Ο Διακογιάννης, ο Διακογιάννης...
Το πούλμαν, μας γύριζε στο Περιστέρι, από ένα μπάνιο στον Άγιο Ανδρέα.
Ο Διακογιάννης, έβγαινε από την είσοδο, που σήμερα (Πέμπτη πρωί) είχε μπει το λουκέτο.
Σακάκι σκούρο, πουκάμισο θαλασσί, χωρίς γραβάτα. Ύφος αγέρωχο.
Πάντα έτσι τον θυμάμαι.
Πέρασε στο απέναντι πεζοδρόμιο και σήκωσε το χέρι, να σταματήσει ένα ταξί.
Κοίταξα αριστερά μου προς το κτίριο.
Τεράστιο, επιβλητικό.
Διακογιάννης και ΕΡΤ.
Ο Μύθος ήταν εδώ.
Ένιωσα ένα ρίγος, από την αδιαίσθητη, στιγμιαία εκείνη επαφή.
Και μια ζήλια.
Ήθελα και 'γω να 'μουν εκεί...
Ξυπνώντας, προχτές, χαράματα, από τηλεφώνημα συνεργάτη μου και βλέποντας τα ΜΑΤ να σπρώχνουν με τις ασπίδες, προς την έξοδο, τους εργαζομένους, δεν ξέρω πως, αλλά, το μυαλό μου γύρισε πίσω σ' εκείνη τη στιγμή.
Που, πιτσιρικάς περνούσα έξω από την ΕΡΤ.
Στον μύθο...
Που πια, δεν ήταν εκεί..
ΜΑΚΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ
(eikotologies - ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ)
