ΓΥΜΝΑΣΤΗ-Β,ΦΥΣΙΚΟΘΕΡΑΠΕΥΤΗ
Ν.Α ΝΙΚΗΣ
Η ενασχόληση με τον αθλητισμό σε οποιαδήποτε μορφή του (μπάσκετ, ποδόσφαιρο, στίβος, τένις, βάρη κτλ.) πέρα από τα οφέλη που έχει στο σώμα και την φυσική κατάσταση του ασκούμενου, δυστυχώς εγκυμονεί αρκετούς κινδύνους τραυματισμών. Διαστρέμματα, μυϊκές θλάσεις και κακώσεις σε αστραγάλους, ώμους, πλάτη και αγκώνες είναι οι πιο συνηθισμένοι αθλητικοί τραυματισμοί, που αν δεν αντιμετωπιστούν σωστά μπορούν να γίνουν χρόνιοι.
Θλάση...
Ο πιο συνηθισμένος τραυματισμός σε άτομα τα οποία ασχολούνται με αθλητικές δραστηριότητες είναι οι θλάσεις των μυϊκών ιστών. Θλάση είναι η ρήξη των μυϊκών ινών από είτε από υπερβολικά έντονη σύσπαση, υπερβολική διάταση ή από άμεση πλήξη του μύ από κάποιο εξωτερικό παράγοντα (πχ. λάκτισμα).
Με την πρώτη ενόχληση ή πόνο του μύ θα πρέπει να διακόπτεται αμέσως η αθλητική δραστηριότητα, διότι η συνέχισή της μπορεί να προκαλέσει περαιτέρω τραυματισμό των μυϊκών ινών. Δημιουργούνται δηλ. Μεγαλύτερες βλάβες με συνέπεια την αύξηση του χρόνου αποκατάστασης.
Αιτίες
Οι αιτίες των μυϊκών θλάσεων είναι οι εξής:
• Μειωμένη ελαστικότητα των μυών απο παράλειψη των διατατικών ασκήσεων
• Υπερβολική κόπωση των μυών μετά απο παρατεταμένη άσκηση
• Κακός εξοπλισμός (πχ. ακατάλληλα υποδήματα)
• Άσκηση σε υγρό και ψυχρό περιβάλλον
• Κακή διατροφή και έλλειψη καλίου, νατρίου ή μαγνησίου στον οργανισμό
• Κακή τεχνική κατα την εκτέλεση των ασκήσεων, υπερεκτίμηση δυνατοτήτων απο τον προπονητή ή τον ίδιο τον αθλητή.
Διαβάθμιση των θλάσεων
Αναλόγως με τον αριθμό των τραυματισμένων μυϊκών ινών οι θλάσεις διαβαθμίζονται σε πρώτου, δευτέρου και τρίτου βαθμού.
Πρώτου Βαθμού: παρατηρείται απλή διάταση των μυϊκών ινών (το λεγόμενο "τράβηγμα") και συνοδεύεται από πόνο κατά την εκτέλεση της άσκησης. Επίσης περιορίζεται η λειτουργικότητα του πάσχοντος μέλους.
Δευτέρου Βαθμού: παρατηρείται μερική ρήξη των μυϊκών ινών με έντονο μυϊκό σπασμό ,αιμάτωμα και οίδημα. Στη συνέχεια σχηματίζεται ουλώδης ιστός στο σώμα του μύ ο οποίος έχει σαν αποτέλεσμα την απώλεια της ελστικότητας του μυός. Επίσης έχουμε μετατόπιση του εκχυμώματος στους παρακείμενους ιστούς, 1-2 μέρες μετά την κάκωση. Σε ενδεχόμενη ρήξη της μυϊκής περιτονίας έχουμε μυοκήλη, δηλ. κήλη του μύ προς τα έξω.
Τρίτου Βαθμού: παρατηρείται πλήρης ρήξη του μυός, με εκτεταμένο αιμάτωμα καθώς και κατάργηση της κινητικότητας του μύ. Κατά την ψηλάφηση εντοπίζεται κοίλωμα του μύ στο σημείο της ρήξης.
