Στο άρθρο του, ο κ. Τζήμερος επιτίθεται στον "Πάκη", όπως
αποκαλεί τον πρώην υπουργό, περιγράφοντας πώς έφερνε σε πέρας την βρώμικη δουλειά, για τη διατήρηση του κομματικού πελατειακού συστήματος.
Αναλυτικά το άρθρο του κ. Τζήμερου στην Athens Voice:...
"Αν η υπεξαίρεση 17 εκατομμυρίων σε βάζει μέσα ισόβια, ποια πρέπει να είναι η τιμωρία για υπεξαίρεση 1,2 δις ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ;
Ο υπεξαιρέτης, στη συγκεκριμένη περίπτωση, είναι το κομματικό πελατειακό σύστημα. Κι αυτός που ανέλαβε τη βρόμικη δουλειά λέγεται Προκόπης Παυλόπουλος. Για τους φίλους, Πάκης.
Η κομπίνα είναι γνωστή. Για να παρακάμψουν το ΑΣΕΠ, οι κομματικοί μηχανισμοί είχαν εφεύρει τη μέθοδο των συμβάσεων εργασίας ορισμένου χρόνου. Πήγαινε ο «πελάτης» στο γραφείο του βουλευτή, του δημάρχου, του υπουργού κ.λπ. και αυτός τον έστελνε σε ένα από τα δεκάδες χιλιάδες νομικά πρόσωπα που «εποπτεύει» το Δημόσιο. Συνήθως του έδινε κι ένα σημείωμα: «με σύσταση της κας Τάδε» – όπου κα Τάδε ήταν η ιδιαιτέρα του κομματάρχη.
Άλλες φορές το φρόντιζε περισσότερο το παιδί, όπως αποκαλύπτουν τα σημειώματα που βρήκε ο επιθεωρητής Δημόσιας Διοίκησης Λεάνδρος Ρακιντζής στις αθρόες παράνομες προσλήψεις του ΜΕΤΡΟ: «Υπεύθυνη Σταθμού, τη φοβίζει δεν είναι σίγουρη», «Την αγχώνει η δουλειά του εκδότη», «Επιθυμεί θέση ελεγκτή εισιτηρίων», «Δεν δέχτηκε να γράψει το test». Υπήρχαν και φορές που το σημείωμα το έστελνε κατευθείαν ο ένας «νονός» στον άλλον: «Δεν κάνει για τίποτε. Βολέψτε τον κάπου».
Όλοι αυτοί υπέγραφαν συνήθως συμβάσεις ορισμένου χρόνου ή έργου. Στριμωχνόντουσαν σε ένα γραφείο, τους έδιναν σφραγίδα, γραφική ύλη, τους έβαζαν κι έναν υπολογιστή για να παίζουν πασιέντζες κι έπεφτε το παραδάκι. Κι επειδή οι συμβάσεις ορισμένου χρόνου κάποτε λήγουν, το κόμμα-πατερούλης τις ανανέωνε και τις ανανέωνε και τις ανανέωνε...
Όμως, η αβεβαιότητα είναι κακό πράγμα. Κι όταν κάποια την αγχώνει η δουλειά του εκδότη (εισιτηρίων, όχι λογοτεχνικών έργων, να μην μπερδευόμαστε...), φαντάσου πόσο την αγχώνει η σκέψη ότι σε 8 μήνες θα πρέπει να ανανεώσει τη σύμβαση της αργομισθίας της! Πίεζαν, λοιπόν, οι συμβασιούχοι: «Μονιμοποιήστε μας, γιατί δεν θα σας ξαναψηφίσουμε». Πόσοι ήταν αυτοί; Κανένας δεν ξέρει, ούτε καν κατά προσέγγιση. Το κράτος αποφεύγει να μετράει. Υπολογίζονται, πάντως, σε τουλάχιστον 200.000!
