Ο Σπανούλης και ο Λάκοβιτς είναι οι μόνοι με τους οποίους δεν μιλάω σήμερα. Αυτοί γνωρίζουν το γιατί. Υποσχέθηκαν να...
απαντήσουν στην προσφορά της ομάδας και τελικά δεν εμφανίστηκαν ποτέ.
Τους σέβομαι πολύ, είναι εξαιρετικοί επαγγελματίες και ως παίκτες του μπάσκετ είναι αφοσιωμένοι στη δουλειά τους. Τους εύχομαι τα καλύτερα αλλά πλέον δεν τους μιλάω. Όταν δίνω τον λόγο μου, τότε πιστεύω σε αυτόν.
Αν ερχόντουσαν και μου έλεγαν: «αποφασίσαμε να φύγουμε», δεν θα υπήρχε πρόβλημα. Εξάλλου, υπήρχαν και υπάρχουν πολλοί παίκτες που δεν ήθελαν να ανανεώσουν το συμβόλαιο τους ή ακόμα και να έρθουν στις ομάδες μου. Οι δύο τους, όμως, δεν κράτησαν τον λόγο τους και εκεί ξεκινάει και τελειώνει η όλη ιστορία.
Μπορείς να μας πεις την καλύτερη πεντάδα από τους παίκτες που έχει coachaρει όλα αυτά τα χρόνια;
Αυτό είναι κάτι εξαιρετικά δύσκολο. Θα μπορούσα να σκεφτώ τουλάχιστον πέντε διαφορετικές πεντάδες με πολλούς εξτρά παίκτες…
Τουλάχιστον έναν δεν μπορείς να ξεχωρίσεις; Μήπως ο Διαμαντίδης;
Έχω δουλέψει μαζί του για πολύ καιρό. Ας ξεκίνησουμε όμως με τον Σάσα στην Παρτιζάν, τον Βιγιακάμπα στη Μπανταλόνα, τους Σαμπόνις και Αρλάουκας στη Ρεάλ Μαδρίτης, τον Ρέμπρατσα στη Μπενετόν, τους Διαμαντίδη, Μποντιρόγκα και ξανά τον Ρέμπρατσα στον Παναθηναϊκό… Επίσης ο Ρότζερς, ο Μίντλετον και ο Λάζαρος Παπαδόπουλος.
Από αυτές τις ομάδες με τους πολλούς καλούς παίκτες, ίσως η καλύτερη να ήταν η εθνική στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1996. Τότε είχα Τζόρτζεβιτς, Ντανίλοβιτς, Πάσπαλι, Σάβιτς, Ντίβατς και στον πάγκο Σάσα Ομπράντοβιτς, Μπέριτς, Πότερ, Μποντιρόγκα, Ρέμπρατσα, Τόπιτς και Τομάσεβιτς. Ήταν… εύκολο να προπονήσεις αυτούς τους παίκτες. Πραγματικά μου άρεσαν αυτά τα παιδιά…
