Οιλογής Ντινόπουλοι που ανθούν και ευδοκιμούν στους εξουσιαστικούς θώκους είναι το πρότυπο μερικών περίεργων πολιτικών σήμερα: μικροί ψεύτες, εριστικοί, «λαϊκοί», φωνασκούντες, ρητορίσκοι, επιθετικοί· απατεωνίσκοι, που μόνο θλίψη προκαλούν στην κοινωνία, εννοείται στους εχέφρονες της κοινωνίας, σ' αυτούς που επιμένουν αν και γνωρίζουν ότι είναι μάταιο να θέλουν να ονομάζονται πολίτες.
Ψιλικατζήδες, μακριά από την υπέροχη λειτουργία του ψιλικατζίδικου, χαμερπείς, εαυτούληδες, βγαίνουν στο γυαλί της τηλοψίας και κατακεραυνώνουν αυτούς ντε που επιβουλεύονται την ίδια την υπόσταση της χώρας, ενώ είναι οι ίδιοι που με τις μικροαπατεωνιές τους πριονίζουν την αξιοπιστία της και τους όποιους θεσμούς θα μπορούσαν να είναι σεβαστοί και να λειτουργούν υπέρ της Δημοκρατίας.
Εκπλήσσουν, απλώς, με την ευκολία με την οποία ομνύουν στους δημοκρατικούς θεσμούς, στον λαό και λοιπά, ενώ στην πράξη είναι ακριβώς το αντίθετο: ούτε οι θεσμοί τούς ενδιαφέρουν ούτε ο λαός. Με μαεστρία οδηγούν τις πράξεις τους εκμεταλλευόμενοι και τους θεσμούς και τον λαό.
Επαναλαμβάνουμε τις έννοιες γιατί σ' αυτές βασίζονται ώστε να αναρριχηθούν πολιτικά (εξουσιαστικά, πάντα) και αφού τα καταφέρουν πάνε σπίτια τους και γελάνε με το πολίτευμα και όλους εμάς που τους ψηφίζουμε.
Η δομή της εξουσίας παραμένει ανέγγιχτη και ανίκητη διότι αποτελείται από πολλούς τέτοιους πολιτικούς-ψιλικατζήδες. Η «φιλοσοφία» τους γίνεται όντως λαϊκή, περνάει δηλαδή στα λαϊκά στρώματα που μένουν με το στόμα ανοιχτό μπροστά στην καπατσοσύνη τους (και ας γνωρίζουν ότι ουσιαστικά πρόκειται για τζιτζιφιόγκους· ο σκοπός εάν επιτευχθεί όλα τα άλλα περισσεύουν, όπως π.χ. το ήθος, η αξιοπρέπεια, ο λόγος, ο διάλογος, η ποίηση, η τέχνη και λοιπά).
Γνωστά ίσως όλα τούτα και χιλιογραμμένα, είναι καλό, όμως, να τα βλέπουμε με τα μάτια μας, μπας και συνεννοηθούμε μεταξύ μας και συνειδητοποιήσουμε ποιοι είναι αυτοί που πραγματικά μας κυβερνάνε (χωρίς να ξεχνάμε το βασικό πρόβλημα που είναι τα γρανάζια -η δομή- της εξουσίας, του συστήματος).
Ισως ακόμη αρχίσουμε να κατανοούμε καλύτερα γιατί όλοι αυτοί συνασπίζονται, είτε ανήκουν στο ένα κόμμα είτε στο άλλο. Ουσιαστικά ανήκουν όλοι στο ίδιο κόμμα, σε αυτό των αυστηρά προσωπικών συμφερόντων.
Στην Τοπική Αυτοδιοίκηση λόγου χάρη, δεν υπάρχει αντιπολίτευση, ή όταν υπάρχει αυτό γίνεται για λόγους εντυπώσεων ή για να αλλάξουν οι θέσεις εξουσίας και να καρπωθούν πολύ περισσότερα. Αλλά κι εκεί που βρίσκεται όλο κάτι «τσιμπάει»· ψιλικά, πάντα, αλλά για πολλούς είναι το παν.
Ακόμη κι εκείνοι που δεν είναι Ντινόπουλοι, τελικά γίνονται, πολύ εύκολα μάλιστα, διότι εάν δεν γίνουν θα εκβραστούν από το σύστημα εξουσίας ή θα απαξιωθούν σαν γραφικοί, ποιητές και λοιπά.
Το ήθος, άρα, δεν χωρεί στο δημοκρατικό μας σύστημα, δεν αντέχει δίπλα στη λύσσα των εξουσιαζόντων να ικανοποιήσουν τα μικρά τους συμφέροντα (και τα μεγάλα βεβαίως, αλλά αυτό είναι μια άλλη, επώδυνη ιστορία). Μας ενδιαφέρουν εδώ τα μικρά, οι ψιλικατζήδες της πολιτικής, διότι είναι παιχνιδιάρηδες, σκανταλιάρηδες, μικρούληδες· χαριτωμένοι τελικά, αλλά πόσο αποκρουστικοί.
Του Γιώργου Σταματόπουλου από efsyn
