(από το : trenomag)
Δε χρειάζονται ούτε προανακριτικές, ούτε εξεταστικές, ούτε τίποτα. Τ’ ομολογώ. Η Κριστίν είναι ξαδέλφη μου. Εγώ προσωπικά δεν ήξερα τίποτα. Μέχρι που εκείνη, η Κριστίν εννοώ, πήγε να με ψάξει στο «Φως στο τούνελ» της Αγγελικής Νικολούλη.
Έστειλε με το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο στην Αγγελική μια φωτογραφία του υπέροχου πέτρινου σπιτιού που έχω στη Σέριφο με την ένδειξη «Αναζητείται ο ιδιοκτήτης του»....
Η Αγγελική έκανε τη σχετική ανακοίνωση στα «Παιχνίδια της ζωής (της πολιτικής και της εξουσίας)». Είναι η ενότητα όπου η δαιμόνια δημοσιογράφος (δυστυχώς, δεν είμαι μόνο εγώ δαιμόνιος) αναζητά χαμένους συγγενείς στα πέρατα της γης: μάνες, γιους, κόρες, θειους και θειάδες, ξάδελφους και ξαδέλφες.Θυμάμαι πήραν αρκετοί τηλέφωνο που χαλβάδιασαν το πάντα υπέροχο σπίτι μου.
Η Αγγελική το χαβά της σε άπταιστον αγγλικήν, διότι δεν είναι γαλλομαθής όπως η Μενεγάκη: «Tell us Christin… Τι θα ήθελες να πεις στον Γιώργο στην περίπτωση που μας ακούει;». «I wish na einai kala… Na ton prosexei o GAP kai na ton exei sta opa opa. Thelo νa erthei sto Parisi kai na toy doso ena mikro mikro doraki. Kserei aftos».
Χαμός
έγινε στην εκπομπή. Πάνω από 3.000 ψωμολυσάρηδες από την Ελλάδα πήραν
τηλέφωνο. Μα τι νόμιζαν, το υπέροχο πέτρινο σπίτι μου στη Σέριφο είναι
rooms to let; Ευτυχώς, πήραν και καμιά τριανταριά ματσωμένοι από τη
Βόρεια και Κεντρική Ευρώπη και έτσι εκείνο το καλοκαίρι ξεπούλησα.
Αλλά η Κριστίν δεν το ‘βαλε κάτω. Έστειλε γράμμα και στη Βίκυ Χατζηβασιλείου.
Χτυπάει ένα πρωί το κουδούνι της εξώπορτας, ο μπάτλερ είχε ρεπό, έτσι
ανοίγω εγώ με τη ρομπ ντε σαμπρ. Μια κάμερα μου ‘ρχεται στη μούρη. Όχι,
δεν ήταν ο Πρετεντέρης. «Καλημέρα σας. Έχετε ένα πακέτο». Δε λέω, μια
χαρά ευγενικό ήταν το αγόρι. «Θα έρθετε στην εκπομπή;» Έλα, του λέω
παραμέσα, ξέρω ότι εκεί που είσαι παίρνεις τρεις και εξήντα, θες να
μιλήσω στην ΕΡΤ να κάνεις δική σου εκπομπή; Και επειδή η ΕΡΤ είναι δική
μας, θα κάνεις υπερπαραγωγή. Πακέτο αυτή, κοντέινερ εσύ. «Πάμε
κοντέινερ». Το αγόρι τα ‘χασε. Μη σε νοιάζει, του λέω, θα τα κανονίσω
όλα εγώ. Μόνο πες μου, το πακέτο μού το στέλνει ο Βενιζέλος;
Τελικώς,
αποφάσισα να πάω στη Βίκυ. Στην αρχή, μου ‘δωσε ένα κλειδί και με ‘βαλε
να ξεκλειδώσω ένα μπαούλο. Ανοίγω το μπαούλο και βρίσκω μέσα ένα σιντί
κι ένα συρτάρι. «Σου θυμίζει κάτι αυτό το σιντί», με ρωτάει η Βίκυ. Όχι,
της απαντάω με σιγουριά. «Κι όμως θα ‘πρεπε», απαντάει η Βίκυ όλο με
υπονοούμενα. Καλά την είχα υποψιαστεί, είναι άνθρωπος του Βενιζέλου. Όλη
η Σαλονίκη συνωμότησε εναντίον μου. «Το συρτάρι, μήπως;» επιμένει. Εκεί
πια αρχίζω να τα παίρνω. «Να φύγει ο τοίχος» φωνάζει η Βίκυ.
Αλλά
έλα που κείνο το βράδυ ο τοίχος κόλλησε. Να τον σπρώχνει από τη μια ο
Πεπόνης κι από την άλλη ο Μουζακίτης, αλλά ο τοίχος ακλόνητος. Τότε
παίρνει φόρα ο Βενιζέλος και περνά μέσα από τον τοίχο. «Εντάξει» λέει
στη Βίκυ «θα κόψουμε ένα μηνιάτικο από τους υπαλλήλους του ΠΑΣΟΚ και θα στον ξαναφτιάξουμε».
Εκεί πάνω στην αναμπουμπούλα χάθηκε μια σελίδα με δυο τρία τέσσερα ονοματάκια. Μπορεί να την πέρασε και για χαρτομάντηλο η Βίκυ, για να σκουπίσει τα δάκρυά της απ’ τη συγκίνηση.
