Ο απόστρατος του Πολεμικού Ναυτικού κ. Αντώνης Κακαράς αποχαιρετά έναν δικό του άνθρωπο, τον δικό του Καπετάνιο.
Λόγια καρδιάς αποτυπώνονται σε λίγες αράδες....
«Μαζεύτηκαν όλοι να τον χαιρετήσουν» λέει ο κ. Κακάρας «όλοι τους ήταν εκεί για να πουν μια κουβέντα, να πάρουν κάτι από αυτόν»
Όπως ήταν φυσικό σε μία τέτοια συνάθροιση η κουβέντα πήγαινε στη κρίση που βιώνει σήμερα η ελληνική κοινωνία. «Ορίστε ποιοι είναι οι χουντικοί» λέει ο ένας και απαντά ο άλλος «τι θέλεις να πεις; Μήπως σήμερα αυτοί που μας κυβερνούν δεν μας κατακλέβουν»;
Ξαφνικά μία φωνή διακόπτει τη συνομιλία: «Σταματήστε πια! Εδώ ήρθαμε για τον Μεγάλο».
Ένας αγανακτισμένος ναύτης που ήταν υπό την καθοδήγηση του ηρωϊκού καπετάνιου παίρνει το λόγο και με στεντόρεια φωνή λέει « Να μη μιλά κανείς από την πολιτεία. Η πολιτεία δεν τιμά τον δικό της.
Ήταν μόνο δικός μας. Εμείς οι ναύτες του τον τιμούμε. Αλήθεια γιατί η πολιτεία δεν προσθέτει στα βιβλία της ιστορίας αυτή την ηρωϊκή πράξη; Μέχρι και το ΝΑΤΟ χάρηκε που ένα ελληνικό πλοίο έκανε ανταρσία να πάρει η ευχή να πάρει.»
«Να ζούσε λέω κι ο Ζησιμόπουλος σήμερα, άδικο ήταν να πάρει η ευχή, άδικο το τέλος του, Άδικο αλλά ηρωικό, Ναι αλλά αναρωτιέμαι εκείνον τον ηρωισμό που θαυμάζουμε, πόσοι τον ζηλεύουν σήμερα. Θυμάσαι αλήθεια τότε....εκεί που» ακούγεται μια φωνή...
Αλήθεια πόσοι γνωρίζουν την αληθινή ιστορία του ναυάρχου; Πόσοι γνωρίζουν για αυτή την «τρελή» και ηρωική πράξη που έκανε;
Δυστυχώς η πολιτεία έχει φροντίσει τεχνηέντως να αφήσει τη νέα γενιά στο σκότος...
