Μετά τον Δημήτρη Κουφοντίνα και το σάλο που προκάλεσε η κυκλοφορία του βιβλίου του και ο Σάββας Ξηρός εκδίδει βιβλίο από την ερχόμενη Παρασκευή με τίτλο «Πολιτική ευθύνη».
είναι αρκετά διαφορετικό σε ύφος από εκείνο του Κουφοντίνα.
Ο Σάββας Ξηρός γράφει σε προσωπικό ύφος, περισσότερο για τον εαυτό του και όχι για πρόσωπα και καταστάσεις. Γράφει μάλιστα: «ο κύκλος της 17Ν έχει κλείσει. Ασχετα τι φαντάζεται ο καθένας».
Σε άλλο σημείο ο Σάββας Ξηρός γράφει:
«Αυτό που θέλω να πω είναι ότι το παρελθόν μου δεν το απαρνούμαι, διότι με έχει διαμορφώσει, αλλά δεν θέλω να συνεχίσει να καταδιώκει το μέλλον μου.
Δεν θέλω να προχωράω κοιτάζοντας προς τα πίσω, ζώντας μέσα στο παρελθόν. Οσο για το ερώτημα, μπορείς να φανταστείς έναν άνθρωπο να μη μετανιώνει ποτέ;
Είναι μεγάλη αλαζονεία να μη μετανιώνει κανείς για τίποτα. Συγκεκριμένα, θα ήθελα να μην έχω κάνει φόνο. Ολα τα άλλα παλεύονται. Αυτό όχι».
Το βιβλίο που έχει και την μορφή συνέντευξης με ερωτήσεις και επαντήσεις δίνει και απάντηση γιατί εντάχθηκε στην 17 Νοέμβρη ο Ξηρός.
Πρώτη αφορμή, σύμφωνα με τον ίδιο, ήταν η φωτογραφία του νεκρού Κύπριου αγωνιστή της ΕΟΚΑ που αντίκρισε σε ηλικία 12 ετών. «Από εκεί και πέρα, αυτό λειτούργησε σε μένα ασυναίσθητα, δηλαδή υποσυνείδητα».
Επίσης, λέει ότι η ένταξή του στη «17Ν» ήταν μια επιλογή κόντρα «στο ρεύμα της εποχής: κούφια λόγια, καθόλου πράξη».
Σε άλλο σημείο περιγράφοντας τον εαυτό του γράφει:
«Εγώ δεν ξεκίνησα από την άκρα αριστερά, όπως ξεκινάνε οι περισσότεροι, αλλά αντίθετα ήμουν του κατηχητικού».
Λέει για τα όνειρά του να γίνει ζωγράφος όταν κατέβηκε στην Αθήνα σε ηλικία 19 χρόνων.
«Είχα γνωριστεί κάποια στιγμή με τον Τσαρούχη και μου είχε προτείνει να συνεργαστούμε σε κάποιο έργο του, όπως και έγινε».
Δεν βλέπω τον εαυτό μου ως τρομοκράτη
«Εγώ δεν θεωρώ ότι είμαι τρομοκράτης, θεωρούσα ότι νομιμοποιούμαι από το παλιό άρθρο του Συντάγματος, το 114, καθώς το Σύνταγμα έχει γίνει από τους πολιτικούς λάστιχο για να προσαρμόζεται στις επιθυμίες τους.
Οσο δρούσε η Οργάνωση, δεν τρομοκρατούσε τους πολίτες με τέτοιο τρόπο, ώστε άλλοι να αυτοκτονούν, άλλοι να καταφεύγουν στα ψυχοφάρμακα και άλλοι να φεύγουν μετανάστες.
Δεν θεώρησα ποτέ τον εαυτό μου κάποιου είδους πρωτοπορία, αλλά ως μέλος μιας κοινωνίας που υφίσταται κάποιες αδικίες, πιστεύω ότι έκανα κάτι που πολλοί επιθυμούσαν, αλλά ελάχιστοι θα τολμούσαν», γράφει με προκλητικό ύφος.
Για την δράση της 17Ν δεν λέει σχεδόν τίποτα.
«Διαφωνίες υπήρχαν, αλλά διαφωνία δεν σημαίνει ότι κάποιος φεύγει κιόλας διότι πρέπει να είναι σίγουρος γι' αυτό που κάνει».
Υποστηρίζει επίσης ότι δεν ζούσαν πολυτελείς ζωές με τα χρήματα από τις ληστείες. «Επρεπε να δουλεύουμε παράλληλα για να επιβιώσουμε. Εγώ δούλευα και τα καλοκαίρια και τις γιορτές, για να μπορώ να τα καταφέρω οικονομικά», προσθέτει.
Λέει επίσης ότι του έδωσαν πολλά φάρμακα στον Ευαγγελισμό για να "σπασει" και να ομολογήσει και κατηγορεί το δικαστήριο ότι χρησιμοποιούσε «περίεργες» μεθόδους:
«Ο πρόεδρος, όταν είχε κάποια δυσκολία, έκανε διακοπή και κατεβαίναμε κάτω. Εκεί μας περίμεναν διάφορα έξτρα, πίτσες και άλλα παρόμοια και όταν ανεβαίναμε ξανά, έβλεπες εκεί που πριν ήταν κάποιος εξαγριωμένος με την έδρα, τώρα είχε γαλήνιο ύφος και απλανές βλέμμα και απλά άκουγε τον πρόεδρο να προσπερνάει το πρόβλημα που είχε», γράφει.