Στα κάτω άκρα συχνότερες θλάσεις είναι αυτές του δικέφαλου μηριαίου, του τετρακεφάλου και του γαστροκνημίου. Στα άνω άκρα θλάσεις παρατηρούνται Στο δικέφαλο βραχιόνιο, στον δελτοειδή, στον υπερακάνθιο (στροφείς του ώμου) και στον τρικέφαλο βραχιόνιο. Συχνές είναι επίσης και οι θλάσεις των κοιλιακών οι οποίες απαιτούν συνήθως και μακρόχρονη αποκατάσταση.
Ιατρική-Φυσικοθεραπευτική αντιμετώπιση :
Η θεραπευτική αγωγή εξαρτάται από τη σοβαρότητα του τραυματισμού και από τον εμπλεκόμενο μυ.
Σε κάθε περίπτωση, σημαντικό είναι να τεθεί άμεσα σε ανάπαυση και να αποφεύγονται οι δραστηριότητες που προκαλούν πόνο.
Εξίσου σημαντική είναι η άμεση εφαρμογή πάγου στην τραυματισμένη περιοχή, η οποία πρέπει να διαρκεί 15-20 λεπτά και να επαναλαμβάνεται κάθε 2-3 ώρες για μερικές μέρες μετά τον τραυματισμό.
Η συμπίεση και η ανύψωση του τραυματισμένου μέλους αποτελούν τις τελευταίες 2 ενέργειες του ακρωνυμίου Κ.Α.Π.Α.Ι. (Κρυοθεραπεία, Ανάπαυση, Πιεστική επίδεση, Ανάρροπη θέση, Ιατρική συμβουλή), στο οποίο πρέπει πάντα να προβαίνει κανείς σε περίπτωση αθλητικών τραυματισμών.
Η χρήση ενός αντιφλεγμονώδους φαρμάκου, συνδυαζόμενου, ενδεχομένως, με ένα φάρμακο κατά των συσπάσεων, είναι χρήσιμο για την ανακούφιση του πόνου.
Στην περίπτωση κάκωσης πρώτου βαθμού, και εάν το υπερηχογράφημα απεικονίζει θλάση ήπιας μορφής, είναι δυνατή η πρόωρη έναρξη της φυσιοθεραπείας με θεραπεία λέιζερ ή υπέρηχους. Μέσα σε διάστημα 3 ή 4 εβδομάδων είναι, γενικά, δυνατή η επιστροφή στην αθλητική δραστηριότητα.
Στην περίπτωση κάκωσης δευτέρου βαθμού συνιστάται μια περίοδος πλήρους ανάπαυσης μερικών ημερών (2-7) που επιτρέπει το σχηματισμό επανορθωτικού ιστού.
Ωφέλιμη, και σε αυτή την περίπτωση, είναι η χρήση αντιφλεγμονωδών και φαρμάκων κατά των συσπάσεων, η φυσιοθεραπεία που μπορεί να περιλαμβάνει ιοντοφόρεση, υπέρηχους και θεραπεία λέιζερ (Hilterapia), καθώς και η προσεκτική εκτέλεση διατατικών ασκήσεων που μπορεί κανείς να ξεκινήσει μετά την πρώτη εβδομάδα ανάπαυσης. Οι ασκήσεις, που προφανώς δεν πρέπει να προκαλούν πόνο, είναι ωφέλιμες για τη σωστή κατανομή του επανορθωτικού ιστού και για τη μείωση της έκτασης των ουλών.
Ο χρόνος αποκατάστασης υπερβαίνει συνήθως τον ένα μήνα, με δυνατότητα επιστροφής στην αθλητική δραστηριότητα μετά από τουλάχιστον 4-6 εβδομάδες.
Στην περίπτωση κάκωσης τρίτου βαθμού, εκτός από την άμεση προσφυγή στο πεντάπτυχο Κ.Α.Π.Α.Ι., πρέπει κανείς να προβεί στην ακινητοποίηση του τραυματισμένου μέλους και στην εφαρμογή ενός γύψινου νάρθηκα, ενώ, εάν πρόκειται για σοβαρό τραυματισμό, είναι απαραίτητη η χειρουργική συρραφή των ινών του μυ.
