Ήταν λοιπόν ο Σπύρος, συνάδελφος «οικονομολόγος λογιστής Ά τάξης», όπως του άρεσε να λέει, είχε μεγάλη εμπειρία στα βιβλία τρίτης κατηγορίας, περίπου 45 ετών, εργαζόμενος ως μισθωτός σε επιχείρηση της περιοχής μας.
Από το 2011 είχε μείνει μόνος του στο λογιστήριο, ένεκα της κρίσης και από τότε μόλις που κατάφερνε να τηρήσει τις προθεσμίες, αλλά δεν παραπονιόταν ποτέ, είχε ακόμη την δουλειά του τουλάχιστον, όπως έλεγε.
Τετάρτη 19 κάποιου μήνα είχε τελειώσει τα κλεισίματα και είχε ετοιμάσει τις σχετικές δηλώσεις ΦΠΑ και ΦΜΥ, η κούραση όμως και μια ελαφρά αδιαθεσία εκείνη την ημέρα τον κατέβαλαν και σκέφτηκε να τις υποβάλλει την επόμενη μέρα στις 20 του μήνα, αφού είχε και μια μέρα περιθώριο ακόμη.
Από το 2011 είχε μείνει μόνος του στο λογιστήριο, ένεκα της κρίσης και από τότε μόλις που κατάφερνε να τηρήσει τις προθεσμίες, αλλά δεν παραπονιόταν ποτέ, είχε ακόμη την δουλειά του τουλάχιστον, όπως έλεγε.
Τετάρτη 19 κάποιου μήνα είχε τελειώσει τα κλεισίματα και είχε ετοιμάσει τις σχετικές δηλώσεις ΦΠΑ και ΦΜΥ, η κούραση όμως και μια ελαφρά αδιαθεσία εκείνη την ημέρα τον κατέβαλαν και σκέφτηκε να τις υποβάλλει την επόμενη μέρα στις 20 του μήνα, αφού είχε και μια μέρα περιθώριο ακόμη.
Την επόμενη μέρα πηγαίνοντας στην εργασία του όπως πάντα συνεπής, το κινητό του χτύπησε, ήταν από το σχολείο του παιδιού του, κάποιο ατύχημα έγινε του είπανε, το παιδί βρισκόταν ήδη στο νοσοκομείο. Με φόβο και με πανικό, ευθύς πήγε στο νοσοκομείο όπου οι γιατροί του εξήγησαν ότι το παιδί έπρεπε να μπει στο χειρουργείο αμέσως, ευτυχώς ο κίνδυνος δεν ήταν πολύ μεγάλος.
Κατά την διάρκεια της αναμονής έξω από το χειρουργείο, όπως ήταν πάντα συνεπής και ευσυνείδητος υπάλληλος του ήρθαν στο μυαλό οι δηλώσεις που έπρεπε να υποβληθούν σήμερα, αλλοίμονο τα πρόστιμα μεγάλα, 2.500,00 ευρώ η κάθε δήλωση και η επιχείρηση δεν έφταιγε σε τίποτα. Του ήρθε λοιπόν στο μυαλό η τέλεια λύση, θα έπαιρνε τηλέφωνο τον συνάδελφο και φίλο του Κώστα, να πάει να «διώξει» τις δηλώσεις, όλα θα πήγαιναν καλά, μπορούσε επιτέλους να αφιερώσει όλη του τη σκέψη στο παιδί του.
Έτσι και έγινε, ο Κώστας δέχθηκε αμέσως να βοηθήσει τον άτυχο φίλο του Σπύρο και σε είκοσι λεπτά ήταν στην επιχείρηση όπου εργαζόταν ο Σπύρος. Αφού συναντήθηκε με τον επιχειρηματία του εξήγησε την κατάσταση και αφού έλαβε τις θερμές ευχαριστίες του, για την εξυπηρέτηση που δέχθηκε να κάνει στην επιχείρηση, οδηγήθηκε στο γραφείο του Σπύρου για να αναζητήσει τις σχετικές δηλώσεις και τους κωδικούς πρόσβασης έτσι ώστε να υποβληθούν όλα κανονικά.
Κανένας όμως δεν φαντάζονταν την ατυχία που τους περίμενε, το ΙΚΑ και το ΣΕΠΕ ήρθαν για έλεγχο εντελώς τυχαία στην επιχείρηση. Οι αδιάφθοροι και δίκαιοι ελεγκτές δεν άκουγαν τίποτα, καμία δικαιολογία για τον δόλιο εργοδότη, άλλωστε ξέρουν αυτοί δεν κάνουν ποτέ λάθος. Για να μην τα πολυλογούμε ο Κώστας γράφτηκε ως «αναπόγραφος εργαζόμενος» και το πρόστιμο της επιχείρησης ανήλθε στα 10.550,00 ευρώ, ακόμη μετά από 4 χρόνια προσπαθούν να το ακυρώσουν. Ευτυχώς η εγχείρηση με το παιδί του Σπύρου πήγε καλά, τώρα το παιδί υγιές μπορεί να μεγαλώσει στην όμορφη πατρίδα μας, που πρώτα από όλα αγαπάει τους πολίτες της.
Ηθικό δίδαγμα
Στην καθημερινή ζωή πολλά μπορούν να συμβούν, δεν αξίζουμε όλοι μας την αυστηροτέρα των ποινών, εκτός και αν οι νομοθετούντες κρίνουν εξ ιδίων τα αλλότρια.