Μέχρι σήμερα δεν έχω βρει ένα πειστικό επιχείρημα που θα με έπειθε ότι η Αγροτική θα μπορούσε να συνεχίσει την λειτουργία της ως κρατική τράπεζα. Θα μπορούσαν να έχουν εμφανιστεί οι συνεταιριστές και να την διεκδικήσουν. Δεν τους είδαμε. Θα μπορούσαν οι εργαζόμενοι να μας κάνουν μία άλλη πρόταση για την λειτουργία της Αγροτικής. Δεν το είδαμε. Εκείνο που είδαμε ήταν μία αγωνία να συνεχίσουμε να πληρώνουμε εμείς από το υστέρημά μας για να ζήσει η «τράπεζα των κουμπάρων»....
Ένα από τα μεγαλύτερα πολιτικά σκάνδαλα στην σύγχρονη ιστορία της χώρας ήταν εκείνο της τοποθέτησης εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ από τα κεφάλαια της Αγροτικής σε δομημένα προϊόντα από την διοίκηση Μηλιάκου. Είναι η αρχή που ξετυλίγει το κουβάρι των δανείων της Αγροτικής προς τα κόμματα.
Να θυμίσουμε για άλλη μία φορά την εκπληκτική αυτή ιστορία, μοναδικό δείγμα γραφής της λειτουργίας της κρατικής Αγροτικής Τράπεζας. Η Αγροτική λοιπόν είχε προχωρήσει σε μια γιγαντιαία αύξηση κεφαλαίου, της τάξης των 850 εκατ. ευρώ, προκειμένου να αποκτήσει κεφάλαια που ήσαν απαραίτητα για την συνέχιση της λειτουργίας της.
Αυτά τα κεφάλαια, βεβαίως – βεβαίως, τα έβαλε το ελληνικό δημόσιο, δηλαδή εμείς κι εσείς. Η τότε διοίκηση Μηλιάκου, κουμπάρου του τότε Πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή, αποφάσισε να τοποθετήσει τα περισσότερα από αυτά τα χρήματα σε δομημένα προϊόντα. Τα χρήματά μας τα έβαλαν στην ρουλέτα. Δεν τα χρησιμοποίησαν για την ανάπτυξη της αγροτικής παραγωγής. Δεν τα έδωσαν για να αναπτυχτεί μία νέα καλλιέργεια ή να αυξηθεί η παραγωγή κρέατος στην χώρα. Τα έβαλαν στο Καζίνο.
Κι εκεί που η τότε αντιπολίτευση υπό την Βάσω Παπανδρέου εξαπέλυε κεραυνούς κατά των κουμπάρων, μας προέκυψε η σημαντική αύξηση της δανειοδότησης των κομμάτων από την Αγροτική Τράπεζα. Λες και τα κόμματα έχουν σχέση με την αγροτική γη...
Για όλα αυτά που συνέβησαν δεν είδαμε έναν από τους υπερασπιστές του κρατισμού να λένε το παραμικρό. Η μόνη πρόταση που είδαμε ήταν ένα γενικόλογο αίτημα να συνεχίσει η Αγροτική να είναι κρατική τράπεζα. Ωραία! Να συμφωνήσουμε, για χάρη της συζήτησης. Και η επόμενη ερώτηση είναι, με ποιους κανόνες; Με εκείνους που επέτρεψαν στην διοίκηση Μηλιάκου το αδιανόητο;
Ή με εκείνους τους κανόνες που επέτρεψαν σε παλιότερες εποχές την λεηλασία της περιουσίας του ελληνικού λαού από τους ηγέτες των αγροτικών συνεταιρισμών; Με τα δικά μας λεφτά έκαναν πάρτι στο όνομα της αγροτιάς. Εμείς είμαστε οι πραγματικοί ιδιοκτήτες των Μερσεντές και των Καγιέν των αγροτικών δρόμων, επειδή με δικά μας λεφτά αγοράστηκαν.
Που είναι ο αγροτικός κόσμος να κάνει την δική του πρόταση για την Αγροτική; Η Credit Agricole, για παράδειγμα, ανήκει στους συνεταιρισμούς και όχι στο κράτος. Δεν είναι απαραίτητο να είναι κρατική μία εξειδικευμένη τράπεζα με την αγροτική παραγωγή. Θα μπορούσε να είναι και ιδιωτική. Θα μπορούσε να είναι και συνεταιριστική. Αλλά στην Ελλάδα έχουμε μόνο κράτος. Οι ιδιώτες έχουν βγάλει τα εκατομμύριά τους στο εξωτερικό και οι συνεταιριστές είναι είδος που έχει εξαφανιστεί πριν πολλά – πολλά χρόνια.
Και φτάνουμε σε ένα άλλο επίμαχο σημείο. Ας μας δώσουν εκείνοι που γνωρίζουν μία πληροφορία: Πόσες και ποιες σύζυγοι πολιτικών εργάζονται στην Αγροτική και πόσες ημέρες έχουν παρουσιαστεί στην εργασία τους τα τελευταία δύο ή τρία χρόνια. Έτσι για να καταλάβουμε όλοι τι ακριβώς σήμαινε η κρατική Αγροτική για ένα σωρό κόσμο. Εντάξει, θα έχει η κάθε μία από αυτές τις κυρίες της καλής κοινωνίας μια δικαιολογία στο τσεπάκι. Ή μπορεί να «εργαζότανε» σε κάποιο από εκείνα τα δωμάτια με θέα που διαθέτει η Αγροτική στο Καστρί. Η ουσία, όμως, παραμένει: Κάπως έτσι λειτουργεί εδώ και χρόνια η κρατική ΑΤΕ. Σαν να πρόκειται για φέουδο ενός πολιτικού συστήματος. Κι όταν λέμε συστήματος εννοούμε όλο το σύστημα και όχι μόνο ένα ή δύο από τα πολιτικά κόμματα που το απαρτίζουν.
Αδιαφανείς προσλήψεις, εικονική εργασία, αμφισβητούμενες και τζογαδόρικες επενδύσεις, δάνεια με κομματικό κριτήριο. Αυτό το πάρτι έχει κρατήσει πολλά χρόνια και εμείς οι φορολογούμενοι ήμασταν οι ευγενείς χορηγοί. Όχι ευχαριστώ, δεν θα πάρω άλλο!
Θανάσης Μαυρίδης
thanasis.mavridis@capital.gr