Μετά την πάροδο της περιόδου ανάπαυσης μπορεί κανείς να προχωρήσει σε μια αγωγή ανάλογη εκείνης που ακολουθείται στην περίπτωση θλάσης δευτέρου βαθμού. Εντούτοις, στην περίπτωση τραυματισμού τρίτου βαθμού, η αποκατάσταση είναι αμφίβολη, καθώς, ακόμα και μετά από την κατάλληλη θεραπεία, υπάρχει αυξημένος κίνδυνος υποτροπής.
Αυτοθεραπεία
Στην περίπτωση των μυϊκών κακώσεων είναι εξαιρετικά σημαντικό να προβεί κανείς άμεσα σε μια σειρά ενεργειών που συνοψίζονται στο ακρωνύμιο Κ.Α.Π.Α.Ι. (Κρυοθεραπεία, Ανάπαυση, Πιεστική επίδεση, Ανάρροπη θέση, Ιατρική συμβουλή), στα αγγλικά PRICE (Protection, Rest, Ice, Compression, Elevation).
Αφού ελευθερώσετε την περιοχή από ρούχα και ενδεχόμενα κοσμήματα, προχωρήστε στις εξής ενέργειες:
• Προστατέψτε τον μυ από περαιτέρω τραυματισμούς, ακινητοποιώντας τον.
• Θέστε τον τραυματισμένο μυ σε ανάπαυση, προσέχοντας να μην εκτελεί κινήσεις που προκαλούν πόνο.
• Η εφαρμογή παγοκύστης συμβάλλει στην ανακούφιση του πόνου και στη μείωση του πρηξίματος και της φλεγμονής. Καλό είναι να την κρατάτε πάνω στην προσβεβλημένηπεριοχή για 15-20 λεπτά, επαναλαμβάνοντας την εφαρμογή κάθε 2-3 ώρες.
• Η πιεστική επίδεση επιτρέπει την ελάττωση του οιδήματος. Ο επίδεσμος πρέπει να εφαρμόζεται από την περιφέρεια προς το κέντρο και αποφεύγοντας το υπερβολικό σφίξιμο.
• Μια επιπλέον βοήθεια για την υποχώρηση του πρηξίματος αφορά τη θέση στην οποία βρίσκεται το τραυματισμένο μέλος: πρέπει να κρατείται ανυψωμένο σε ανάρροπη θέση.
Μώλωπες
Ένα άμεσο κτύπημα στον μυϊκό ιστό μπορεί να προκαλέσει μώλωπες ή κοψίματα, όπως στην περίπτωση ενός αιματώματος στο τετρακέφαλο.
Υπάρχουν μερικά πράγματα που μπορείτε να κάνετε για την πρόληψη ή την ελαχιστοποίηση μώλωπες μετά από τραυματισμό. Πρώτα, δοκιμάστε μια κρύα κομπρέσα. Βάλτε πάγο σε μια πλαστική σακούλα, τυλίξτε τη σακούλα σε μια πετσέτα (εφαρμόζοντας τον πάγο απευθείας στο δέρμα μπορεί να προκαλέσει κρυοπαγήματα), και τοποθετήστε το στην τραυματισμένη περιοχή. Το κρύο μειώνει τη ροή του αίματος στην περιοχή και κατά συνέπεια περιορίζει αιμορραγία στο δέρμα και μειώνει το μέγεθος του μώλωπα.
Το κρύο μειώνει επίσης την φλεγμονή στην περιοχή του τραυματισμού και των ορίων διόγκωση με τον τρόπο αυτό, καθώς. Αν είναι δυνατόν, ανυψώσει την περιοχή πάνω από το επίπεδο της καρδιάς.
Το κατώτερο ένα άκρο είναι κάτω από την καρδιά, το περισσότερο αίμα θα εισρεύσουν στην περιοχή και να αυξήσει την αιμορραγία και το πρήξιμο.
Εξάρθρωση
συμβαίνει όταν τραυματίζεται μια άρθρωση και ένα ή περισσότερα οστά μετατοπίζονται από την κανονική τους θέση, όπως στην περίπτωση ενός εξαρθρωμένου δακτύλου ή μιας εξαρθρωμένης ωμοπλάτης.
