Παρά τις όποιες διαβεβαιώσεις της ευρωελίτ, έχουμε κάθε λόγο να πιστεύουμε ότι τα λόγια της δεν έχουν καμία βαρύτητα .
Παράδειγμα 1ο.
Η απόφαση του 1ου eurogroup όπου σύσσωμοι και οι 17 ΥΠΟΙΚ επικύρωσαν με βουλοκέρι και χωρίς κανένα ενδοιασμό το κούρεμα κάτω των 100,000 στις κυπριακές τράπεζες ανεξαιρέτως. Αγνοούσαν την ύπαρξη ευρωπαϊκής συνθήκης που ορίζει το όριο προστασίας στις 100,000; Φυσικά και το γνώριζαν. Αλλά στο βαθμό που δεν υπάρχει κανένα σώμα να τους ελέγχει, και στο βαθμό που οι λαοί ακόμα ψάχνονται, η Γερμανία και οι υποτακτικοί της μπορούν να αλωνίζουν ελεύθερα....
Παράδειγμα 2ο.
Μετά την κυπριακό ΟΧΙ, η επόμενη σκέψη που η ευρωελίτ κατέβασε άμεσα στο τραπέζι ήταν η προστασία των καταθέσεων μέχρι του ορίου των 20,000, ποσό, που κατά τη γνώμη μας αποτελεί και το defacto νέο όριο προστασίας. Οι όποιες συνθήκες, αναθεωρούνται είτε αυτοστιγμή, είτε εκ των υστέρων για τη διατήρηση του προσωπείου, τάχαμ δήθεν, της νομιμότητας.
Παράδειγμα 3ο.
Εφ’ όσον το δόγμα bail-in αποτελεί πλέον γεγονός, διότι η λιτότητα, ως όπλο καταστροφής κεφαλαίων αρχίζει να πνέει τα λοίσθια, πολλοί σπεύδουν να τακτοποιήσουν τις αποταμιεύσεις τους με τρόπο τέτοιο ώστε να εξασφαλίσουν την προστασία τους βάσει του ορίου των 100,000, με αποτέλεσμα, σε ενδεχόμενο μελλοντικό κούρεμα να μην βρεθούν τα απαραίτητα κεφάλαια από τις ανασφάλιστες καταθέσεις για το bail-in. Ο μόνος τρόπος να εξασφαλιστούν είναι απλά να κατεβεί το όριο ασφάλειας.Στοιχειώδες!
Υπενθυμίζουμε ότι κάτω από αυτές τις συνθήκες, και λόγω του γεγονότος ότι οι περισσότερες τράπεζες στο δυτικό κόσμο είναι κατ’ ουσίαν πτωχευμένες, το να προσπαθήσεις να πιαστείς από λόγια, συνθήκες και υποσχέσεις, αποτελεί το άκρον άωτον της ηλιθιότητας.
