Φώτα, λαμπεροί σταρ, παχυλά συμβόλαια, τεράστιες πολυεθνικές, αποθέωση του μάρκετινγκ, ακριβά αυτοκίνητα και ουκ ολίγα… μοντέλα.
Το επαγγελματικό ποδόσφαιρο παγκοσμίως, παραμένει μια μπίζνα...
αστείρευτου κέρδους. Προκαλεί δυνατά συναισθήματα, σε εκατομμύρια ανθρώπους, ψυχαγωγεί ακόμη περισσότερους και φυσικά αποφέρει τεράστια κέρδη.
Ονόματα όπως Ρεάλ Μαδρίτης, Μπαρτσελόνα, Λίβερπουλ, Μαντσεστερ Γιουνάιτεντ, Μίλαν, Γιουβέντους, Μπάγερν έχουν μεγαλύτερη αναγνωρισιμότητα από ονόματα μικρών κρατών ανά τον πλανήτη. Παίκτες σαν τον Μέσι, τον Ρονάλντο, τον Τζέραρντ και τόσους ακόμη ξεπερνούν κατά πολύ σε δημοτικότητα πρωθυπουργούς ή αστέρες του κινηματογράφου και της μουσικής.
Καλά όλα αυτά και ποιος να τα αμφισβητήσει, όμως, αξίζει πότε πότε να ρίχνουμε καμιά ματιά και στα θεμέλια αυτού του υπερπολυτελούς οικοδομήματος. Εκεί που δεν μαζεύονται οι κάμερες, εκεί που δεν φτάνουν τα φώτα, εκεί που δεν περισσεύει το χρήμα. Εκεί, δηλαδή, που το ποδόσφαιρο αγαπιέται αγνά και γεννιέται καθημερινά μέσα από μικρά θαύματα. Κάποια εξ’ αυτών ίσως βρουν χώρο στα πρώτα κεφάλαια αυτοβιογραφιών ή εμπνεύσουν κάποιον σκηνοθέτη, αλλά τα περισσότερα δεν ξεφεύγουν πότε από το σκοτάδι.
Ένα μικρό ποδοσφαιρικό θαύμα συμβαίνει αυτές τις μέρες σ’ ένα από τα προάστια του Μπουένος Άϊρες. Εκεί όπου η ClubAtlético Brown, γνωστή (λέμε τώρα) και ως Brown de Adrogué νίκησε χθες με 2-0 την Αlmagro στον πρώτο εκ των δύο τελικών της τρίτης κατηγορίας του πρωταθλήματος της Αργεντινής και βρίσκεται μια ανάσα από την άνοδο στην Primera B’Nacional για πρώτη φορά στην ιστορία της.
Το ερώτημα που φυσιολογικά προκύπτει είναι γιατί το συγκεκριμένο γεγονός να ενδιαφέρει οποιονδήποτε άλλο εκτός από τους κατοίκους της συγκεκριμένης φτωχογειτονιάς, οι οποίοι πιθανότατα δεν είναι και… αναγνώστες του gazzetta. Η απάντηση λέγεται Πάμπλο Βίκο. Μια τρομερή φυσιογνωμία, μια ρομαντική καρικατούρα του ποδοσφαίρου, ένας σύγχρονος ήρωας.
Επίσημα, ο Βίκο είναι ο προπονητής της ομάδας. Ουσιαστικά, είναι η ίδια η ομάδα με … άλλο όνομα. Προσωποποιημένη! Ζει γι’ αυτήν και ζει σ’ αυτήν. Είναι η καρδιά που χτυπάει 24 ώρες το 24ωρο στο μικρό στάδιο “Lorenzo Arandilla”, έδρα της Brown. Αυτό είναι το σπίτι του. Στην κυριολεξία...