Διάστρεμμα
είναι ο τραυματισμός ενός συνδέσμου και προκαλείται από μια απότομη υπερδιάταση, όπως στην περίπτωση ενός στραμπουλιγμένου αστραγάλου. Μπορεί να είναι επώδυνο και να δυσκολεύει την κίνηση ή το περπάτημα.
Το διάστρεμμα αποτελεί έναν από τους συχνότερους τραυματισμούς που συνήθως οφείλεται σε μια «κακή» στιγμή. Μια λακκούβα, μια πέτρα ή μια στιγμή αφηρημάδας μπορεί να μας βάλει σε μεγάλους μπελάδες. Βέβαια, πολλές φορές η πρόκληση ενός διαστρέμματος οφείλεται και σε ελλιπή ενδυνάμωση της γύρω περιοχής.
Η αμέλεια και η προχειρότητα στην αντιμετώπιση ενός τέτοιου τραυματισμού γίνεται λόγω έλλειψης γνώσεων και παιδείας. Η σωστή αντιμετώπιση από την πρώτη κιόλας στιγμή μπορεί να μειώσει δραστικά το χρόνο αποθεραπείας. Mια σειρά ερωτήσεων στους ειδικούς εξηγεί, όχι μόνο τι είναι το διάστρεμμα αλλά και τι ακριβώς θα πρέπει να κάνετε έτσι ώστε να υποστείτε τη μικρότερη δυνατή ταλαιπωρία.
Τι είναι ένας σύνδεσμος και τι ένας συνδεσμικός τραυματισμός Ένας σύνδεσμος σταθεροποιεί την άρθρωση, καθοδηγεί και εμποδίζει την υπερβολική κίνησή της. Στον αθλητισμό, οι σύνδεσμοι δέχονται μεγάλα μηχανικά φορτία, ώστε να εκπληρώσουν το έργο τους. Για αυτό πολλές φορές τραυματίζονται.
Τότε ένας αριθμός κολλαγόνων ινών (μικρός ή μεγάλος - κρίνει το βαθμό του τραυματισμού σε 1ου, 2ου και 3ου ) σπάνε. Υπάρχει λίγος ή πολύς πόνος, οίδημα (πρήξιμο), δυσκολία στην κίνηση, ενώ μπορεί να υπάρχει και παράδοξη κινητικότητα στην άρθρωση αν είναι 2ου βαθμού και πάνω.
Η αντιμετώπιση ενός συνδεσμικού τραυματισμού γίνεται από:
1. Εσένα τον ίδιο
2. Το γιατρό
3. Το φυσιοθεραπευτή
4. Το γυμναστή
Το πρώτο πράγμα που πρέπει να ξέρει κάποιος αθλούμενος όταν τραυματίζεται είναι η απλή φόρμουλα RICE (ρύζι, για να το θυμόμαστε) δηλαδή Rest, Ice, Compression, Elevation.
Το REST (ανάπαυση) σημαίνει, ότι πρέπει το τραυματισμένο μέλος άμεσα να ακινητοποιηθεί. Κάθε επιπλέον κίνηση το τραυματίζει. Οι ίνες του συνδέσμου συνεχίζουν να επιβαρύνονται με κάθε επιπλέον κίνηση και για να το πούμε απλά συνεχίζουν να σπάνε. ICE (πάγος) είναι η πρώτη βοήθεια.
Σκέπασε το μέλος με μια πετσέτα για να μην καεί το δέρμα από τον πάγο και εφάρμοσε τον πάγο πάνω στο σημείο. Το καλύτερο είναι μια σακούλα με πολλά παγάκια ή αν βρίσκεσαι σε χώρο που υπάρχουν, καλές είναι οι διαθέσιμες παγοκύστες για τραυματισμούς ή επίδεσμος υγρού πάγου.
COMPRESSION. Η περίδεση μπορεί να γίνει στην αρχή πάνω από την παγοκύστη, παγοσακούλα και μόλις απομακρυνθεί ο πάγος να περιδεθεί το μέλος καλά. Σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να κοπεί η κυκλοφορία του αίματος και να νιώθεις σφίξιμο στο σημείο αυτό.
