Ολοι αυτοί που επιμένουν να “τσουλούν” στις κλίσεις των επιπέδων, που αριστοτεχνικά “στήνουν” οι μεταπράτες των ελπίδων και οι
παγιδευτές των ονείρων του λαού.
του Στέλιου Συρμόγλου
Ολοι αυτοί που μετράνε τις αξίες της ζωής με τη μεζούρα του ευκαιριακού τίποτα ή οι άλλοι που ζουν στον μικρόκοσμό τους και των οποίων η περιστροφή γύρω από μια περιορισμένη αντίληψη των πραγμάτων, είναι ενίοτε δείγμα αδυναμίας και βλακείας.
Και είναι οι μέτριοι και οι βλάκες που παράγουν πολιτικές εκτροπές και ανατροπές. Και βλάκες μέτριοι επωφελούνται απ’ αυτές, αναπαράγοντας τη βλακεία και τη μετριότητα. Και η παγίωση διαδοχικών κατεστημένων για χρονικά διαστήματα, δεν είναι τίποτα άλλο παρά αδιατάρακτη επικράτηση των αθλίων και των ανικάνων…
Ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, πέντε και πλέον χρόνια από το θάνατό του στις 28 Ιανουαρίου 2008, παραμένει αναντικατάστατος. Οπως δεν επιδέχονται αμφισβήτησης οι εκτιμήσεις του για τη μετέπειτα πορεία της χώρας. Το 2005 μιλούσε για “σχέδιο κατά της Ελλάδας”. Το 2006 για “γενική έφοδο που προετοιμάζουν κατά της χώρας”. Και το 2007 προέτρεπε για “αντίσταση και ανάκαμψη για ό,τι κινδυνεύει…”
Δν υπάρχει αμφιβολία ότι ο μύθος είναι ασύμμετρος για τον κεκοιμημένο ποιμενάρχη. Οπως δεν μπορεί να αγοήσει κανείς τα όποια τρωτά του , ακόμα και τα πάθη του. Υπερείχε πάντα, όμως, συγκριτικά με άλλες προσωπικότητες του δημοσίου βίου και της Εκκλησίας. Και η παρουσία του σήμερα, σ’ αυτή τη δύσκολη συγκυρία για την Ελλάδα, θα ήταν ταυτόσημη με τη διαφωνία του για την εθνοκτονία της χώρας. Και με τον αιχμηρό πολιτικό του λόγο, με το όποιο επίχρισμα θρησκευτικού λεξιλογίου, θα αποτελούσε την τροχοπέδη στην πολιτική απάτη…
Ο γράφων είχε τη χαρά να κάνει ατέρμονες συζητήσεις μαζί του, δεδομένου ότι υπήρξε και σύμβουλός του για μακρό χρονικό διάστημα. Κι όταν προέκυψε το θέμα των μητροπόλεων των “Νέων Χωρών”, που απετέλεσε η αιτία για τη μεγαλύτερη σύγκρουση του Πατριαρχείου με την Ελλαδική Εκκλησία από το 1833, του Πατριάρχη Βαρθολομαίου με τον μακαριστό Αρχιεπίσκοπο, με παρέμβαση του γράφοντος κατ’ εντολήν του τότε πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή, το θέμα διευθετήθηκε και η ενδημούσα Σύνοδος του Πατριαρχείου ήρε το επιτίμιο της ακοινωνησίας που, στο μεταξύ, είχε επιβάλλει στον Αρχιεπίσκοπο.
Και ήταν ο μακαριστός Χριστόδουλος, ο οποίος σε μια βαρυσήμαντη εφ’ όλης της ύλης συνέντευξή του το 2003, στον γράφοντα και διευθυντή ημερήσιας τότε εφημερίδας, δήλωνε για τους πολιτικούς εκείνης της χρονικής περιόδου, οι οποίοι παραμένουν εν πολλοίς στο πολιτικό προσκήνιο, ότι ” είναι ηγέτες χωρίς ήθος και δεν στέκονται στο ύψος της αποστολής τους…”. Για να τονίσει σε άλλο σημείο της συνέντευξής του: ” Οσο ζω και αναπνέω , δεν πρόκειται να κάνω τη χάρη σε κανέναν να αποτελέσω έναν επίσκοπο κατ’ όνομα, αλλά όχι κατ’ ουσίαν, ο οποίος θα είναι απομονωμένος στο δικό του μικρόσκοσμο, ευτυχισμένος σε μια ψευδαίσθηση επίγειας εξουσίας, άθυρμα των καταστάσεων και των σκοπιμοτήτων…”
Και μπορεί εν τοις Πατριαρχείοις (που λένε οι Φαναριώτες) και εν τω Αδη ουκ έστι μετάνοια, αντιμετωπίζοντας στη δαμάχη του με τον Πατριάρχη διάφορες σκοτεινές δυνάμεις, αλλά ο μακαριστός Χριστόδουλος δεν απείχε από το πνεύμα της Ορθοδοξίας. Και μπορεί να πολεμήθηκε σφόδρα από συμπαγή ομάδα ιεραρχών και από πολιτικούς σχηματισμούς, για τη μάχη με την αναγραφή του θρησκεύματος στις αστυνομικές ταυτότητες, αλλά δεν δείλιασε ποτέ και το πάθος του αναζωπήρωνε η αγάπη του λαού, με απτή απόδειξη τη συγκέντρωση ενός εκατομμυρίου υπογραφών για δημοσψήφισμα κατά τη διάρκεια της σύγκρουσής του με την πολιτεία.