Γέννημα θρέμμα της ομάδας, αποτελούσε κάποτε ένα από τα μεγάλα ταλέντα του αργεντίνικου ποδοσφαίρου, έφτασε μια ανάσα από την Ριβερ Πλέιτ, αλλά ένας σπασμένος αστράγαλος του έκοψε την μπάλα. Όχι όμως και το ποδόσφαιρο με την ευρύτερη έννοια. Τίποτα δεν ήταν ικανό να του στερήσει τον μεγάλο έρωτα της ζωής του.
Εδώ και περίπου 15 χρόνια ο Βίκο ζει το πάθος του και δηλώνει πανευτυχής. Όταν ο γάμος του διαλύθηκε αναγκάστηκε να φύγει από το σπίτι του. Για την ακρίβεια, από εκείνο που έμενε, διότι στην πραγματικότητα τότε ακριβώς ξεκινούσε για το αληθινό του σπίτι. Το οποίο βρήκε, τελικά τρία χρόνια αργότερα.
Μέτα από μια επίπονη περίοδο σε κάποια πανσιόν η διοίκηση των “Tricolor” του πρότεινε να αναλάβει χρέη επιστάτη του γηπέδου κι αν ήθελε να μένει μέσα σε αυτό. Δέχτηκε χωρίς να το σκεφτεί και έκτοτε ζει το πάθος του, σε ένα δωμάτιο δίπλα στα αποδυτήρια. Εδώ και περίπου 15 χρόνια ακολουθεί την ίδια αγαπημένη του ρουτίνα και δηλώνει πανευτυχής. Όλο το πρωί στο γήπεδο με την ομάδα, μεσημεριανό στην καντίνα του γηπέδου, και το απόγευμα δουλειά στο τένις κλαμπ που βρίσκεται δίπλα.
Η αγάπη και η αφοσίωση του Πάμπλο στην Brown ήταν τόσο μεγάλη που χρόνο με τον χρόνο έγινε ο άνθρωπος για όλα. Το πρόσωπο της απόλυτης εμπιστοσύνης. Όταν, λοιπόν, πριν από δύο χρόνια τα οικονομικά προβλήματα έφεραν την χρεωκοπία στο κατώφλι της ομάδας, ο πρόεδρος πήρε την μεγάλη απόφαση. Μην έχοντας χρήματα να πληρώνει προπονητή, πρόσθεσε στα… καθήκοντα του επιστάτη Πάμπλο Βίκο ένα ακόμη. Το τιμόνι της ομάδας…
Πέρυσι, στην πρώτη του ολοκληρωμένη σεζόν, ο Βίκο οδήγησε την σχεδόν διαλυμένη Atletico Brown στην πέμπτη θέση του πρωταθλήματος! Ήταν η κορυφαία επίδοση στα 67 χρόνια της ιστορίας της! Όλοι μίλησαν για απίστευτο κατόρθωμα με βάση τις συνθήκες που επικρατούσαν στην ομάδα.
Φέτος, είχε το θράσος να τοποθετήσει ακόμη πιο ψηλά τον πήχη. «Δουλεύουμε πάνω στο ίδιο πλάνο και στόχος μας είναι να ξεπεράσουμε το περσινό επίτευγμα», δήλωνε και όλοι τον περνούσαν για τρελό.
Επιστρέφουμε στην …ασήμαντη ειδησούλα με την οποία ξεκινήσαμε την ιστορία μας. «Χθες, η Club Atlético Brown νίκησε χθες με 2-0 την Αlmagro στον πρώτο εκ των δύο τελικών της τρίτης κατηγορίας του πρωταθλήματος της Αργεντινής και βρίσκεται μια ανάσα από την άνοδό στην Primera B’ Nacional».
O Πάμπλο Βίκο, ο φροντιστής που ζει κάτω από τις εξέδρες του “Lorenzo Arandilla” και έγινε αφιλοκερδώς προπονητής στην ομάδα της καρδιάς του. Αντιμετωπίζεται πλέον ως ήρωας στην συνοικία “Adrogué”, λίγο έξω από το Μπουένος Άιρες, έγινε πρώτο θέμα στα κανάλια ΜΜΕ της Αργεντινής και λαμβάνει μηνύματα υποστήριξης και θαυμασμού μέχρι κι από τις Η.Π.Α.!