ELEVATION. Το μέλος πρέπει άμεσα να σηκωθεί πάνω από το επίπεδο της καρδιάς. Αυτό πρέπει να γίνει και παράλληλα με την εφαρμογή πάγου. Η τύχη του διαστρέμματος κρίνεται κατά πολύ από τις πρώτες 48 ώρες. Θα πρέπει να γινει επισκεψη σε εναν έναν ορθοπεδικό και το καλύτερο κάποιον ειδικό για αθλητικές κακώσεις να διαγνώσει το επίπεδο της ζημιάς. Είναι διάστρεμμα 1ου, 2ου ή 3ου βαθμού. Αυτό θα κρίνει και το χρόνο που θα συνέλθει το τραυματισμενο μελος.
Ο γιατρός θα διαγνώσει τη ζημιά και θα συστήσει φυσικοθεραπείες. Εκεί με τεχνικά μέσα, όπως εφαρμογή θερμότητας (διαθερμίες, ρεύματα, δινόλουτρα κλπ.), θα γινει προσπαθεια να απομακρύνθει το οίδημα που δημιουργήθηκε πιο γρήγορα. Όμως τα τεχνικά μέσα είναι μόλις το 10%. Αυτό που πραγματικά χρειάζεται το τραυματισμένο σημείο είναι όσο το δυνατόν πιο γρήγορα κινητοποίηση.
Και αυτό γιατί, τα βιολογικά υλικά όπως οι σύνδεσμοι, οι τένοντες, οι χόνδροι, οι μύες , τα οστά και οι θύλακες ατροφούν μόλις ξεκινήσει η ακινητοποίησή τους. Μόλις ακινητοποιηθούν οι σύνδεσμοι χάνουν το 40% της αντοχής τους σε 8 εβδομάδες και θέλουν 10 - 12 μήνες προπόνηση για να την αποκτήσουν ξανά.
Ο χόνδρος ατροφεί από την 1η εβδομάδα γιατί δε λιπαίνεται. Η κίνηση είναι η ζωή του χόνδρου, μόνο τότε μπορεί να κινείται το αρθρικό υγρό. Οι μύες ατροφούν επίσης κυρίως οι τύπου Ι (λευκές ταχείας συστολής). Επίσης, αυτό που ξεχνιέται είναι ο νευρομυϊκός συντονισμός, δηλαδή η αντίδραση της άρθρωσης τη στιγμή που πάει να γυρίσει, να αντεπεξέλθει και να παραμείνει στη θέση της. Ο χρόνος αντίδρασης με την ακινητοποίηση αυξάνεται πάρα πολύ και θέλει ειδικές ασκήσεις
Αποφυγή Τραυματισμών
Το ζέσταμα
Η καταβολή σωματικής προσπάθειας χωρίς προηγούμενο ζέσταμα αποτελεί παράβαση ενός από τους θεμελιώδους κανόνες του αθλητισμού. Οι περισσότεροι ποδοσφαιριστές συμπεριλαμβάνουν στο πρόγραμμά τους κάποια μορφή φυσικής άσκησης χαμηλής έντασης για να προετοιμαστούν για την έντονη σωματική προσπάθεια που θα ακολουθήσει.
Το ζέσταμα μπορεί να περιλαμβάνει χαλαρό τρέξιμο ή διατάσεις. Ο σκοπός είναι η μεγιστοποίηση της απόδοσης και η αποφυγή των τραυματισμών. Η απόδοση είναι μεγαλύτερη όταν η θερμοκρασία του σώματος είναι ανεβασμένη. Η βελτίωση της απόδοσης οφείλεται στις φυσικές διεργασίες που συνδέονται με τη θερμοκρασία του σώματος: η αύξηση της θερμοκρασίας συνεπάγεται καλύτερη αιμάτωση των μυών και μείωση της εσωτερικής τριβής των μυών.