Ήταν άχρηστοι όλοι; Φυσικά και όχι! Κάποιοι μπορεί να ήταν και ιδιαίτερα ικανοί ως άτομα. Αλλά, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, προσλήφθηκαν ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ούτε οργανική θέση ούτε ανάγκη. Και όλοι, μα όλοι, παρέκαμψαν το ΑΣΕΠ. Όλοι, μα όλοι, ακόμα και σε περιπτώσεις που υπήρχε πραγματική ανάγκη εργασίας, προσπέρασαν αντικανονικά έναν άλλον υποψήφιο που δεν παρακάλεσε τον «κομματικό ΟΑΕΔ».
Όμως, το «δώσε και σε μένα μπάρμπα» κουράζει ακόμα και τον… μπάρμπα. Γιατί ο «βολεμένος» έχει αδέρφια, ξαδέρφια, γνωστούς. Θα τους πει την πατέντα και θα θέλουν κι αυτοί. Κι έτσι, ο πρωταθλητής της πελατειακής συναλλαγής, Βενιζέλος, έκανε την προσωπική του… υπέρβαση και στο Σύνταγμα του 2001 έβαλε μαζί με το άρθρο για την (μη) ευθύνη Υπουργών κι ακόμα ένα: το άρθρο 103.
Εκεί, στην παράγραφο 2 διαβάζουμε: «Απαγορεύεται η από το νόμο μονιμοποίηση προσωπικού που υπάγεται στο πρώτο εδάφιο ή η μετατροπή των συμβάσεών του σε αορίστου χρόνου. Οι απαγορεύσεις της παραγράφου αυτής ισχύουν και ως προς τους απασχολούμενους με σύμβαση έργου».
Μάλιστα το πρώτο εδάφιο, που μνημονεύεται πιο πάνω, λέει ότι σε οργανικές θέσεις που είναι άδειες (θέσεις, δηλαδή, με χαρακτήρα μονιμότητας) μπορούν να προσληφθούν μη μόνιμοι υπάλληλοι, με συμβάσεις έργου. Ε, ούτε κι αυτοί επιτρέπεται να μονιμοποιηθούν! Όποιος έχει μια παραπάνω ευαισθησία με τα ελληνικά δεν μπορεί να μην παρατηρήσει την απρόσεχτη, αλλά ένοχα αντιφατική σύνταξη«απαγορεύεται η από το νόμο…»!
Τι θα πει «απαγορεύεται η από το νόμο…»; Απαγορεύεται από το Σύνταγμα, κι αν απαγορεύεται από το Σύνταγμα δεν υπάρχει περίπτωση να θεσπισθεί νόμος που να καταστρατηγεί αυτό το άρθρο! Έτσι γίνεται στη Δημοκρατία, ε; Ή, μήπως, ο Βενιζέλος ήταν σίγουρος ότι κάποια στιγμή θα προκύψει νόμος που θα παραβίαζε το Σύνταγμα και έσπευσε να το προφτάσει; Βέβαια οι κακές γλώσσες λένε ότι τον συμβούλεψε ο Πάγκαλος πως μόνο αν τους έχεις όλους αυτούς σε διαρκή «ομηρία» μπορείς να ελπίζεις στην ψήφο τους.
«Αν τους μονιμοποιήσεις τους έχασες» του είπε η παλιά καραβάνα της πολιτικής. «Και πρασινοφρουροί να είναι, του διευκρίνησε, είναι έτοιμοι να ψηφίσουν το πρώτο κ…λόπαιδο που θα τους δώσει πέντε δεκάρες παραπάνω». (Τότε ο Τσίπρας μόλις είχε τελειώσει από τις καταλήψεις στο Λύκειο και συνέχιζε με τις καταλήψεις στο Πολυτεχνείο.) Αλλά, είπαμε, κακές γλώσσες είναι αυτές, δεν θα τις πιστέψουμε κι όλας…
Κι ερχόμαστε στο σωτήριο έτος 2004. Πρωταθλητές Ευρώπης, Ολυμπιακοί, τελετές, το παιδί με τη βάρκα που έμπαζε από τότε νερά αλλά κάναμε ότι δεν τα βλέπαμε… Τόσοι έφαγαν, να μη σιγουρέψουν τη μάσα και οι κακόμοιροι συμβασιούχοι; Και βρέθηκε ο σωστός άνθρωπος στη σωστή θέση: Πάκης!