Εξηγώντας τον τρόπο που εργάζεται και αντιμετωπίζει τα παιχνίδια ο Βίκο τονίζει: «Την προηγούμενη μέρα πριν από το κάθε ματς δεν υπάρχω. Μπορεί να μου μιλάει η σύντροφός μου, διάφοροι άνθρωποι αλλά δεν ακούω. Είμαι χαμένος στις σκέψεις μου. Πως θα μιλήσω στους παίκτες, πώς θα ετοιμάσω το τιμ, πώς θα είμαστε όσο το δυνατόν καλύτεροι. Την ώρα του αγώνα μπορεί να καπνίσω πέντε-έξι τσιγάρα στο μισάωρο (!), καθώς εκτός των άλλων είμαι φανατικός οπαδός της ομάδας. Μου είναι αδύνατο να ξεφύγω απ’ αυτό το συναίσθημα. Μετά το παιχνίδι νιώθω εξουθενωμένος και πέφτω για ύπνο με τη σκέψη της επόμενης μέρας στην ομάδα. Ουσιαστικά δεν απολαμβάνω τίποτα γιατί έχω συνεχώς το μυαλό μου σε αυτό που έρχεται».
Ο Βίκο δεν έχει την φιλοδοξία να ακολουθήσει την προπονητική. «Την μέρα που δεν θα με δείτε στην επαγγελματική ομάδα, θα δουλεύω με τους μικρούς στην ακαδημία. Είμαι Brown δεν θα φύγω ποτέ από εδώ. Δεν θα προδώσω τα «πιστεύω» μου για κανέναν λόγο. Θέλω να ζω ευτυχισμένος και ήρεμος στο μέρος που νιώθω πιο άνετα από οποιοδήποτε άλλο. Στη Brownγεννήθηκα και εδώ θα πεθάνω. Αυτό είναι».
Όντως, αυτό είναι…
Το επαγγελματικό ποδόσφαιρο παγκοσμίως, παραμένει μια μπίζνα...
αστείρευτου κέρδους. Προκαλεί δυνατά συναισθήματα, σε εκατομμύρια ανθρώπους, ψυχαγωγεί ακόμη περισσότερους και φυσικά αποφέρει τεράστια κέρδη.
Ονόματα όπως Ρεάλ Μαδρίτης, Μπαρτσελόνα, Λίβερπουλ, Μαντσεστερ Γιουνάιτεντ, Μίλαν, Γιουβέντους, Μπάγερν έχουν μεγαλύτερη αναγνωρισιμότητα από ονόματα μικρών κρατών ανά τον πλανήτη. Παίκτες σαν τον Μέσι, τον Ρονάλντο, τον Τζέραρντ και τόσους ακόμη ξεπερνούν κατά πολύ σε δημοτικότητα πρωθυπουργούς ή αστέρες του κινηματογράφου και της μουσικής.
Καλά όλα αυτά και ποιος να τα αμφισβητήσει, όμως, αξίζει πότε πότε να ρίχνουμε καμιά ματιά και στα θεμέλια αυτού του υπερπολυτελούς οικοδομήματος. Εκεί που δεν μαζεύονται οι κάμερες, εκεί που δεν φτάνουν τα φώτα, εκεί που δεν περισσεύει το χρήμα. Εκεί, δηλαδή, που το ποδόσφαιρο αγαπιέται αγνά και γεννιέται καθημερινά μέσα από μικρά θαύματα. Κάποια εξ’ αυτών ίσως βρουν χώρο στα πρώτα κεφάλαια αυτοβιογραφιών ή εμπνεύσουν κάποιον σκηνοθέτη, αλλά τα περισσότερα δεν ξεφεύγουν πότε από το σκοτάδι.
