Γράφει :
«Στα 13 χρόνια που γράφω εδώ, ποτέ, ούτε μία φορά, δεν έχω κάνει χρήση της στήλης αυτής για να απαντήσω «επί προσωπικού»:
Θεωρώ μια τέτοια πράξη κατάχρηση της δημοσιογραφικής εξουσίας. Επέλεξα να απαντήσω σήμερα για πρώτη φορά και ύστερα από πολλή σκέψη....
Ο λόγος απλός: Αυτό που διά γυμνού οφθαλμού μοιάζει μια «πιπεράτη» αντιπαράθεση δύο προσώπων, στην ουσία ξεπερνάει και τον κ. Κρανιδιώτη και εμένα: Αφορά μια ολόκληρη κοινωνία. Μια κοινωνία που έχει αρχίσει να αναιρεί τις αξίες της, να χάνει τις προτεραιότητές της, να βλέπει όλο και περισσότερο το «δέντρο» αντί για το «δάσος».
Κύριε Κρανιδιώτη...
Πριν ξεκινήσω, επιτρέψτε μου να υπενθυμίσω στους αναγνώστες τη στιχομυθία σας με τον χρήστη του twitter:
Ρασκόλνικοφ προς Κρανιδιώτη: «Βία είναι ο γέρος μου που πάει στον γιατρό και βρίσκει ταμπελάκι τελείωσαν οι 10 δωρεάν επισκέψεις! Αν πεθάνει, θα σ' τον φέρω!».
Κρανιδιώτης προς Ρασκόλνικοφ: «Ευχαρίστως, αλλά πού να τον βάλουμε; Α, έχω όμως μια κούτα από τηλεόραση (ασπρόμαυρη). Αν τον διπλώσεις πριν παγώσει, θα χωράει».
1. Ο χρήστης του twitter, πριν σβήσει τον λογαριασμό του, αναγράφει το πλήρες ονοματεπώνυμό του (@johnpergas). Αρα το επιχείρημά σας περί «ανωνυμίας» δεν ευσταθεί.
2. Ομολογώ ότι εκπλήσσομαι από τη «μαντική» σας ικανότητα για την οικονομική του επιφάνεια: Θριαμβολογείτε για τις φωτογραφίες από ταξίδια του που καταδεικνύουν οικονομική άνεση. Μα οι φωτογραφίες αυτές ανασύρθηκαν πέντε (!) μέρες ΜΕΤΑ το tweet σας στον χρήστη. Οταν εσείς του απαντήσατε, δεν γνωρίζατε ποιος είναι. Αν έχετε το κληρονομικό χάρισμα, πάω πάσο!
3. Τελικά τι έχει σημασία; Το πρόσωπο που γράφει κάτι ή το περιεχόμενο του γραπτού του λόγου; Ποιος λέει κάτι ή τι λέει αυτός που το λέει; Εκείνη τη στιγμή «συνομιλούσατε» με έναν πολίτη για την υγεία! Το πρόβλημα είναι υπαρκτό! Αν δεν αντιμετωπιστεί, το «χαρτόκουτό» σας μπορεί πράγματι να χρησιμεύσει: Οχι για τελευταία αλλά για κανονική κατοικία!
4. Περίμενα όμως από κάποιον που δηλώνει «σύμβουλος» του Πρωθυπουργού σεβασμό - όχι στον χρήστη: Στα υπαρκτά πρόσωπα που ταυτίστηκαν με το κείμενό του! Περίμενα να καταλάβετε, έστω και εκ των υστέρων, ότι η εικόνα που «ζωγράφισαν» οι λέξεις σας ήταν τουλάχιστον αποτρόπαια!
5. Συγχωρέστε με, κύριε Κρανιδιώτη, που γεννήθηκα σε βόρειο προάστιο, την εποχή που ήταν ακόμα μια γειτονιά δημοσιογράφων. Συγχωρέστε τον παππού μου που αγόρασε το οικόπεδο πολύ πριν γεννηθώ. Κανείς δεν μου είπε τότε ότι αυτό θα μου αφαιρούσε το δικαίωμα να έχω ευαισθησίες, να εξεγείρομαι με αδικίες, να εκφέρω απόψεις!
6. Κύριε Κρανιδιώτη, το δικό σας παιδί δεν πεινάει, φαντάζομαι. Αυτό σας καθιστά ανάλγητο στις λιποθυμίες των άλλων παιδιών στην Ελλάδα του 2013;
7. Ο Πρωθυπουργός της χώρας επίσης γεννήθηκε σε «βόρειο προάστιο»! Κατάγεται από μια μεγάλη, ιστορική οικογένεια! Αρα - με τη δική σας λογική - δεν δικαιούται να έχει κοινωνικές ευαισθησίες! Ο Αντώνης Σαμαράς, δισέγγονος της Πηνελόπης Δέλτα, ταξικά οφείλει να είναι σκληρός και ανάλγητος!
8. Συγχωρέστε με που ζητώ, ως πολίτης, από όποιον έχει σχέση με την εξουσία να είναι πιο προσεκτικός από οποιονδήποτε άλλον, με επώνυμο ή ψευδώνυμο. Να σέβεται ένα πρόβλημα, να αγωνιά για τη λύση του και όχι να καταφεύγει σε «μπλακ χιούμορ»! Στην περίπτωσή σας κρατήστε το «μπλακ». Το «χιούμορ» είχε πάει μάλλον για τσιγάρα!
9. Οσο για την αναφορά σας στον Γιώργο Κυρίτση, τη θέση μου, όπως την ανάρτησα στο twitter, την ξέρετε - κι ας επανέρχεστε. Γράφω: «Ο Γ. Κυρίτσης είπε: "Να πω ότι θα 3πλασιάσουμε τους μισθούς και στο τέλος να πάρετε τα τέτοια μου;". Η ουσία σαφής, ο τρόπος ανεπίτρεπτος».
[Αλήθεια, είναι «μαγκιά Πειραιώτη» (όπως αυτοχαρακτηρίζεστε) να εγκαλείτε μια γυναίκα για κάτι που ΔΕΝ είπε εκείνη, αλλά ο σύντροφός της; Ή μήπως «οι μάγκες δεν υπάρχουν πια, τους πάτησε το τρένο»;]
10. Κλείνοντας: Ο διαδικτυακός μας διάλογος μου έδωσε τροφή για προβληματισμό. Ελπίζω να έδωσε και σε σας... και σε όσους ασχολήθηκαν με αυτόν - πέρα από το «κουτσομπολιό» τύπου «το τάδε είπε ο Κρανιδιώτης», «το δείνα απάντησε η Ακρίτα».
Ας γίνει λοιπόν όλο αυτό ένα μικρό, ασήμαντο έναυσμα να σκεφτούμε: Οταν κάποιοι μάς δείχνουν με το δάχτυλο αυτόν τον κρανίου τόπο που ζούμε, ας μην κοιτάμε το δάχτυλο. Ας κοιτάμε τον κρανίου τόπο!
Κατά τα άλλα, από τη μεριά μου η αλληλεπίδρασή μας έκανε τον κύκλο της:
«Μια στάση εδώ...» που λέει κι ο Μητροπάνος...
Εγώ κατεβαίνω από το όχημα... Αν εσείς θέλετε να τερματίσετε τη διαδρομή, η επιλογή δική σας!
Κάτι τελευταίο: Εμείς οι Ελληνες, ως λαός, τον θάνατο τον χλευάζουμε. Τον νεκρό όμως δεν τον εξευτελίζουμε! Ποτέ!
