Οεγγονός του Θεόδωρου Πάγκαλου είναι ο χυδαιότερος εκφραστής τού πιο χυδαίου πολιτικού λόγου.
Έτσι ήταν πάντα και τώρα που περνάει την πολιτική του κλιμακτήριο με βαριά κατάθλιψη και υπερχείλιση τοξικών ορμονών, έχει διαρκή εκνευρισμό και η γλώσσα του κρεμάει σαν του θερμόπληκτου σκυλιού, βουτάει στον βούρκο και σηκώνει λάσπη.
Η «βρωμερή φάτσα» της Δούρου και τα περί φωτογράφησης με μαγιό είναι τα βαριά πολιτικά επιχειρήματα ενός ανθρώπου που φαντάζεται την πολιτική αντιπαράθεση σαν μια σύγκρουση τόνων πολιτικού λίπους τεράστιων παλαιστών σούμο. Δύσκολο να βρει αντιπάλους με τα ίδιας ποιότητας πολιτικά επιχειρήματα και της ίδιου όγκου ιδεολογίας, γι’ αυτό προκαλεί μπας και του προκύψει κάνας πολιτικός παλαιστής αντίστοιχης ιδεολογικής κατηγορίας. Δύσκολο!
Αν μιλήσεις για την εξωτερική εμφάνιση του εγγονού του Θεόδωρου Πάγκαλου θα είσαι ρατσιστής – και ΠΟΛΥ ΣΩΣΤΑ θα σε χαρακτηρίσουν έτσι. Αλλά όταν ο εγγονός μιλάει (και το εννοεί κυριολεκτικά) για «βρωμερή φάτσα» ενός ανθρώπου, όποιος και αν είναι αυτός, ή υπαινίσσεται την ηλικία ενός άλλου («δεν μπορεί να μπει ούτε στο αεροπλάνο») και τον αποκαλεί «νούμερο», όπως έκανε με τον Μανώλη Γλέζο, αυτό δεν λέγεται ρατσισμός αλλά (πολιτικός;) λόγος ενός «εκκεντρικού πολιτικού».
Το άρρωστο πολικό σύστημα ξέρασε τον εγγονό του Θεόδωρου Πάγκαλου, τον έβαλε στο περιθώριο, και τώρα περνάει την πιο σκληρή φάση της πολιτικής κλιμακτηρίου. Τη φάση του «θέλω να φαίνομαι»,«έχω ανάγκη να υπάρχω», «μου είναι απαραίτητο να με συζητάνε». Έστω και ως ένα πολιτικό απόβλητο του συστήματος.
Από HardDog