Ένα μικρό ποδοσφαιρικό θαύμα συμβαίνει αυτές τις μέρες σ’ ένα από τα προάστια του Μπουένος Άϊρες. Εκεί όπου η ClubAtlético Brown, γνωστή (λέμε τώρα) και ως Brown de Adrogué νίκησε χθες με 2-0 την Αlmagro στον πρώτο εκ των δύο τελικών της τρίτης κατηγορίας του πρωταθλήματος της Αργεντινής και βρίσκεται μια ανάσα από την άνοδο στην Primera B’Nacional για πρώτη φορά στην ιστορία της.
Το ερώτημα που φυσιολογικά προκύπτει είναι γιατί το συγκεκριμένο γεγονός να ενδιαφέρει οποιονδήποτε άλλο εκτός από τους κατοίκους της συγκεκριμένης φτωχογειτονιάς, οι οποίοι πιθανότατα δεν είναι και… αναγνώστες του gazzetta. Η απάντηση λέγεται Πάμπλο Βίκο. Μια τρομερή φυσιογνωμία, μια ρομαντική καρικατούρα του ποδοσφαίρου, ένας σύγχρονος ήρωας.
Επίσημα, ο Βίκο είναι ο προπονητής της ομάδας. Ουσιαστικά, είναι η ίδια η ομάδα με … άλλο όνομα. Προσωποποιημένη! Ζει γι’ αυτήν και ζει σ’ αυτήν. Είναι η καρδιά που χτυπάει 24 ώρες το 24ωρο στο μικρό στάδιο “Lorenzo Arandilla”, έδρα της Brown. Αυτό είναι το σπίτι του. Στην κυριολεξία...
Γέννημα θρέμμα της ομάδας, αποτελούσε κάποτε ένα από τα μεγάλα ταλέντα του αργεντίνικου ποδοσφαίρου, έφτασε μια ανάσα από την Ριβερ Πλέιτ, αλλά ένας σπασμένος αστράγαλος του έκοψε την μπάλα. Όχι όμως και το ποδόσφαιρο με την ευρύτερη έννοια. Τίποτα δεν ήταν ικανό να του στερήσει τον μεγάλο έρωτα της ζωής του.
Εδώ και περίπου 15 χρόνια ο Βίκο ζει το πάθος του και δηλώνει πανευτυχής. Όταν ο γάμος του διαλύθηκε αναγκάστηκε να φύγει από το σπίτι του. Για την ακρίβεια, από εκείνο που έμενε, διότι στην πραγματικότητα τότε ακριβώς ξεκινούσε για το αληθινό του σπίτι. Το οποίο βρήκε, τελικά τρία χρόνια αργότερα.
Μέτα από μια επίπονη περίοδο σε κάποια πανσιόν η διοίκηση των “Tricolor” του πρότεινε να αναλάβει χρέη επιστάτη του γηπέδου κι αν ήθελε να μένει μέσα σε αυτό. Δέχτηκε χωρίς να το σκεφτεί και έκτοτε ζει το πάθος του, σε ένα δωμάτιο δίπλα στα αποδυτήρια. Εδώ και περίπου 15 χρόνια ακολουθεί την ίδια αγαπημένη του ρουτίνα και δηλώνει πανευτυχής. Όλο το πρωί στο γήπεδο με την ομάδα, μεσημεριανό στην καντίνα του γηπέδου, και το απόγευμα δουλειά στο τένις κλαμπ που βρίσκεται δίπλα.