Συνεπάγεται, επίσης, αύξηση της ευαισθησίας των νευρικών απολήξεων και της ταχύτητας μετάδοσης των νευρικών σημάτων που σχετίζονται με την κινητικότητα. Έτσι, με την αύξηση της θερμοκρασίας και την καλύτερη αιμάτωση των μυών, αυξάνει η ελαστικότητα και μειώνεται ο κίνδυνος τραυματισμών. Παρατηρείται επίσης καλύτερη κινητικότητα στο επίπεδο των αρθρώσεων. Χωρίς ζέσταμα, μια απότομη προσπάθεια επιφέρει μεγάλη πίεση στην καρδιά και στα αγγεία, η οποία μπορεί να αποδειχθεί καταστροφική.
Διάρκεια και ένταση
Γενικά, το ζέσταμα περιλαμβάνει ένα γενικό πρώτο μέρος, που ακολουθείται από ένα ειδικό κύριο μέρος και ολοκληρώνεται με διατάσεις. Η διάρκεια και η ένταση μπορεί να προσαρμόζονται στις σωματικές ικανότητες του ποδοσφαιριστή και στις ιδιαιτερότητες του κάθε παιχνιδιού ή της προπόνησης.
Να θυμάστε, όμως, ότι ένα ζέσταμα με υπερβολικά μεγάλη διάρκεια ή ένταση μπορεί να σας εξαντλήσει, ενώ πρέπει να διατηρήσετε τις δυνάμεις σας για τα 90’ λεπτά του αγώνα, ή για την προπόνηση. Άλλος ένας παράγοντας που πρέπει να έχετε υπόψη σας είναι οι περιβαλλοντικοί παράγοντες.
Όταν κάνει κρύο, το ζέσταμα θα πρέπει να είναι πιο έντονο και μετά θα πρέπει να διατηρήσετε ψηλά τη θερμοκρασία με τα κατάλληλα ρούχα. Ένας γενικός κανόνας είναι ότι το ζέσταμα θα πρέπει να είναι αρκετά έντονο, ώστε να αρχίσουμε να ιδρώνουμε.
Το ιδανικό ζέσταμα
Στο ποδόσφαιρο, το κλασσικό ζέσταμα αποτελείται από δέκα λεπτά αργό τρέξιμο, με μικρές επιταχύνσεις και αλλαγές κατεύθυνσης και ολοκληρώνεται με διατάσεις. Όμως, αυτός ο τύπος προθέρμανσης αυξάνει τη θερμοκρασία του δικεφάλου (μυς με ουσιαστική σημασία στο ποδόσφαιρο) μόνο κατά 0.2°C , αύξηση που δεν είναι αρκετή. Επιπλέον, η αιμάτωση είναι πολύ ακανόνιστη, κάτι που μπορεί να προκαλέσει τραβήγματα και τραυματισμούς στον ποδοσφαιριστή.
Πρέπει να γνωρίζετε ότι στην επιτάχυνση ή στο σουτ, οι δικέφαλοι δέχονται πολύ έντονες πιέσεις και ένας ανεπαρκώς προετοιμασμένος μυς κινδυνεύει να τραυματιστεί. Η λύση είναι να αυξήσουμε την εσωτερική θερμοκρασία του δικεφάλου μέσω μιας πιο κατάλληλης άσκησης. Αυτό επιτυγχάνεται με την εκτέλεση ειδικών ασκήσεων δύναμης κατά το ζέσταμα. Με τις ασκήσεις αυτές, η θερμοκρασία αυξάνει κατά 2 ή 3 βαθμούς και η κυκλοφορία του αίματος ενισχύεται σημαντικά. Έτσι, επιτυγχάνουμε μεγαλύτερη προστασία από τους τραυματισμούς.
