Εάν ο ασθενής απαντήσει «ναι, θέλω», τότε το κόστος της επίσκεψης ανεβαίνει αμέσως.
Στην περίπτωση δικού μου προσώπου, που πήγε την περασμένη εβδομάδα σε γιατρό, η
αυτόματη αναπροσαρμογή έκανε τα 50 ευρώ 60....
Ο ασθενής νιώθει πολύ άσχημα με αυτό, ακριβώς διότι είναι ασθενής. Και η σχέση του με τον άνθρωπο στον οποίο εμπιστεύεται την υγεία του είναι ιδιαίτερη.
Και όμως, αντί να ντραπεί ο γιατρός που σε φέρνει σε δύσκολη θέση, ντρέπεσαι εσύ, και του ζητάς χίλια συγγνώμη, «αλλά ξέρετε, γιατρέ μου, μπορεί μέρος αυτών των χρημάτων να μου τα πληρώσει το ταμείο μου», ή «μπορεί να τα βάλω σαν έξοδα στην επόμενη φορολογική μου δήλωση», (αλλά αυτό δεν το λες ποτέ, για να μη σε πει «ξεφτίλα», ο ξεφτίλας!), και συνεχίζεις να δικαιολογείσαι, αλλά εκείνος/εκείνη σε έχει ήδη ταπεινώσει, έχει ήδη παραβιάσει τον νόμο, έχει ήδη προσβάλει το επάγγελμά του, που πολλές φορές, κατά τα λοιπά, προτιμά να το ονομάζει «λειτούργημα».
Και, λυπάμαι που θα το πω, διότι πολλοί θα βιαστούν και θα πουν «γράψε όνομα», αλλά ο ασθενής δεν μπορεί να γίνει καταδότης, δεν μπορεί να καρφώσει τον γιατρό του - κανονικά, κανέναν δεν πρέπει να καρφώνει ο πελάτης, αλλά με τον γιατρό είναι πιο δύσκολο, τον έχεις ανάγκη, πιο μεγάλη απ’ ό,τι έχεις τον υδραυλικό ή τον καθηγητή που κάνει ιδιαίτερα στο παιδί σου.
Όμως, το ΣΔΟΕ μπορεί να τους ανακαλύψει εύκολα όλους αυτούς τους «μήπως θέλετε απόδειξη;». Υπάρχει η μέθοδος του undercover ασθενή, δηλαδή να προσποιηθεί τον ασθενή, να κλείσει ραντεβού, και μόλις ο γιατρός του κάνει αυτήν την ερώτηση, να του απαντήσει αμέσως «παρακαλώ, ακολουθείστε με στο Τμήμα»…
Υ.Γ.: Όποιοι βιαστούν να πουν «υπάρχουν και κακές εξαιρέσεις», τους απαντώ «κάνετε λάθος». Υπάρχουν μόνο καλές εξαιρέσεις. Αυτό που διηγήθηκα, είναι κανόνας.