Με το διάταγμα 164/04 μονιμοποιεί τους πελάτες συμβασιούχους εξευτελίζοντας το Σύνταγμα δυο φορές: πρώτον διότι γράφει στα παλιά του τα παπούτσια την ξεκάθαρη απαγόρευση του άρθρου 103 και δεύτερον διότι το κάνει όχι με νόμο ψηφισμένο από τη Βουλή αλλά με προεδρικό διάταγμα! Τα προεδρικά διατάγματα είναι, στην ουσία, νόμοι έκτακτης ανάγκης.
Το Σύνταγμα προβλέπει συγκεκριμένο, αυστηρό πλαίσιο για την έκδοσή τους, γιατί αλλιώς δεν θα χρειάζονταν η Βουλή! Σιγά να μην ιδρώσει το αυτί του Πάκη. Τραβάει ένα ξεγυρισμένο διάταγμα και εν μια νυκτί οι στρατιές των δικών μας παιδιών στρογγυλοκάθονται στο Δημόσιο! Μόνο το ΚΚΕ διαμαρτύρεται ότι ήταν λίγοι όσοι μονιμοποιήθηκαν! Φαίνεται ότι αυτή η καραμπινάτη παρανομία άφησε κάποιους –προφανώς δικούς τους– απ’ έξω!
Πόσοι μπήκαν στο μισθολόγιο τότε; Με τους πιο μετριοπαθείς υπολογισμούς 40.000 μόνο για το 2004. Πόσοι από τότε; Εκατοντάδες χιλιάδες! Κι επειδή ο Πάκης δεν ήθελε να αφήσει κανέναν πελατάκο με το παράπονο, ένα χρόνο μετά έκανε την περίφημη συνέντευξη στο ΑΣΕΠ που έδινε διπλάσια μόρια απ’ ό,τι όλα τα άλλα μαζί: πτυχία, δεξιότητες, εξετάσεις.
Έτσι, ακόμα και μέσω ΑΣΕΠ, ο δικός μας «σκράπας» άφηνε άφωνη την εξεταστική επιτροπή («μιλημένη» κι αυτή) με την ιδιοφυΐα του και έμπαινε με τα τσαρούχια κλείνονας την πόρτα στον αριστούχο χωρίς κομματική ταυτότητα. Φίλος, παλιός βουλευτής που τα βρόντηξε νωρίς, μου έλεγε ότι τα κόμματα είχαν μοιράσει με ποσοστά τις προσλήψεις. Ποσόστωση υπήρχε και μέσα στο ίδιο το κόμμα. Τόσους θα διορίσει ο βουλευτής, τόσους η τοπική οργάνωση και τόσους τα κεντρικά!
Πόσο κόστισε σε σένα και σε μένα το χουβαρδαλίκι του Πάκη; Να πιάσουμε μόνο τους συμβασιούχους του 2004: 40.000 x 30.000 μέσο μισθολογικό κόστος/άτομο μάς κάνει 1 ΔΙΣ 200 ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ! Τόσα υπεξαίρεσε ο Παυλόπουλος από το δικό σου και το δικό μου ιδρώτα. Πάνω από 11 δις μέχρι σήμερα, μόνο για αμοιβές των μονιμοποιημένων πελατών της πρώτης χρονιάς!
Φυσικά, δεν ήταν ο μόνος. Αλλά η περίπτωσή του είναι case study. Kαι καθώς το κακό σπυρί φαίνεται ότι άρχισε να σπάει, είναι καιρός να μη λέμε μόνο τα πράγματα με το όνομά τους αλλά και τους πράξαντες. Τα πολλά λεφτά δεν ήταν στην απευθείας κλοπή.
Ήταν στην έμμεση – τη νομότυπη, σ’ αυτή που τη βάφτιζαν κοινωνική πολιτική και διέλυσε και την κοινωνία και την παραγωγή και την ηθική και το μέλλον μας. Η ιστορία τούς χρωστάει ακόμα ένα πρωτοσέλιδο, σαν του Παπαγεωργόπουλου"...