Η αγάπη και η αφοσίωση του Πάμπλο στην Brown ήταν τόσο μεγάλη που χρόνο με τον χρόνο έγινε ο άνθρωπος για όλα. Το πρόσωπο της απόλυτης εμπιστοσύνης. Όταν, λοιπόν, πριν από δύο χρόνια τα οικονομικά προβλήματα έφεραν την χρεωκοπία στο κατώφλι της ομάδας, ο πρόεδρος πήρε την μεγάλη απόφαση. Μην έχοντας χρήματα να πληρώνει προπονητή, πρόσθεσε στα… καθήκοντα του επιστάτη Πάμπλο Βίκο ένα ακόμη. Το τιμόνι της ομάδας…
Πέρυσι, στην πρώτη του ολοκληρωμένη σεζόν, ο Βίκο οδήγησε την σχεδόν διαλυμένη Atletico Brown στην πέμπτη θέση του πρωταθλήματος! Ήταν η κορυφαία επίδοση στα 67 χρόνια της ιστορίας της! Όλοι μίλησαν για απίστευτο κατόρθωμα με βάση τις συνθήκες που επικρατούσαν στην ομάδα.
Φέτος, είχε το θράσος να τοποθετήσει ακόμη πιο ψηλά τον πήχη. «Δουλεύουμε πάνω στο ίδιο πλάνο και στόχος μας είναι να ξεπεράσουμε το περσινό επίτευγμα», δήλωνε και όλοι τον περνούσαν για τρελό.
Επιστρέφουμε στην …ασήμαντη ειδησούλα με την οποία ξεκινήσαμε την ιστορία μας. «Χθες, η Club Atlético Brown νίκησε χθες με 2-0 την Αlmagro στον πρώτο εκ των δύο τελικών της τρίτης κατηγορίας του πρωταθλήματος της Αργεντινής και βρίσκεται μια ανάσα από την άνοδό στην Primera B’ Nacional».
O Πάμπλο Βίκο, ο φροντιστής που ζει κάτω από τις εξέδρες του “Lorenzo Arandilla” και έγινε αφιλοκερδώς προπονητής στην ομάδα της καρδιάς του. Αντιμετωπίζεται πλέον ως ήρωας στην συνοικία “Adrogué”, λίγο έξω από το Μπουένος Άιρες, έγινε πρώτο θέμα στα κανάλια ΜΜΕ της Αργεντινής και λαμβάνει μηνύματα υποστήριξης και θαυμασμού μέχρι κι από τις Η.Π.Α.!
Εξηγώντας τον τρόπο που εργάζεται και αντιμετωπίζει τα παιχνίδια ο Βίκο τονίζει: «Την προηγούμενη μέρα πριν από το κάθε ματς δεν υπάρχω. Μπορεί να μου μιλάει η σύντροφός μου, διάφοροι άνθρωποι αλλά δεν ακούω. Είμαι χαμένος στις σκέψεις μου. Πως θα μιλήσω στους παίκτες, πώς θα ετοιμάσω το τιμ, πώς θα είμαστε όσο το δυνατόν καλύτεροι. Την ώρα του αγώνα μπορεί να καπνίσω πέντε-έξι τσιγάρα στο μισάωρο (!), καθώς εκτός των άλλων είμαι φανατικός οπαδός της ομάδας. Μου είναι αδύνατο να ξεφύγω απ’ αυτό το συναίσθημα. Μετά το παιχνίδι νιώθω εξουθενωμένος και πέφτω για ύπνο με τη σκέψη της επόμενης μέρας στην ομάδα. Ουσιαστικά δεν απολαμβάνω τίποτα γιατί έχω συνεχώς το μυαλό μου σε αυτό που έρχεται».
Ο Βίκο δεν έχει την φιλοδοξία να ακολουθήσει την προπονητική. «Την μέρα που δεν θα με δείτε στην επαγγελματική ομάδα, θα δουλεύω με τους μικρούς στην ακαδημία. Είμαι Brown δεν θα φύγω ποτέ από εδώ. Δεν θα προδώσω τα «πιστεύω» μου για κανέναν λόγο. Θέλω να ζω ευτυχισμένος και ήρεμος στο μέρος που νιώθω πιο άνετα από οποιοδήποτε άλλο. Στη Brownγεννήθηκα και εδώ θα πεθάνω. Αυτό είναι».
Όντως, αυτό είναι…
