«Συζητούμε και αγωνιζόμαστε για τα αυτονόητα. Είμαστε το 99%. Το νερό είναι αναπαλλοτρίωτο δημόσιο αγαθό. Πρόσβαση σε αυτό πρέπει να έχουν όλοι οι πολίτες. Απέναντί μας είναι ένας άλλος κόσμος, το 1%.
Που έχει φροντίσει ακόμα και με αποφάσεις συνόδων να «αποχαρακτηρίσει» το νερό από αγαθό και να το μετονομάσει σε εμπόρευμα. Αυτό το 1% θεωρεί το νερό προϊόν προς πώληση, το νερό είναι παράγοντας μεγιστοποίησης του κέρδους. Πίσω από αυτήν την αντίληψη βρίσκονται πολυεθνικές, καρτέλ, κυβερνήσεις και τεράστια οικονομικά συμφέροντα.
Ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών έχει κατατάξει την πρόσβαση σε καθαρό νερό σαν στοιχείο των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Εγώ θα πάω ένα βήμα παραπέρα. Το νερό είναι κοινωνικό αγαθό, είναι δικαίωμα. Και για αυτό η μάχη για να σωθεί το νερό και για να αποτρέψουμε την νεοφιλελεύθερη βαρβαρότητα είναι μάχη που δίνουμε για την δημοκρατία.
Η κυβέρνηση των μνημονίων δεν πολιτεύεται με γνώμονα τον άνθρωπο, υπακούει στις εντολές των δανειστών και έχει προσχωρήσει στη νεοφιλελεύθερη βαρβαρότητα.
Το νερό εντάσσεται στο σχεδιασμό που μας έχουν επιβάλλει η τρόικα για την δημοσιονομική προσαρμογή. Αλλά ακόμα και με αυτή την βάρβαρη πολιτική που εντάσσει τα πάντα στην σφαίρα οικονομικών μέτρων που έχουν αποτύχει παταγωδώς -εκθέτοντας τους εμπνευστές της και αυτούς που την υλοποιούν αδιαμαρτύρητα- πώς είναι δυνατόν να προχωράς σε εκποίηση μίας επιχείρησης που είναι κερδοφόρος έναντι πινακίου φακής;
Γιατί πρέπει να πουλήσουμε μια επιχείρηση, που μέσα στο 2012, συνεχίζει να παράγει κέρδη; Γιατί πωλείται δημόσια επιχείρηση που έχει τεράστιο κοινωνικό όφελος; Έχω επανειλημμένα πει ότι σε αυτόν τον τόπο η ανάπτυξη δεν ήρθε από το πουθενά. Το νερό και το ρεύμα δεν πήγε στο τελευταίο χωριό της Ελλάδας από την Ούλεν και την Πάουερ. Πήγε από την ΕΥΔΑΠ και τη ΔΕΗ. Πήγε από τον μόχθο χιλιάδων υπαλλήλων αυτών των δημόσιων υπηρεσιών. Σήμερα αυτός ο κόσμος της εργασίας απαξιώνεται και συκοφαντείται.
Πρέπει ο δημόσιος τομέας να εκχωρηθεί στην ιδιωτική σφαίρα. Η αποθέωση –όχι του κέρδους, της κερδοσκοπίας, η περίφημη απελευθέρωση των αγορών – με τις πλάτες και τις υποδομές του δημοσίου βεβαίως- οι ιδιωτικοποιήσεις, είναι ο πυρήνας της νεοφιλελεύθερης πολιτικής.
Δεν πωλούν μόνο την ΕΥΑΘ και την ΕΥΔΑΠ, έχουν ήδη υποθηκεύσει το νερό των λιμνών, των γεωτρήσεων, των μελλοντικών γεωτρήσεων, όλο τον υδάτινο πλούτο της χώρας. Τις υποδομές και τα δίκτυα.
Η τακτική των οικονομικών δολοφόνων είναι παντού η ίδια. Στήνουν επιτροπές και φόρουμ. Στήνουν καρτέλ. Διεισδύουν σε υπερχρεωμένες και σε υπό ανάπτυξη χώρες, αποφασίζουν ερήμην των πολιτών ότι ένα αγαθό είναι «προϊόν», δυσφημούν το δημόσιο σύστημα ύδρευσης, αγοράζουν υποδομές και δίκτυα με σκανδαλώδη συμβόλαια. Μετά το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η κερδοφορία.
Φίλες και φίλοι, μιλάει μόνη της η ευρωπαϊκή και παγκόσμια εμπειρία. Οι συνέπειες για την κοινωνία από την ιδιωτικοποίηση των νερών είναι βόμβα στα κοινωνικά θεμέλια και στα δημοκρατικά δικαιώματα. Η ποιότητα του νερού υποβαθμίστηκε. Σταμάτησαν οι μετρήσεις της ποιότητας του νερού.
Επενδύσεις δεν έγιναν, με αποτέλεσμα τα δίκτυα ύδρευσης και αποχέτευσης να αχρηστευτούν. Απολύθηκαν εργαζόμενοι. Και το χειρότερο: Καταστράφηκαν φυσικοί υδάτινοι πόροι. Η τιμή του νερού εκτοξεύτηκε και χιλιάδες άνθρωποι έχασαν την πρόσβαση στο νερό.