Ο καυστικός του λόγος προκαλούσε σωρεία αντιδράσεων, αλλά και την “αγωνία” κάθε Κυριακή των πολιτικών, για τους λόγους του μακαριστού προς το Εκκλησίασμα. Κάποιοι τον θεωρούσαν απόλυτο και υπέρμετρα φιλόδοξο. Ομως, η απολυτότητα του κάποιες φορές δεν ήταν ιδιοτροπία. Ηταν στάση ζωής κατά το ότι, επιτέλους σε θέματα ζωτικής για την εθνική μας διαδρομή, πρέπει να μην είμαστε διπρόσωποι, υποκριτές και στρουθοκάμηλοι. Κι αυτοί οι κάποιοι ευελπιστούσαν ότι θα απογοητευόταν σε κάποια χρονική στιγμή και θα περιχαρακωνόταν στα αμιγώς εκκλησιαστικά του καθήκοντα…
Ο μακαριστός Χριστόδουλος δεν απογοητευόταν. Αντίθετα, όσο περισσότερη αντίσταση συναντούσε, τόσο και γινόταν πιο μαχητικός. Ανησυχούσε για την “παρασημοφορημένη” σήψη στην αγοραία και πολιτικοοικονομική ζωή του τόπου. Δεν ενδιαφερόταν για τις ψευδώνυμες μονομαχίες των πήλινων γρεναδιέρων της πολιτικής. Αντιδρούσε με τους ειδωλοποιούς και τους εξαγορασμένους. και πεισματικά ασυνθοκολόγητος αγωνιζόταν για την πνευματική ανθοφορία, έχοντας προσεγγίσει την νέα γενιά και συμβάλλοντας στον εκσυγχρονισμό, ιδιαίτερα επικοινωνιακά, της Εκκλησίας.
Ο λόγος του μαχητικός και προκληττικός για το κατεστημένο της Εκκλησίας και της πολιτικής. Ηταν ο λόγος του ανύσταχτου θεματοφύλακα της ορθόδοξης πίστης μέσα στη σκοτία των καιρών. Ηταν και λόγος έντονα πολιτικός, γιατί είχε αποφασίσει να μην αναπαύεται απερίσκεπτος στον αρχιερατικό του θρόνο, ικανοποιώντας τη ματαιοδοξία του με συμβατικούς πολυχρονισμούς. ..
Ηταν ο πρώτος και ο έσχατος της Ελλαδικής Εκκλησίας. Και μπροστά στα μάτια του λαού, αυτού του αναβρυτήριου κάθε εξουσίας, ούτε ως μεγαλόστομος ελπιδοπώλης εμφανιζόταν, ούτε παυσίπονα και παυσίλυπα μοίραζε στους Ελληνες. Αποχύμωσε τη ζωή του ως επίσκοπος, χωρίς να συναυλιστεί με εκείνους που ανήκουν στην κατηγορία των ουτιδανών.
Και το πρόσωπό του, όπως συμαβαίνει πάντα με τους ιεράρχες και γενικά τις ηγετικές φυσιογνωμίες που έχουν επιγνωση της αποστολής τους, η εκκλησιαστική και ιστορική εμπειρία των αιώνων ανασύρεται από το οστεοφυλάκιό της και χρησιμοποιείται κατά των υπεναντίων με όλες τις μορφές της!..
Οι παραπάνω επισημάνσεις και σκέψεις για τον μακαριστό Χριστόδουλο γίνονται με αφορμή την ένδεια και ανυδρία που παρατηρείται σε πολιτικοκοινωνικό, αλλά και στο εκκλησιαστικό πεδίο. Αν σήμερα ζούσε ο Χριστόδουλος, ο σημερινός πρωθυπουργός και ο κυβερνητικός του εταίρος Βαγγέλης Βενιζέλος, θα σκεφτόταν πολύ σοβαρά, αν θα έπρεπε να “στήσουν” τη χθεσινή κακότεχνη παράσταση στην Ολυμπία οδό… Γιατί η Κυριακή των Βαίων θα απείχε μόλις δύο μέρες και ο προκαθήμενος της Εκκλησίας δεν θα δίσταζε να καυτηριάσει το “θεατρινισμό” και τις ψευδεπίγραφες ελπίδες των πολιτκών της παρακμιακής λογικής και των πρωτεργατών της κοινωνικής εξαθλίωσης…
