Του ΝΑΠΟΛΕΟΝΤΑ ΧΑΣΑΚΟΥ.
Τελικά είναι καλλίτερα να πονάς η να φοβάσαι; Ο πόνος είναι ο τρόπος που η φύση μας μιλάει και μας λέει ότι κάτι δεν πάει καλά.
Ο πόνος είναι το μαντρόσκυλο της Υγείας, αλλά τις περισσότερες φορές ο πόνος είναι ο ευαίσθητο-ποιητής της ζωής. Χτυπάει το καμπανάκι στο κρεβάτι του πόνου και σου λέει. <<Είδες που τα σάβανα δεν έχουν τσέπες>>;
Ο πόνος πολύ πριν τον νεκροθάφτη, μετρά τα μέτρα σου, σε εξωθεί σε αυτογνωσία σε κάνει συμπονετικό. Πόσες φορές όταν το πρόβλημα επί το λαϊκότερο αγγούρι μπαίνει στον λάκκο-πρωκτό μας και υποφέρουμε , τότε και μόνον τότε φέρνουμε στο νου μας κάποιον, που μας εξιστορούσε μια παρόμοια στεναχώρια και τον γράφαμε στα παλαιότερα των υποδημάτων μας, ακούγοντας τον επιπόλαια και συμβουλεύοντας τον παπαρολογίες.
Και όμως το μαρτύριο είναι αυτό που κατά παράξενο τρόπο καθαρίζει την ψυχή. Ο φόβος όμως παραλύει, παραμορφώνει, και το κυριότερο απ όλα εκτρέφει παρανοϊκές ιδέες.
Φοβάται ο Λαός να αντιδράσει. Γιατί; Γιατί φοβάται τις συνέπειες της αποτυχίας και φοβάται μη χάσει ότι απέμεινε στον μικρό-κόσμο του.Άλλος την εργασία του, άλλος το σπίτι του, άλλος το πενιχρό του εισόδημα, άλλος την δια-πλοκή του, άλλος την ψευδαίσθηση της Ελευθερίας του.
Το κυριότερο φοβάται να αμφισβητήσει και να <<γκρεμίσει>> βαθιά θεμελιωμένες πεποιθήσεις του, αξίες και συμπεριφορές, γιατί έτσι νιώθει ότι απειλείται η μείωση της δικής του Αυτό-εικόνας, και έτσι << παραβλέπει >> την γενική αλλαγή της κοινωνικο-πολιτικο-οικονομικής πραγματικότητας.
Το συναίσθημα του φόβου δημιουργεί το άγχος, το παρατεταμένο άγχος οδηγεί σιγά, σιγά στην θλίψη και μετά από κάποιο διάστημα , το μυαλό μπορεί να βάλει μπροστά έναν μηχανισμό ασυνείδητο για να αντιμετωπίσει πρόχειρα την κατάσταση, τη μόνωση συναισθημάτων.
Ο μηχανισμός αυτός σε υπερβολή και όταν μεταφέρεται στην καθημερινή μας ζωή οδηγεί στην απάθεια. Οι άνθρωποι ζουν σαν ρομπότ , χωρίς καμία θέληση για αντίδραση. Ο διογκωμένος φόβος είναι η ρίζα των ψυχοπαθειών.
Σκιά πίσω από κάθε φόβο ο φόβος του θανάτου, και ο δειλός και μίζερος φοβητσιάρης , Θεομπαίχτης ανάβει και κανένα κεράκι γιατί έτσι πιστεύει ότι θα τα έχει καλά και στην μετά θάνατον ζωή
Τελικά είναι καλλίτερα να πονάς η να φοβάσαι; Ο πόνος είναι ο τρόπος που η φύση μας μιλάει και μας λέει ότι κάτι δεν πάει καλά.
Ο πόνος είναι το μαντρόσκυλο της Υγείας, αλλά τις περισσότερες φορές ο πόνος είναι ο ευαίσθητο-ποιητής της ζωής. Χτυπάει το καμπανάκι στο κρεβάτι του πόνου και σου λέει. <<Είδες που τα σάβανα δεν έχουν τσέπες>>;
Ο πόνος πολύ πριν τον νεκροθάφτη, μετρά τα μέτρα σου, σε εξωθεί σε αυτογνωσία σε κάνει συμπονετικό. Πόσες φορές όταν το πρόβλημα επί το λαϊκότερο αγγούρι μπαίνει στον λάκκο-πρωκτό μας και υποφέρουμε , τότε και μόνον τότε φέρνουμε στο νου μας κάποιον, που μας εξιστορούσε μια παρόμοια στεναχώρια και τον γράφαμε στα παλαιότερα των υποδημάτων μας, ακούγοντας τον επιπόλαια και συμβουλεύοντας τον παπαρολογίες.
Και όμως το μαρτύριο είναι αυτό που κατά παράξενο τρόπο καθαρίζει την ψυχή. Ο φόβος όμως παραλύει, παραμορφώνει, και το κυριότερο απ όλα εκτρέφει παρανοϊκές ιδέες.
Φοβάται ο Λαός να αντιδράσει. Γιατί; Γιατί φοβάται τις συνέπειες της αποτυχίας και φοβάται μη χάσει ότι απέμεινε στον μικρό-κόσμο του.Άλλος την εργασία του, άλλος το σπίτι του, άλλος το πενιχρό του εισόδημα, άλλος την δια-πλοκή του, άλλος την ψευδαίσθηση της Ελευθερίας του.
Το κυριότερο φοβάται να αμφισβητήσει και να <<γκρεμίσει>> βαθιά θεμελιωμένες πεποιθήσεις του, αξίες και συμπεριφορές, γιατί έτσι νιώθει ότι απειλείται η μείωση της δικής του Αυτό-εικόνας, και έτσι << παραβλέπει >> την γενική αλλαγή της κοινωνικο-πολιτικο-οικονομικής πραγματικότητας.
Το συναίσθημα του φόβου δημιουργεί το άγχος, το παρατεταμένο άγχος οδηγεί σιγά, σιγά στην θλίψη και μετά από κάποιο διάστημα , το μυαλό μπορεί να βάλει μπροστά έναν μηχανισμό ασυνείδητο για να αντιμετωπίσει πρόχειρα την κατάσταση, τη μόνωση συναισθημάτων.
Ο μηχανισμός αυτός σε υπερβολή και όταν μεταφέρεται στην καθημερινή μας ζωή οδηγεί στην απάθεια. Οι άνθρωποι ζουν σαν ρομπότ , χωρίς καμία θέληση για αντίδραση. Ο διογκωμένος φόβος είναι η ρίζα των ψυχοπαθειών.
Σκιά πίσω από κάθε φόβο ο φόβος του θανάτου, και ο δειλός και μίζερος φοβητσιάρης , Θεομπαίχτης ανάβει και κανένα κεράκι γιατί έτσι πιστεύει ότι θα τα έχει καλά και στην μετά θάνατον ζωή