Χούντα και Χρεοκοπία

Τα τελευταία χρόνια, μετά την χρεοκοπία της χώρας, δεν είναι λίγοι οι Έλληνες που χαρακτηρίζουν «χούντα» το καθεστώς της χώρας μας. 

Πριν, που η χώρα και οι ίδιοι έπαιρναν τα δάνεια και πλήρωναν με πιστωτικές, δεν ήταν χούντα. Μόλις κόπηκαν τα δάνεια, ανακάλυψαν την χούντα.

Κατά την ταπεινή μου γνώμη, το θέμα δεν είναι αν έχουμε χούντα αλλά αν έχουμε δημοκρατία.
Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, όταν αναφέρομαι στην δημοκρατία, εννοώ την αστική δημοκρατία. Για παράδειγμα, αυτήν που έχουν οι ΗΠΑ, που είναι η καλύτερη αστική δημοκρατία του κόσμου.

Όχι, δεν έχουμε δημοκρατία.

Όπως δεν είχαν δημοκρατία οι Έλληνες, όταν έγινε η χούντα του Παπαδόπουλου. Ούτε πριν ούτε μετά την χούντα, η Ελλάδα είχε δημοκρατία. Είχε χουντίτσες.

Η χούντα του Παπαδόπουλου έγινε επειδή η Δεξιά είχε ηττηθεί από την Ένωση Κέντρου του εμμονικού και λίγου Γεωργίου Παπανδρέου. Υπήρχε κίνδυνος να χαθεί η μάσα.

Η χούντα του Παπαδόπουλου ήρθε, για να φέρει ξανά την Δεξιά -με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή- στην εξουσία. Και την έφερε με 54%.

Η Δεξιά από το 30%, πριν την χούντα, πήγε στο 54% στις εκλογές του 1974.

Αναρωτιέστε ακόμα τι ήταν η χούντα του Παπαδόπουλου;

Προσπαθώντας να εντοπίσω τις ομοιότητες της σημερινής εποχής με την επταετή δικτατορία, το πρώτο κοινό στοιχείο που βρίσκω είναι ο φόβος.

Φοβισμένοι οι Έλληνες το 1967, φοβισμένοι και σήμερα.

Υπάρχει η εντύπωση σε πολλούς Έλληνες πως, στην διάρκεια της δικτατορίας των συνταγματαρχών, υπήρξε μαζική ή σοβαρή αντίσταση.

Όχι, στην διάρκεια της δικτατορίας δεν υπήρξε μαζική αντίσταση.

Η χούντα των συνταγματαρχών δεν συνάντησε ιδιαίτερη αντίσταση τις πρώτες ημέρες -ως και οι ίδιοι ένιωσαν έκπληξη γι’ αυτό-, ενώ στη συνέχεια, με εξαίρεση την απόπειρα δολοφονίας του Παπαπαδόπουλου από τον ηρωικό Αλέξανδρο Παναγούλη ή κάποιες αυτοσχέδιες βόμβες, όπως αυτή που έσκασε στα χέρια του καθηγητή της Παντείου Σάκη Καράγιωργα και του έκοψε το χέρι, δεν συνέβη το παραμικρό.

Υπήρξε ατομική ηρωική αντίσταση κατά της χούντας, αλλά δεν υπήρξε οργανωμένη και μαζική αντίσταση.

Στην διάρκεια της δικτατορίας, οι Έλληνες κοιτούσαν την δουλειά τους.

Όπως κάνουν και σήμερα.

Αυτός είναι ο λόγος που «φουσκώθηκε» έντεχνα το Πολυτεχνείο -ο αγώνας λίγων χιλιάδων ηρωικών φοιτητών όταν η χούντα είχε ουσιαστικά καταρρεύσει-, ώστε να σβηστεί η ντροπή και η ενοχή των Ελλήνων που ανέχτηκαν επί 7 χρόνια μια ομάδα γελοίων συνταγματαρχών.

Και φυσικά, η χούντα δεν έπεσε εξαιτίας του Πολυτεχνείου. Η χούντα σάπισε, βρόμισε και έπεσε μόνη της, παίρνοντας στο λαιμό της και την Κύπρο.

Και δεν πρόλαβε η χούντα να προκηρύξει εκλογές -όπως ήταν το σχέδιο- , ώστε να γίνει πάλι κυβέρνηση η Δεξιά με πρωθυπουργό τον Καραμανλή.

Αν και αυτό συνέβη· αυτός ήταν, άλλωστε, ο στόχος της χούντας. Αποστολή εξετελέσθη.

Η χούντα των συνταγματαρχών είχε επικαλεστεί ως δικαιολογία για την «επανάσταση» της 21ης Απριλίου τον κομμουνιστικό κίνδυνο.

Βέβαια, δεν υπήρχε κανένας κομμουνιστικός κίνδυνος το 1967 αλλά, όταν η Δεξιά -γιατί Δεξιά ήταν η χούντα- θέλει να βρει δικαιολογίες για να μην χάσει την κουτάλα με την οποία τρώει τα δάνεια, μπορεί να ανακαλύψει και κίνδυνο από εξωγήινους.

Οι κομμουνιστές δεν ήταν ιδιαίτερα δραστήριοι κατά της χούντας, και καλά έκαναν, γιατί αφενός δεν είναι δυνατόν να αγωνίζονται μια ζωή οι κομμουνιστές για να κυβερνούν οι δεξιοί και οι κεντρώοι αστοί -που κυνηγούσαν ανελέητα τους κομμουνιστές από τον Εμφύλιο-, και αφετέρου, αν αγωνίζονταν έντονα κατά της χούντας, θα την δικαίωναν στο ότι υπάρχει κομμουνιστικός κίνδυνος.

