Εδώ περπατάς και φτύνει ο άλλος επάνω σου και σε βγάζει τρελό. Κινδυνεύεις να σε κάνει κομμάτια γιατί περνάει με κόκκινο και σε βρίζει. Διαμαρτύρεσαι γιατί δεν σέβεται την ουρά στην τράπεζα και σου ζητάει τα ρέστα.
Θέλεις να αναπνεύσεις καθαρό αέρα και φοβάσαι μην μολυνθείς από τις...
αναθυμιάσεις της διαφθοράς.
Θλιβερός φιγουρατζής με όλον εκείνο τον παροξυσμό μεγαλομανίας γκαζώνει το αυτοκίνητό του και σαν μακελάρης της ασφάλτου μεταφέροντας όλη την εγωπάθειά του στο κιβώτιο ταχυτήτων, πατάει κανένα ζωάκι στον δρόμο επιδεικνύοντας την κυριαρχία του. Καθαρίζει καλά το διαμέρισμα του , αλλά πετάει τα σκουπίδια στον δρόμο.
Και χιλιάδες άλλες τέτοιες, νοοτροπίες και συμπεριφορές, που είναι τροχοπέδες του κοινωνικού μας βίου. Εσύ που διαβάζεις το άρθρο πιστεύεις ότι μπορεί να μας σώσει τίποτα αν δεν αλλάξουμε νοοτροπία; Άραγε καταλαβαίνουμε ακριβώς τι σημαίνει να αλλάξουμε νοοτροπία και τι να είσαι αναξιόπιστος;
Το χρέος μήπως είναι απλά και μόνον ένα σύμπτωμα της ασθένειας , και δεν είναι αυτό η ασθένεια; Μήπως ραντίζουμε τα φύλλα από ένα δέντρο ενώ στην πραγματικότητα νοσεί και η ρίζα του;
Οι επίδοξοι εραστές της εξουσίας κομίζοντας μόνο λογιστικές υποσχέσεις <<βελτίωσης>> της καταναλωτικής ευχέρειας, τι θα μπορούσαν να αλλάξουν; Λυπάμαι, θλίβομαι, αγανακτώ, και απορώ, ούτε λέξη κανένας για ποιότητα οργάνωσης της ζωής που να μην έχει σχέση με το χρήμα;
Ποιος μιλάει για θεσμούς κοινωνικής συνοχής, καλλιέργεια, συνεπή αξιοκρατία; Ποιος και πως θα επιστρατεύσει την ποιότητα; Με ποιόν τρόπο θα γίνει η αλλαγή νοοτροπίας όλου αυτού του διαβρωμένου κοινωνικού ιστού;
Ποιος και πώς θα ζητήσει λογαριασμό από τον καθένα να του εξηγήσει με ποιόν τρόπο έφερε σε πέρας το καθήκον που του έθεσε και του θέτει καθημερινά η ζωή, γι αυτό που έκανε και ειδικά γι αυτό που δεν έκανε; Με ποιόν τρόπο θα αλλάξει νοοτροπία η κοινωνία που έχει μετατραπεί σε κοιμητήριο κάθε νέας γενιάς;
Η ιδεολογική σύγχυση υπάρχει και στους <<πάνω>> και στους <<κάτω>> γι αυτό και γίναμε Άνω-Κάτω έχει να κάνει με το πρόβλημα ενός ιδιότυπου αποπροσανατολισμού .
Έχουμε βυθίσει και τον βυθό, βρισκόμαστε στην κοιλιά ενός θηρίου σε διαδικασία πέψης, έχουμε βουλιάξει και καλούμαστε βουλιαγμένοι να αλλάξουμε, αλλά κανείς δεν μιλάει και δεν λέει το πώς;
Κανείς δεν μιλάει για επανάσταση στα μυαλά γιατί ίσως ξέρει ότι θα χάσει τους ψηφοφόρους του.
Το σύστημα κοντανασαίνει καθαρά από δική μας αδράνεια, ξεπέρασε και το τελικό όριο της απανθρωπιάς και έμεινε γυμνό από λαϊκή αποδοχή, ώστε είναι περίπου φάντασμα, είναι ένας εφιάλτης.
Αλλά για τους πολίτες γενικά με τέτοιες νοοτροπίες δεν υπάρχει ορατή διαφορά στους εφιάλτες. Στον σημερινό και τον πιθανότατα επερχόμενο που κωφεύει σε αυτά τα ζωτικής σημασίας ερωτήματα.
Έτσι κι αλλιώς η Ελλάδα πάντα κινδύνευε από τους Έλληνες.
