Στα χρόνια της τηλεοπτικής ευωχίας, τότε που τα κανάλια δημιουργούσαν επετηρίδες αναγνωρισιμότητας και η αδιαμφισβήτητη αλήθεια άστραφτε στα γυαλιά του παρουσιαστή,υπήρχε μια ενδιαφέρουσα μεθοδολογία που μετέτρεπε το “τίποτα” σε “τηλεοπτικά νούμερα”.
Ο κύκλος του “τίποτα” λειτουργούσε με τη μέθοδο της αλληλοπροβολής,...
μέχρι να εμπεδώσει η κοινωνία πως αυτό που βλέπει στην τηλεόραση, είναι...
αυτό που ισχύει.
Νομίζω πως υπάρχει ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα με έναν εκδότη που μπαινοβγαίνει στη φυλακή. Ο εκδότης αυτός ήταν από τις ανερχόμενες δυνάμεις την εποχή που ο Κωστόπουλος και οι φίλοι του μάθαιναν την ελληνική κοινωνία ποιός είναι ο πρέπων τρόπος και η κατάλληλη στάση για να κάνει σεξ. Κάποια στιγμή ο εκδότης, δημιούργησε μία εταιρεία η οποία διοργάνωσε την απονομή δημοσιογραφικών και άλλων βραβείων.
Ήταν μια καλή επικοινωνιακή συνταγή για τον ίδιο. Οι υποψήφιοι, όλοι μέλη της τηλεοπτικής και δημοσιογραφικής show bizz γοητεύτηκαν από το γεγονός πως ήταν υποψήφιοι. Έτσι άρχισαν να προβάλουν τη διοργάνωση ευελπιστώντας πως έτσι θα γοήτευαν και τον διοργανωτή να τους δώσει το βραβείο. Μέσα σε δύο μεσημέρια, στα τηλεοπτικά κανάλια, η άγνωστη διοργάνωση έγινε “η απονομή των σημαντικών βραβείων τάδε”.
Μετά την απονομή όπου όλοι με τον ένα ή άλλο τρόπο ήταν νικητές, υπήρξε ο γνωστός τηλεοπτικός οργασμός για τα “πολύ σημαντικά βραβεία”, την “μεγάλη τιμή της απονομής” και όλα τα σχετικά. Είχε μπει σε λειτουργία μια αλυσίδα, ένα ασανσέρ αλληλοεπιβεβαίωσης όσων συμμετείχαν. Δεν υπήρχε καμιά αμφιβολία πως και τα βραβεία ήταν σημαντικά και βεβαίως όσοι τα πήραν ακόμη πιο σημαντικοί.
Το ασανσέρ αυτού του ιδιαίτερου λομπισμού, μεταφέρει στους πάνω ορόφους ψέματα και ασημαντότητες και τις κάνει καταστάσεις του ρετιρέ. Έτσι λειτούργησε και το τηλεοπτικό και το πολιτικό σύστημα. Οι εκπομπές εμφανίζουν τους Ψωμιάδηδες, τους Γιακουμάτους, τους Γεωργιάδηδες σημαντικούς και αυτοί στη συνέχεια, εμφανιζόμενοι σε συγκεκριμένες εκπομπές ως σημαντικοί ,επιστρέφουν με τόκο την αίγλη και τη σημαντικότητα που τους απέδωσαν.
Ένα κορυφαίο παράδειγμα είναι η επίσκεψη Άδωνη Γεωργιάδη, υποτίθεται στο Χάρβαρντ. Μια εταιρεία, που τα στελέχη της σχετίζονται με την προώθηση του Υπουργού και του Υπουργείου Υγείας, κατάφεραν να κληθεί ο Άδωνις από έναν σύλλογο στις εγκαταστάσεις του Χάρβαρντ.
Ο Άδωνις, διαφήμισε βεβαίως πως τον κάλεσε το Χάρβαρντ και έστειλε μάλιστα και τις σχετικές φωτογραφίες από τα κτήρια. Είναι δηλαδή σαν να λέμε, πως τον Άδωνη, τον κάλεσε ο σύλλογος θυρωρών του Προεδρικού Μεγάρου και ο υπουργός Υγείας, στέλνοντας τις φωτογραφίες από το Μέγαρο, να υποστηρίζει πως τον κάλεσε το Προεδρικό.Έτσι ακριβώς.
Ο κύκλος λοιπόν ξεκινάει από αυτούς που έχουν συμφέροντα στο υπουργείο Υγείας. Αφού ανέλαβαν να παρέχουν υπηρεσίες έναντι αμοιβής, επιστρέφουν την εξυπηρέτηση στον Υπουργό κλείνοντάς του μια επίσκεψη κάπου στο Χάρβαρντ.
Έτσι αυτός μπορεί να υποστηρίζει ότι είναι ομιλητής στο Χάρβαρντ. Στη συνέχεια του κύκλου η εταιρεία αυτή θα εμφανιστεί στο Υπουργείο ως “πολύ γνωστή εταιρεία με σχέσεις με το Χάρβαρντ” για να πάρει δουλειές και ούτω καθε εξής. Στο τέλος του κύκλου, όλοι θα είναι πολύ σημαντικοί σε βαθμό που η κοινωνία να πρέπει να τους προσκυνήσει.
Μικρή λεπτομέρεια είναι πως αυτό το ταξίδι το πλήρωσε το ελληνικό Δημόσιο, αφού ο Γεωργιάδης έκοψε κάποια φάρμακα από τα νοσοκομεία. Δεν βαριέσαι του Αγίου Βαλεντίνου ήταν, δεν πειράζει.
koutipandoras
