Eλπίδες στοιβαγμένες πάνω σε νεκρά κορμιά μεταναστών που αναζήτησαν ένα καλύτερο μέλλον… Οι εικόνες που παρουσιάζει η ιταλική La Repubblica δεν μπορούν να περιγραφούν με oποιαδήποτε φράση.
Όταν μιλάμε για εκατοντάδες ανθρώπινες ζωές που χάθηκαν στον βυθό της θάλασσας, μετατρέποντάς τον σε ένα υγρό νεκροταφείο, τα λόγια είναι περιττά.
Όπως περιττή είναι κάθε λέξη, κάθε περιγραφή ενός βίντεο, το οποίο αποτυπώνει την ανθρώπινη τραγωδία 366 ψυχών που ταξίδεψαν με όνειρα και χάθηκαν, παγιδευμένες σε έναν εφιάλτη.
Σοροί αγκαλιασμένες και παγιδευμένες στον πυθμένα της θάλασσας, μαρτυρούν την ανθρώπινη αγωνία των θυμάτων για επιβίωση, την κρύα εκείνη νύχτα της 3ης Οκτωβρίου του 2013, όταν το πλοιάριο ναυάγησε ανοικτά της Λαμπεντούζα.
Το ναυάγιο καταγράφηκε ως μία από τις μεγαλύτερες θαλάσσιες τραγωδίες στην ιστορία της ανθρωπότητας.
«Έτσι πεθαίνουν οι μετανάστες» σχολιάζει ο αρθογράφος της La Repubblica και συνεχίζει: «Κοιτάξτε τι είναι πέραν από τις λέξεις μας, τα άρθρα μας, τις ιστορίες που διηγούμαστε κάθε φορά που βυθίζεται ένα πλοιάριο. Κοιτάξτε αυτά τα σώματα που αγκαλιάζονται στο βυθό της θάλασσας. Είναι το μόνο που μένει από αυτά. Σώματα».
Μας καλεί να ξανασκεφτούμε τις λέξεις: «Ναυάγιο, μετανάστες, Μεσόγειος. Γλιστρούν τόσο γρήγορα που δεν τις συνειδητοποιούμε καν, τις επαναλαμβάνουμε ή τις γράφουμε πάντα την επόμενη ημέρα, ένα ρεπορτάζ, ένας τίτλος, ένα νούμερο…
Έχουμε συνηθίσει, έχουμε εκπαιδευτεί να αναφέρουμε με λεπτομέρεια τα στοιχεία του ναυαγίου, κάθε περίεργη λεπτομέρεια, έχουμε ειδικευτεί να ανακατασκευάζουμε τις ζωές άλλων που δεν υπάρχουν πια. Ο Χαλέντ από το Μαρόκο που έχασε το γιο του, ο Σαμίρ που σώθηκε, η κοπέλα από τη Σομαλία χωρίς όνομα που πέθανε μόλις γέννησε».
