις με τον πιο ακραίο δικτάτορα της υφηλίου, της Βόρειας Κορέας, προφανώς δε τίθεται σε κρίση.
Μεταξύ άλλων, δεν παρέλειψε να αναφερθεί απαξιωτικά στον χαρακτήρα των αντιμνημονιακών κινητοποιήσεων, και ειδικότερα του κινήματος των πλατειών του 2011, χαρακτηρίζοντάς τες «χάπενινγκ» του ΣΥΡΙΖΑ.
Με άλλα λόγια, τα εκατομμύρια των ανθρώπων που κατέβηκαν και συμμετείχαν στους αγώνες εναντίον των μνημονιακών κυβερνήσεων και των πολιτικών τους στις πλατειές και γέννησαν πρωτότυπα και συλλογικά εγχειρήματα δίνοντας το αντιπαράδειγμα στην καπιταλιστική οργάνωση της κοινωνίας πλανήθηκαν συμμετέχοντας σε κενές πολιτικού περιεχομένου ενέργειες;
Δεν είναι να απορεί λοιπόν κανείς που η σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ θα μείνει για ακόμη μια φορά στην ιστορία, ως μια ηγεσία που έβλεπε τα τραίνα να περνούν. Κι ακόμα χειρότερα, ως μια ηγεσία που μέσα στην βουλή την χειροκρότει ο Βορίδης κι οι άλλοι ακροδεξιοί βουλευτές της ΝΔ.
Του Χρήστου Καραγιαννίδη από rednotebook
