Σε έκθεση της, η ψυχιατρική κλινικού του νοσοκομείου του Ρίου χαρακτηρίζει αναπόφευκτο το δέσιμο στο κρεβάτι με ιμάντες του αυτιστικού παιδιού
Σοκ προκάλεσε η πρόσφατη καταγγελία της ΕΨΥΕΠΕΑ για δέσιμο αυτιστικού παιδιού στο κρεβάτι με ιμάντες στο νοσοκομείο του Ρίου, ωστόσο η ψυχιατρική κλινική υποστηρίζει ότι αυτό ήταν αναπόφευκτο.
Σύμφωνα με έκθεση της, ο ασθενής "έφτασε στο ΤΕΠ συνοδευόμενος από τους γονείς του και εκπαιδευτικούς λόγω έντονης ψυχοκοινωνικής διέγερσης και αυτοκαταστροφικής και ετεροκαταστροφικής συμπεριφοράς.
Συγκεκριμένα χτυπούσε δυνατά το κεφάλι του στον τοίχο, δάγκωνε τα χέρια του και χτυπούσε τον πατέρα του. Στα ΤΕΠ εδόθη οδηγία από τον παιδοψυχίατρο για ενέσιμη αγωγή λόγω της έντονης διέγερσης".
Όπως αναφέρεται στη συνέχεια όμως, η αγωγή που χορηγήθηκε δεν είχε τα επιθυμητά αποτελέσματα και μετά από αίτημα των γονιών, το παιδί εισήχθη στην κλινική για νοσηλεία.
Όσον αφορά στο επίμαχο σημείο, το δέσιμο του δηλαδή στο κρεβάτι με ιμάντες, σημειώνεται ότι ο ασθενής πάσχει από Διάχυτη Διαταραχή της Ανάπτυξης. Πρόκειται για διαταραχή με βαριά μορφή έκπτωση επικοινωνίας, αυτοφροντίδας, μη στερεοτυπίες, νοητική ανεπάρκεια και σοβαρού τύπου αυτοκαταστροφικές και ετεροκαταστροφικές συμπεριφορές. Κατά συνέπεια, το δέσιμο κρίνεται αναπόφευκτο.
"Παρά την ενδεδειγμένη φαρμακευτική αγωγή η ψυχοκινητική διέγερση δεν βελτιώθηκε και εμφάνιζε σε απρόβλεπτο χρόνο και χωρίς προειδοποιητικά σημεία, επεισόδια ακραίας επιθετικότητας τραυματίζοντας αυτόν, τα οικεία πρόσωπα και τους νοσηλευόμενους ασθενείς.
Εξ αυτών εκρίθη απαραίτητη η λήψη περιοριστικών μέτρων επί κλίνης πολλάκις κατά τη διάρκεια της νοσηλείας" αναφέρεται χαρακτηριστικά στην έκθεση.
Σοκ προκάλεσε η πρόσφατη καταγγελία της ΕΨΥΕΠΕΑ για δέσιμο αυτιστικού παιδιού στο κρεβάτι με ιμάντες στο νοσοκομείο του Ρίου, ωστόσο η ψυχιατρική κλινική υποστηρίζει ότι αυτό ήταν αναπόφευκτο.
Σύμφωνα με έκθεση της, ο ασθενής "έφτασε στο ΤΕΠ συνοδευόμενος από τους γονείς του και εκπαιδευτικούς λόγω έντονης ψυχοκοινωνικής διέγερσης και αυτοκαταστροφικής και ετεροκαταστροφικής συμπεριφοράς.
Συγκεκριμένα χτυπούσε δυνατά το κεφάλι του στον τοίχο, δάγκωνε τα χέρια του και χτυπούσε τον πατέρα του. Στα ΤΕΠ εδόθη οδηγία από τον παιδοψυχίατρο για ενέσιμη αγωγή λόγω της έντονης διέγερσης".
Όπως αναφέρεται στη συνέχεια όμως, η αγωγή που χορηγήθηκε δεν είχε τα επιθυμητά αποτελέσματα και μετά από αίτημα των γονιών, το παιδί εισήχθη στην κλινική για νοσηλεία.
Όσον αφορά στο επίμαχο σημείο, το δέσιμο του δηλαδή στο κρεβάτι με ιμάντες, σημειώνεται ότι ο ασθενής πάσχει από Διάχυτη Διαταραχή της Ανάπτυξης. Πρόκειται για διαταραχή με βαριά μορφή έκπτωση επικοινωνίας, αυτοφροντίδας, μη στερεοτυπίες, νοητική ανεπάρκεια και σοβαρού τύπου αυτοκαταστροφικές και ετεροκαταστροφικές συμπεριφορές. Κατά συνέπεια, το δέσιμο κρίνεται αναπόφευκτο.
"Παρά την ενδεδειγμένη φαρμακευτική αγωγή η ψυχοκινητική διέγερση δεν βελτιώθηκε και εμφάνιζε σε απρόβλεπτο χρόνο και χωρίς προειδοποιητικά σημεία, επεισόδια ακραίας επιθετικότητας τραυματίζοντας αυτόν, τα οικεία πρόσωπα και τους νοσηλευόμενους ασθενείς.
Εξ αυτών εκρίθη απαραίτητη η λήψη περιοριστικών μέτρων επί κλίνης πολλάκις κατά τη διάρκεια της νοσηλείας" αναφέρεται χαρακτηριστικά στην έκθεση.