Δεν πέτυχε γιατί κάποιοι έχουν φροντίσει σαν καλολαδωμένη και άριστη σε λειτουργία μηχανή να έχουν τους ανθρώπους τους παντού. Σε όλα τα πόστα. Και όταν λέμε σε όλα εννοούμε σε όλα.
Το άλλο μεγαλύτερο και πιο βασανιστικό ερώτημα όλων όσων υποφέρουν αλλά έχουν αξιοπρέπεια είναι το «ως πόσο να αντέξουμε;» το πήραμε από το αληθινό ξέσπασμα ενός Κύπριου πατέρα που είναι ωρομίσθιος και έχασε πριν λίγο καιρό τη δουλειά του κατ’ εντολή της Τρόικα που έχει κάνει την εμφάνισή της και στην Κύπρο.
Τι μπορεί κάποιος να απαντήσει σε αυτόν τον πατέρα; Τι; Πως μπορούμε να τον κοιτάξουμε στα μάτια και αυτόν αλλά και πολλούς άλλους αξιοπρεπείς ανθρώπους; Τι άλλο περιμένουμε; ...
Αν περιμένουμε λίγο ακόμα δε θα μοιάζουμε στο τέρας απλά αλλά θα έχουμε γίνει οι ίδιοι το τέρας. Τι άλλο περιμένουμε; Να σφαζόμαστε μεταξύ μας στους δρόμους;
Να έχουμε έναν ακόμα εμφύλιο στη μακραίωνη ιστορία μας; Τόσο δύσκολο είναι να ενωθούμε και να αποτινάξουμε τις αλυσίδες; Τόσο δύσκολο είναι να είμαστε ένας για όλους και όλοι για έναν;
Τόσο δύσκολο είναι να ξηλώσουμε μια δράκα βασανιστών και εκμεταλλευτών που λυμαίνονται τόσα χρόνια αυτή τη χώρα; Τόσο φοβισμένοι είμαστε; Τόσο ατομικιστές; Τόσο ραγιάδες;
Πολλοί ζητούν έτοιμες λύσεις ή θεωρούν πως το πορνείο μπορεί με μερικά φτιασιδώματα να γίνει σπίτι. Ούτε το ένα γίνεται άμεσα ούτε και το άλλο. Η λύση είναι μια και μοναδική. Να εκδιωχθούν από τις θέσεις εξουσίας όλοι εκείνοι που μας καταστρέφουν. Να απομακρυνθούν άμεσα όλα αυτά τα κοράκια ντόπια και ξένα που έχουν πέσει πάνω στο πτώμα και το σκυλεύουν.
Μετά με αρκετή δουλειά και εντιμότητα θα την βρούμε την άκρη. Θα ξαναβγούμε στο φως με αξιοπρέπεια, υπερηφάνεια και το κεφάλι ψηλά και θα την ξαναχτίσουμε την Ελλάδα με γερά θεμέλια και καλά υλικά όπως της αξίζει. Ένα μόνο πρέπει να κάνουμε. Να είμαστε ενωμένοι και αποφασισμένοι. Και δεν είμαστε…
