Αλλά και το κόμμα μας χάνει έναν μαχητικό αγωνιστή, ένα σύντροφο που δε το έβαζε κάτω, που είχε ξεκάθαρο μέσα του ότι η ζωή θέλει αγώνα και ότι ο μεγαλύτερος αγώνας που πρέπει να δώσει ο άνθρωπος είναι ο αγώνας για να αλλάξει ο κόσμος. Να γίνει καλύτερος! Χωρίς την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Από μικρός γνώρισε τη φτώχεια. Από μαθητής άρχισε να συνειδητοποιεί την αξία της
οργανωμένης πάλης. Εντάχθηκε στις γραμμές της ΚΝΕ και ατσαλώθηκε δίπλα στο ΚΚΕ. Αργότερα πέρασε στο πανεπιστήμιο της Πάτρας για να σπουδάσει μαθηματικός. Έδωσε, μέσα από τις γραμμές της οργάνωσής μας, πεισματικά, με όλες τις δυνάμεις, μάχες για τα μορφωτικά και εργασιακά δικαιώματα του λαού μας.
Είχε το δικό του τρόπο ο Μήτσος να μιλά και να εξηγεί. Αυτό που λέμε να «εκλαϊκεύει». Μιλούσε ντόμπρα – σταράτα, χωρίς μισόλογα. Αυτό έμαθε να κάνει δίπλα στους εργάτες, στους συναδέλφους του στην οικοδομή, στους σιδεράδες. Εκεί είδε τι θα πει μεροκάματο, ιδρώτας, καυτός ήλιος, εκμετάλλευση. Δούλευε και σπούδαζε.
Αργότερα ως εκπαιδευτικός – μαθηματικός, με το απλό και ταυτόχρονα σκληρό του λόγο, με ξεχωριστή εκφραστικότητα, μιλούσε στους μαθητές του και για τη μόρφωση και για τη ζωή. Κι αυτό ήταν που τους έκανε να τον λατρεύουν και να τον αγαπούν. Γιατί πάνω από όλα τους δίδασκε για τη ζωή. Τους έδινε θάρρος και την όρεξη για μάθηση.
Έφτιαξε την οικογένειά του. Περιπλανήθηκε σε διαφορετικούς τόπους. Στα Κουφονήσια, στην Αλόννησο. Παντού τον αγαπούσαν. Γιατί δεν υπήρχε περίπτωση να μην εκτιμήσει κάποιος τον αγαπημένο μας Δημήτρη. Γιατί ήταν αληθινός! Έτσι ήταν με όλους ο Μήτσος. Με τους φίλους και τους συντρόφους.
Με τον ίδιο τρόπο διαπαιδαγώγησε και τους γιους του, τα παλικάρια του! Τον Σωτήρη και το Βασίλη. Μαζί με τη λατρεμένη του Χαρούλα, που στάθηκε ακούραστα μέχρι τη τελευταία του πνοή στο δύσκολο αγώνα που έδινε για να κρατηθεί στη ζωή. Είχε την αγωνία να μπουν και εκείνοι στο κίνημα. Ήταν περήφανος για την οικογένειά του! Για όλους! Για τα αδέλφια του, τα ανίψια του, όλους! Είχε τιμή και καμάρι την αγωνιστικότητα και τη συμμετοχή τους στους αγώνες πλάι στο κόμμα μας, το οποίο υπερασπίστηκε όλη του τη ζωή με ξεχωριστό πάθος.
Συμμετείχε στο σωματείο, εκλεγμένος τρεις φορές στο Δ.Σ. της ΕΛΜΕ Μαγνησίας. Υπερασπίστηκε μαχητικά τα αιτήματα της εκπαιδευτικής κοινότητας. Υπερασπίστηκε πρώτα απ’ όλα το δικαίωμα των μαθητών στη μόρφωση, μέσα από ένα δωρεάν δημόσιο σύστημα εκπαίδευσης και τα αιτήματα των εκπαιδευτικών στη μόνιμη και σταθερή δουλειά με δικαιώματα.
Η Τ.Ε. Βόλου του ΚΚΕ και η Κ.Ο.Β. Εκπαιδευτικών εκφράζει τα βαθιά συλλυπητήριά της στην οικογένεια του. Η απουσία του είναι μεγάλη. Δημήτρη δε θα σε ξεχάσουμε ποτέ. Αιωνία σου η μνήμη!