Επομένως, το ιδανικό ζέσταμα για το ποδόσφαιρο πρέπει να περιλαμβάνει τα εξής:
• Χαλαρό τρέξιμο για 10-15 λεπτά
• 2-3 ειδικές ασκήσεις δύναμης
• Χαλαρές διατάσεις
• Τεχνικό τρέξιμο (σκίπινγκ, οχτάρια, αλματάκια κτλ)
Να θυμάστε, τέλος, ότι το ιδανικό ζέσταμα πρέπει να ακολουθεί τις ανάγκες του αθλήματος. Το ποδόσφαιρο δεν είναι ούτε μαραθώνιος, ούτε στίβος. Οι παίκτες μπορεί να τρέχουν για 90’, αλλά δεν τρέχουν με την ίδια ένταση, ούτε σε ευθεία γραμμή. Οι περισσότεροι τραυματισμοί παρατηρούνται κατά την επιτάχυνση ή την αλλαγή κατεύθυνσης. Το τεχνικό τρέξιμο, επομένως, πρέπει να περιλαμβάνει εναλλαγή ρυθμού και κατεύθυνσης.
Οι διατάσεις
Η ικανότητα κινητικής αντίδρασης, δηλαδή η ικανότητα της απότομης μετάβασης από την μία κίνηση στην άλλη, παίζει ουσιαστικό ρόλο στο ποδόσφαιρο. Σκεφτείτε απλά τις απότομες εναλλαγές που κάνει στην κίνησή του ένας ποδοσφαιριστής ο οποίος επιταχύνει, σταματάει απότομα και κάνει ξαφνική μεταβολή για να επιστρέψει στη θέση του! Η βελτίωση της ικανότητας κινητικής αντίδρασης συνδέεται με τη βελτίωση της ελαστικότητας.
Ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο οι διατάσεις είναι απαραίτητες για την αποφυγή τραυματισμών. Η διατήρηση της ελαστικότητας στο επίπεδο των αρθρώσεων είναι απαραίτητη για τη διατήρηση της ταχύτητας, της δύναμης και της τεχνικής. Είναι σημαντικό να έχουμε χτίσει ένα γερό κορμί με δυνατούς μύες, αλλά χωρίς ελαστικότητα δεν θα πάμε και πολύ μακριά στο ποδόσφαιρο.
Επομένως, οι διατάσεις προστατεύουν τις αρθρώσεις και συντελούν στη μεγιστοποίηση της κινητικότητάς τους. Οι διατάσεις είναι απαραίτητες, επίσης, όταν παρατηρούνται μορφολογικά προβλήματα κατά τον κλινικό έλεγχο.
Κάνουμε διατάσεις γιατί:
- αυξάνουμε την κινητική ικανότητα των αρθρώσεων και μειώνουμε τον κίνδυνο τραυματισμών.
- προλαμβάνουμε τους τραυματισμούς συντονίζοντας τους διάφορους μύες. Με τις διατάσεις αυξάνουμε σταδιακά το μήκος των μυών με αργές και μαλακές κινήσεις, αποφεύγοντας τα τραντάγματα και το απότομο τέντωμα. Διατηρούμε την στάση μας για 4 έως 8 δευτερόλεπτα.
Αποθεραπεία
Είναι ένα στάδιο που δεν πρέπει να παραλείπεται ποτέ από την προετοιμασία του αθλητή. Η ενεργή αποθεραπεία συνίσταται στην εκτέλεση μιας ήπιας προσπάθειας (η ένταση της οποίας απαγορεύεται να υπερβαίνει το 50% της συνολικής δύναμης). Η διάρκεια της αποθεραπείας μπορεί να ποικίλλει (10-30 λεπτά), ανάλογα με την ένταση της προπόνησης.
Η αποθεραπεία είναι ουσιαστικά απαραίτητη για λόγους καλής φυσικής λειτουργίας: Πράγματι, ο χρόνος ημιζωής του γαλακτικού οξέως μετά από προσπάθεια κυμαίνεται από 15 έως 20 λεπτά. Η ενεργή αποθεραπεία επιταχύνει την μείωση του γαλακτικού οξέως μέσω της αυξημένης οξείδωσης στους μύες. Το μασάζ ενδείκνυται έπειτα από έντονη προσπάθεια, καθώς επιταχύνει την μυϊκή χαλάρωση και συντελεί στην απομάκρυνση των τοξικών καταλοίπων.
ΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ
ΓΥΜΝΑΣΤΗΣ-Β,ΦΥΣΙΚΟΘΕΡΑΠΕΥΤΗ
Ν.Α ΝΙΚΗΣ
