-630x349.jpg)
Και αυτή η παράδοση έρχεται μετά από τις αφόρητες πιέσεις και τα δεκάδες δημοσιεύματα τουρκικών εφημερίδων που κατηγορούσαν την Ελλάδα για...”εκπαίδευση τρομοκρατών”....
Σύμφωνα με το δημοσίευμα:
“Πληροφορίες του bloko.gr σημειώνουν ότι οι πινακίδες κυκλοφορίας με αριθμό ΙΚΖ 8462 που "φορούσε" το ασημί χρώματος αυτοκίνητο μάρκας "Peugeot", με το οποίο έγινε η απαγωγή του κούρδου αγωνιστή Μπουλούτ Γιαϊλά, αποτελούν πινακίδες χρήσης της ελληνικής αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας.
Πηγές της αντιτρομοκρατικής με τις οποίες ήρθε σε επικοινωνία χθες το bloko.gr, αρνήθηκαν κατηγορηματικά τη συγκεκριμένη πληροφορία, δηλώνοντας πως οι πινακίδες αυτές αντιστοιχούν σε στοιχεία κυκλοφορίας που χρησιμοποιεί αστυνομική υπηρεσία της περιφέρειας, χωρίς όμως να διευκρινίσουν ποια είναι αυτή η υπηρεσία και σε ποια περιοχή της επικράτειας βρίσκεται.
Το θέμα της απαγωγή του Μπουλούτ Γιαϊλα, δεν καθόλου απλό και υπό προϋποθέσεις συνιστά μεγαλύτερο φιάσκο και εθνικό όνειδος για την χώρα απ' ότι η παράδοση Οτσαλάν στην Κένυα.
Πρώτον, συμβαίνει στην καρδιά της ελληνικής πρωτεύουσας, χωρίς το θύμα να πειθαναγκαστεί σε έξωση ώστε να πέσει στα χέρια της ΜΙΤ. Σ' αυτή την περίπτωση μιλάμε για προφανή καταπάτηση από τους Τούρκους των εθνικών μας κυριαρχικών δικαιωμάτων. Ή μήπως δεν είναι καταπάτηση αλλά εκχώρηση που συνιστά εθνική μειοδοσία;
Δεύτερον, ο ίδιος ο Γιαϊλά, κάνει λόγο μιλώντας στους Τούρκους δικηγόρους του στα κρατητήρια της αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας της Κωνσταντινούπολης, ότι πέρασε διαδοχικά από τα χέρια τριών διαφορετικών ομάδων πριν καταλήξει στα μπουντρούμια της Πόλης.
Τρίτον, όταν μια κυβέρνηση αποφασίζει τόσο απροκάλυπτα να καταπατήσει κάθε έννοια δικαίου και νομιμότητας, εθίζεται. Την πρώτη φορά θα το κάνει για κάποιον Κούρδο, τη δεύτερη για κάποιον άλλο και την τρίτη για τον οποιονδήποτε Έλληνα πολίτη δεν της αρέσει.
Όπως έκαναν τα φασιστικά καθεστώτα της Λατινικής Αμερικής και κυρίως ο Χόρχε Βιδέλα στην Αργεντινή με τις απαγωγές και τις διαβόητες πτήσεις θανάτου.
Από την άλλη δεν μπορούν να περάσουν απαρατήρητα δύο κομβικής σημασίας γεγονότα που συνιστούν αυτό που τελικά ορίζεται ως αποχρώσες ενδείξεις εκχώρησης στους Τούρκους της εθνικής μας κυριαρχίας.
Το πρώτο, η επίσκεψη Σαμαρά και σύσσωμου του κυβερνητικού συμβουλίου στην Κωνσταντινούπολη για τη σύναψη εμπορικών συμφωνιών, με κυρίαρχο θέμα στην ατζέντα την καταπολέμηση της τρομοκρατίας και τη "σύμπτυξη" κοινού μετώπου.
Το δεύτερο, η αποκάλυψη ότι το κλιμάκιο της ΕΥΠ που προ ημερών βρέθηκε στο αεροδρόμιο και η εκεί παρουσία του έγινε γνωστή από την αυτοκτονία στελέχους στις τουαλέτες του αεροδρομίου, πήγε εκεί για να παραλάβει Τούρκους. Μήπως πρόκειται γι αυτούς που επίβλεψαν τις συνθήκες και τα επιχειρησιακά σχέδια απαγωγής του Κούρδου πολιτικού πρόσφυγα;
Πρόκειται για ερωτήματα τα οποία απαιτούν ξεκάθαρες και σταράτες απαντήσεις από το υπουργείου του ... "Ξένιου" Δένδια (σ.σ. άλλη μία απόδειξη περί του κακώς εννοούμενου ορισμού της φιλοξενίας στο λεξιλόγιο του κ. υπουργού) και από το αρχηγείο της Αστυνομίας. ΕΙΝΑΙ ΘΕΜΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ.
Διαβάστε τώρα μια μικρή περίληψη για το τι έζησε ο Γιαιλά, μέσα από τη διήγηση στους δικηγόρους του.
«30 Μάιου το βράδυ, ώρα 21:30, περίπου 5 άτομα που μιλούσαν ελληνικά, με βίαιο τρόπο με έβαλαν με το ζόρι σε ένα αυτοκίνητο. Έκλεισαν τα μάτια μου και το στόμα μου με τα χεριά τους. Μετά από κάποια ώρα που ήμουν στο όχημα, κατέβηκα από το αυτοκίνητο και μου πέρασαν μια μαύρη σακούλα στο κεφάλι.
Δεν είδα τίποτα. Μιλούσαν ελληνικά μεταξύ τους. Μετά με παρέδωσαν σε μια άλλη ομάδα, αυτοί μιλούσαν και ελληνικά και τουρκικά. 8-10 ώρες με έκαναν βόλτες. Με έσυραν πάνω στα χώματα, στα χωράφια. Είχα την σακούλα ακόμα στο κεφάλι μου. Ίσα-ίσα που δεν ακουμπούσε το κεφάλι μου κάτω. Με πήγαν από θάμνους και μου έκαναν βασανιστήρια.
Μετά με παρέδωσαν στην τελευταία ομάδα, μέσα σε αυτούς μερικοί μιλούσαν αγγλικά. Αυτή η ομάδα με πέρασε από τα σύνορα. Πέρασα λαθραία από τα σύνορα. 31 Μάιου το πρωί στο αστυνομικό τμήμα τις Εντιρνέ μου έβγαλαν την σακούλα.
«Όποιος τα βάζει με την Αμερική αυτά παθαίνει», είπαν μεταξύ τους. Εκεί είπα ότι θέλω να μιλήσω με τον δικηγόρο μου. Όμως, 1 Ιουνίου με παρέδωσαν στο αστυνομικό τμήμα της Κωνσταντινούπολης και ήθελα να μιλήσω με τον δικηγόρο μου.»
