Αφορμή για τα παρακάτω, καφεδάκι που πίναμε με φίλο σε γνωστό πεζόδρομο, στέκι της πόλης. Δίπλα μας λοιπόν κάθεται ζεύγος καθώς πρέπει κυριών.
Ταγιεράκι, μαλλί οξυζενέ κόκκαλο από τη λακ, Λουι
Βουιτον βέβαια, διακριτικά πλην όμως "βαριά" χρυσαφικά κάθε είδους, γύρω
στα 55-60 αμφότερες, διηγείται σε κάποια φάση η μια τα "βάσανα":
-Κι έτσι προχωράμε Καίτη μου. Πουλήσαμε δυό απ τα
κτήματα, είχαμε και καμιά πενηνταριά χιλιάδες στην άκρη για μια ώρα
δύσκολη και κάτι γίνεται....
.jpg)