Φίλες και φίλοι, συντρόφισσες και σύντροφοι. Αυτό που δεν μπορεί να καταλάβει το ιερατείο των ιδιωτικοποιήσεων που θα γίνουν ερήμην και χωρίς τον έλεγχο του Κοινοβουλίου, είναι ότι εκτός από τις πολυεθνικές και το μεγάλο κεφάλαιο, υπάρχουν και οι λαοί. Υπάρχουν οι πολίτες και τα κοινωνικά κινήματα. Και στην υπόθεση του νερού οι νίκες του κινήματος είναι πολλές.
Μετά την τραγωδία που βίωσαν χώρες και μεγάλοι δήμοι σε όλη την Ευρώπη και τον κόσμο, η αυτό-οργάνωση του κόσμου, η συλλογικότητα και η αντίσταση σε αυτήν την βαρβαρότητα, επέτρεψαν την επιστροφή στον δημόσιο έλεγχο των υδάτινων πόρων και τη βιώσιμη διαχείρισή του.
Δημοψηφίσματα επιβλήθηκαν και κερδήθηκαν με συντριπτικά ποσοστά. Το Παρίσι, το Βερολίνο, η Μασσαλία είπαν όχι στην ιδιωτικοποίηση του νερού. Χώρες ενσωμάτωσαν στο Σύνταγμά τους ρυθμίσεις που ρητά αναφέρουν ότι η παροχή ύδρευσης θα εξυπηρετείται αποκλειστικά από κρατικά νομικά πρόσωπα.
Κυρίως, όμως, εκατομμύρια άνθρωποι συντονίστηκαν και αγωνίστηκαν για την υπεράσπιση αυτού του κοινωνικού αγαθού. Θέλω εδώ να κάνω μία μικρή αναφορά στη μάχη που έδωσαν και δίνουν καθημερινά εδώ και μεγάλο χρονικό διάστημα η ΟΜΕ- ΕΥΔΑΠ, οι 250-300 εργαζόμενοι της ΕΥΑΘ, η πρωτοβουλία «σώστε το νερό» και «δικαίωμα στο νερό», την «Κίνηση 136».
Όλους τους ανώνυμους και ενεργούς πολίτες που προσπαθούν να σταματήσουν αυτή την τραγωδία. Τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ- ΕΚΜ, που από την πρώτη στιγμή συμμετείχαν και γιγάντωσαν το κίνημα αντίστασης και αγώνα για την υπεράσπιση του δημόσιου χαρακτήρα της ύδρευσης, του κοινωνικού και εργατικού ελέγχου της. Φίλες και φίλοι, συντρόφισσες και σύντροφοι.
Η κυβέρνηση δε μπορεί να παριστάνει ότι δεν ξέρει την αποτυχία του μοντέλου παγκοσμίως. Είναι βέβαιο ότι αυτό που επιχειρεί να κάνει είναι να εξυπηρετήσει τους φίλους της και τους βαρόνους του νερού.
Στέλνει το μήνυμα ότι είμαστε όλοι αναλώσιμοι, όπως μου έγραψε ένας αγαπητός σύντροφος.
Ακούω τους δύο εκ των τριών της συγκυβέρνησης σε τοπικό επίπεδο να λένε πως διαφωνούν με την ιδιωτικοποίηση της ΕΥΑΘ. Με αστερίσκο όμως. «Δεν θα ρίξουμε και την κυβέρνηση για την ΕΥΑΘ».
Ε, λοιπόν, ναι, για την υπόθεση του νερού, για την δημόσια υγεία και το φυσικό περιβάλλον, για τον φυσικό πλούτο της χώρας, την ρίχνεις την κυβέρνηση. Ας μην κρύβονται λοιπόν πίσω από το δάχτυλό τους ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ. Ειδικά τώρα. Εν όψει του τέταρτου μνημονίου, εν αναμονή των πλειστηριασμών και με την προοπτική αυτή η χώρα εκτός από αποικία χρέους, να ερημοποιηθεί για να κερδίσουν οι δανειστές και οι τραπεζίτες.
Εμείς δεσμευόμαστε. Πρώτη μας έγνοια οι άνθρωποι και το φυσικό περιβάλλον. Όπως έλεγε και η διακήρυξη των κινημάτων του εναλλακτικού Φόρουμ για το νερό το 2009 στην Κωνσταντινούπολη: «υπερασπιζόμαστε το νερό ως βασικό στοιχείο της ζωής στον πλανήτη, ως αναφαίρετο ανθρώπινο δικαίωμα... διακηρύσσουμε ότι ο έλεγχος του πρέπει να είναι δημόσιος, κοινωνικός, συνεργατικός... καλούμε για δημοκρατική και βιώσιμη διαχείριση των οικοσυστημάτων... δεν θα πληρώσουμε για την δική σας κρίση, δεν θα σώσουμε αυτό το ατελές και μη βιώσιμο μοντέλο που μετέτρεψε ανυπολόγιστα ιδιωτικά έξοδα σε δημόσιο χρέος, που μετέτρεψε το νερό και τα κοινά αγαθά σε εμπορεύματα, που μετέτρεψε όλη τη φύση σε μία δεξαμενή πρώτων υλών και σε μία ανοιχτή χωματερή».
