Όπως διαβάζουμε στο ThrakiToday, η υπ. αριθμ. 23/2014 απόφαση του Δικαστηρίου
σκόρπισε χαμόγελα σε 65.000 περίπου δανειολήπτες κατά μήκος της χώρας που αντιμετωπίζουν αντίστοιχο πρόβλημα, έχουν συνάψει δηλαδή δανειακές συμβάσεις σε συνάλλαγμα το οποίο υποχωρεί έναντι του ευρώ με αποτέλεσμα οι ίδιοι να καλούνται να βάλουν διπλά και τριπλά το χέρι στην τσέπη
Το ιστορικό της προσφυγής
Ο ενάγων, συνταξιούχος Αστυνομικός σήμερα, σύναψε δανειακή σύμβαση με τραπεζικό ίδρυμα το 2007 με σκοπό να αγοράσει ένα διαμέρισμα. Η δανειακή σύμβαση ήταν σε συνάλλαγμα, και δη σε ελβετικά φράγκα. Το δάνειο του εγκρίθηκε και έτσι στις 5 Ιουνίου του 2007 η τράπεζα του κατέβαλε το ποσό των 166.680,60 ελβετικών φράγκων. Από εκείνη τη στιγμή και μετά ωστόσο ο δανειολήπτης βρέθηκε εγκλωβισμένος σε μια οικονομική περιπέτεια, αντίστοιχη με αυτή που βιώνουν χιλιάδες πολίτες που λαμβάνουν δάνεια σε συνάλλαγμα.
Το ελβετικό φράγκο άρχισε να υποχωρεί σταδιακά έναντι του ευρώ, με αποτέλεσμα παρά τα χρήματα που ο δανειολήπτης κατέβαλε το κεφάλαιο του δανείου να μην μειώνεται στον βαθμό που ο ίδιος θα περίμενε. Το δάνειο που είχε συνάψει προέβλεπε την καταβολή 300 μηναίων τοκοχρεωλυτικών δόσεων με κυμαινόμενο επιτόκιο, ωστόσο το αρχικό κεφάλαιο του δανείου που την ημέρα της εκταμίευσης ανερχόταν σε 105.000 ευρώ, πέντε χρόνια μετά είχε μόλις μειωθεί στις 89.000 ευρώ λόγω της προαναφερόμενης υποχώρησης της αντίστοιχης ισοτιμίας των δύο νομισμάτων. Χαρακτηριστικά η ισοτιμία του ελβετικού φράγκου έναντι του ευρώ είχε υποχωρήσει σε 1,183 το 2012 από 1,65 το 2007, όταν και εκταμιεύτηκε το δάνειο.
Ο συνταξιούχος προσέφυγε στη δικαιοσύνη ζητώντας πρακτικά να αποπληρώσει το δάνειο που είχε λάβει βάσει της ισοτιμίας που ίσχυε την ημέρα που η τράπεζα του κατέβαλε τα χρήματα.
Το σκεπτικό της δικαίωσης!
Το Πρωτοδικείο Ξάνθης δικαίωσε τελικώς τον δανειολήπτη δημιουργώντας ένα δεδικασμένο που υποδέχθηκαν με ενθουσιασμό χιλιάδες πολίτες της χώρας που αντιμετωπίζουν το ίδιο πρόβλημα.
Στην επίμαχη δανειακή σύμβαση που είχε συνάψει ο συνταξιούχος περιλαμβανόταν ο υπ αριθμ 7ος όρος σύμφωνα με τον οποίο “εφόσον το δάνειο ή οποιοδήποτε τμήμα αυτού έχει χορηγηθεί σε συνάλλαγμα ο οφειλέτης υποχρεούται να εκπληρώσει τις εντεύθεν υποχρεώσεις του προς την τράπεζα είτε στο νόμισμα της χορήγησης είτε σε ευρώ, με βάση την τρέχουσα τιμή πώλησης του νομίσματος χορήγησης την ημέρα της καταβολής”.
Ο εν λόγω όρος κρίθηκε ασαφής και αόριστος και κατ' επέκταση καταχρηστικός από το Δικαστήριο, με τον δανειολήπτη μάλιστα να ισχυρίζεται πως δεν είχε ενημερωθεί για τον σοβαρό κίνδυνο που διατρέχει από ένα ενδεχόμενο υποτίμησης του ελβετικού φράγκου έναντι του ευρώ τόσο για τις δόσεις όσο και για το κεφάλαιο και ζήτησε να κηρυχθεί άγονος ο επίμαχος όρος, γιατί δεν ήταν σε γνώση του.
Προς αυτή την κατεύθυνση το Δικαστήριο έκρινε πως η οφειλή του δανειολήπτη πρέπει να υπολογιστεί βάσει της ισοτιμίας των δύο νομισμάτων την περίοδο που εκταμιεύτηκαν τα χρήματα του δανείου, καθώς μπορεί μεν η εκταμίευση του δανείου να έγινε σε ελβετικά φράγκα ωστόσο την ίδια στιγμή η εν λόγω τράπεζα μετέτρεψε τα χρήματα σε ευρώ και ο δανειολήπτης προχώρησε στην εκταμίευση τους. Παράλληλα, ο ίδιος αποπλήρωνε τις δόσεις του σε ευρώ, κάτι που συνδυαστικά με τα παραπάνω οδήγησε το Δικαστήριο στη δικαίωση των αιτημάτων του.
Όπως αναφέρει ο Σύλλογος Δανειοληπτών σε ελβετικό φράγκο, με την απόφαση «απεγκλωβίζονται δανειολήπτες που ενώ επί σειρά ετών αποπλήρωναν κανονικά το δάνειο τους, βρέθηκαν να χρωστούν στις τράπεζες μετά από χρόνια τα ίδια ή και παραπάνω χρήματα από όσα είχαν πάρει στην αρχή. Και αποτελεί σταθμό για πλήθος πολιτών που έλαβαν δάνεια σε ελβετικά φράγκα, αφού επέλυσε ένα μεγάλο οικονομικό, πολιτικό, κοινωνικό και νομικό πρόβλημα».
