τον τίτλο στο 5ο και τελευταίο ματς. Ιδανικό σενάριο θα σκεφτόταν κάποιος για τους φιλάθλους.
Κι όμως αυτήν την εικόνα την “δηλητηριάζουν” οι ίδιοι οι άνθρωποι των ομάδων. Λειτουργούν σαν οπαδοί, την ώρα που οι σφυγμοί είναι στο... κόκκινο, βγαίνουν και κάνουν δηλώσεις που προκαλούν. Η δράση φέρνει αντίδραση και το... γαϊτανάκι συνεχίζεται.
Ο κόσμος ψάχνει να αποδείξει ποιος το ξεκίνησε, ποιος φταίει, ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο. Το σίγουρο είναι ότι φταίνε όλοι. Είναι μάταιο το να μπει κάποιος στη διαδικασία να δει αν το “Δεν θα ανεχτώ να με γαμ@νε” του Γιαννακόπουλου, είναι χειρότερο ή καλύτερο από το “Κανείς παίκτης του Ολυμπιακού στην Εθνική” των Αγγελόπουλων. Κι όμως οι περισσότεροι αυτό κουβεντιάζουν.
Οι δύο οικογένειες έχουν προσφέρει τα μέγιστα στο μπάσκετ, έχουν δώσει και έχουν χάσει πάρα πολλά χρήματα, έχουν δημιουργήσει μεγάλες ομάδες όμως δεν έχουν μάθει να χάνουν. Και όταν οι ίδιοι οι παράγοντες με τις δηλώσεις τους προκαλούν, πώς μπορεί κάποιος να έχει ελπίδα ότι οι οπαδοί θα μάθουν να δέχονται την ήττα;
Το κλίμα έγινε “πολεμικό” και κανείς δεν ξέρει πως θα εξελιχθεί ο 5ος τελικός. Το μόνο θετικό είναι ότι οι παίκτες δεν συμμετέχουν σε αυτή τη διαδικασία και είναι η μοναδική ελπίδα που υπάρχει για να μην ξεφύγει κι άλλο η κατάσταση.
