Διαβάζω τα διάφορα αφιερώματα στα έργα και τις ημέρες του Μιχάλη Λιάπη μετά τα διάφορα πανελλήνια ρεκόρ παραβίασης του Κ.Ο.Κ που σημείωσε πριν τη χθεσινή σύλληψη του.
Όσο καλοπροαίρετος κι αν είναι κανείς, δεν μπορεί παρά να σκεφτεί ότι ένας άνθρωπος που ως απλός πολίτης κυκλοφορεί με πλαστές πινακίδες, ως υπουργός μπορεί να είχε κάνει πολύ χειρότερα πράγματα.
Τα διάφορα αυτά αφιερώματα έχουν την πλάκα τους αλλά...
νομίζω ότι προτιμότερα από τα γέλια θα ήταν τα κλάματα. Γελάμε με τον Λιάπη γελώντας με τα χάλια μας.
Από το 2009 μέχρι σήμερα, κάποιοι προσπαθούν να μας πείσουν ότι την κρίση την έφερε το Μνημόνιο κι όχι ότι το Μνημόνιο προτάθηκε ως η μόνη κάποια λύση του ελληνικού δράματος στο οποίο πρωταγωνίστησαν οι διάφοροι Λιάπηδες.
Ειδικότερα από το 2004 μέχρι και το 2009, η χώρα κυβερνήθηκε από Λιάπηδες, Ρουσόπουλους, Βουλγαράκηδες και Καμμένους υπό την υψηλή εποπτεία του Καταλληλότερου αλλά κάποιοι προτιμούν να πιστεύουν ότι για όλα φταίει ο Παπανδρέου, η Μέρκελ, ο Σόρος και φυσικά οι αεροψεκασμοί.
Η κριτική για την ανοχή στους Λιάπηδες όμως δεν μπορεί μόνο να αφορά τον χώρο της Νέας Δημοκρατίας αλλά οφείλει να αποτελέσει και μάθημα για όσους ετοιμάζονται να «τρομάξουν» τη Μέρκελ στέλνοντας στην κυβέρνηση τους Στρατούληδες, τους Λαφαζάνηδες, τον Στάθη Παναγούλη και τον Γιώργο Πάντζα.
Ο αριστερός ακατάλληλος πολιτικός δεν διαφέρει σε τίποτα από τον δεξιό ακατάλληλο πολιτικό. Είναι και δυο εξίσου ακατάλληλοι κι επικίνδυνοι.
Αν δεν συνειδητοποιήσουμε τι έφταιξε, καμία λύση δεν θα μοιάζει κατάλληλη...
parapolitiki.com