Όταν στην Ελλάδα δεν αγωνίζονται οι κομμουνιστές δεν μπορεί να υπάρξει μαζική και σοβαρή αντίσταση, οπότε η βλακώδης χούντα άντεξε επτά χρόνια.

Μια ακόμα ομοιότητα των χρόνων της δικτατορίας με τις ημέρες μας είναι η σιωπή του «πνευματικού κόσμου».

Αν και η χούντα είχε απαγορεύσει τα πρώτα χρόνια τα έργα πολλών συγγραφέων -από τον Καμύ μέχρι τον …Κωστή Παλαμά και από τον Ευριπίδη μέχρι τον Αριστοφάνη-, ο μόνος που τόλμησε να γράψει ένα κείμενο κατά της χούντας ήταν ο Γιώργος Σεφέρης.

Οι υπόλοιποι «πνευματικοί άνθρωποι» ή σιώπησαν από φόβο ή συμφωνούσαν με την χούντα.

Υπήρξε, βέβαια, αντίσταση στο εξωτερικό -κυρίως από αυτοεξόριστους- αλλά αυτή είναι μια αντίσταση εκ του ασφαλούς.

Ξέρεις πως το βράδυ θα επιστρέψεις στο σπίτι σου.

Άλλωστε, οι περισσότεροι γι’ αυτό έφυγαν στο εξωτερικό: για να μην κινδυνεύσουν.

Και δεν τους κατηγορώ γι’ αυτό: μακριά από την Ελλάδα κι όπου θέλει ας είναι. Και τότε και τώρα.

Οι ξένοι πολιτικοί και οι κυβερνήσεις που ήθελαν να βοηθήσουν τους Έλληνες για να πέσει η χούντα έψαχναν μια δικαιολογία για να επέμβουν αλλά έβλεπαν πως οι Έλληνες δεν αγωνίζονται κατά της χούντας, οπότε τι να κάνουν κι αυτοί οι έρμοι;

Αν εσύ δεν είσαι διατεθειμένος να πολεμήσεις για την ελευθερία σου, μην περιμένεις να το κάνουν οι ξένοι.

Βέβαια, η Ελλάδα υπάρχει ως κράτος επειδή Γάλλοι, Βρετανοί και Ρώσοι στρατιώτες έχυσαν το δικό τους αίμα στην ναυμαχία του Ναβαρίνου -όταν οι Έλληνες είχαν ηττηθεί και σκοτώνονταν, ως συνήθως μεταξύ τους-, αλλά αυτά δεν πρέπει να τα λέμε γιατί προσβάλλουν τον περιούσιο λαό και τους εθνικούς μύθους του.

Ένα φύσημα ήθελε η χούντα για να πέσει -είναι γνωστό πως η χούντα εμφάνιζε σημάδια διάλυσης από το 1970- αλλά οι Έλληνες περίμεναν με υπομονή να φυσήξει ο Αίολος.

Και σήμερα οι Έλληνες περιμένουν. Ένας θεός ξέρει τι περιμένουν.

Τέσσερα χρόνια από την χρεοκοπία της χώρας, οπότε έχουμε καιρό μέχρι την επταετία της χούντας. Τρία χρόνια τουλάχιστον.

Κι επειδή συχνά η Ιστορία επαναλαμβάνεται σαν φάρσα, μπορεί να επιστρέψει στην εξουσία ο Καραμανλής.

Όχι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο Κώστας Καραμανλής.

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ήταν ένας από τους σημαντικότερους υπαίτιους της εκτροπής που οδήγησε στην χούντα, ενώ ο Κώστας Καραμανλής είναι ένας από τους υπεύθυνους για την χρεοκοπία της χώρας.

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής επέστρεψε από την αυτοεξορία του στο Παρίσι ως «εθνάρχης», οπότε ο Κώστας Καραμανλής μπορεί να επιστρέψει από την αυτοεξορία του στην Ραφήνα ως σωτήρας.

Δεν είναι τυχαίο που ο Κώστας Καραμανλής έχει σωπάσει. Μιμείται τον θείο του στα χρόνια του Παρισιού.

Ξέρει πως οι Έλληνες είναι τόσο ζώα που εκλαμβάνουν την σιωπή ως σοβαρότητα.

Τελικά, η σημαντικότερη ομοιότητα του τότε και του τώρα είναι πως οι περισσότεροι Έλληνες είναι βαθιά δεξιοί.

Και μόνο όταν χάνεται η μάσα από τα δάνεια, τους πιάνουν οι αριστερές ευαισθησίες τους και η επιθυμία για «δημοκρατία».

Άλλωστε, η δυσαρέσκεια των Ελλήνων για την χούντα των συνταγματαρχών δεν έκανε την εμφάνισή της με την κατάλυση του πολιτεύματος ή με τους βασανισμούς αντιφρονούντων αλλά όταν οι χουνταίοι ξεσκίστηκαν στο κλέψιμο και οι πολίτες άρχισαν να στριμώχνονται οικονομικά.

Οπότε, εύχομαι η χρεοκοπία να κρατήσει για πάντα.

Γιατί μας αξίζει.

Εγραψε ο Pitsirikos