Αύριο θα είναι μια μέρα δύσκολη. Άλλη μια μέρα, που η μυρωδιά από τα δακρυγόνα, θα μου τρυπάει τα ρουθούνια και θα καίει τα πνευμόνια μου. Ανάμεσα σε χιλιάδες κόσμου, απ' όλη την Ελλάδα, θα είμαι και εγώ. Εκεί, χωρίς να προκαλώ, απλά και μόνο με τη παρουσία μου. Το μυαλό μου θα είναι στους πιθηκάνθρωπους με τις...πράσινες στολές, τις ασπίδες και τα γκλοπ....
Μην κάνουν "ντου" και δεν προλάβω να κάνω πίσω. Και με πλακώσουν 5 με τα γκλοπ και τα πόδια τους. Δεν αντέχεται τόσο ξύλο. Είναι σκληρή εμπειρία. Τα μάτια μου θα είναι στραμμένα στον έναν, από τους πιθηκάνθρωπους, που ρίχνει τα δακρυγόνα. Μηδέ το ακούσω και πέσει επάνω μου. Όπως τον Οκτώβρη. Σταμάτησε επάνω στα πόδια μου, δε πρόλαβα να πάρω ανάσα και για δέκα λεπτά έφτυνα αίμα. Ποιος ξέρει πόσο καρκίνο εισέπνευσα. Ποιος ξέρει αν ήμουν 60 και όχι 30, τι θα είχα πάθει.
Αύριο είναι η μεγάλη "κηδεία" και επίσημα του ελληνικού έθνους.
Θα κάτσω να τη..."κλάψω" μέχρι αργά. Έως ότου δοθεί στη κυκλοφορία ξανά η Λ. Αμαλίας, η Όθωνος, η Σταδίου και η Γεωργίου Α'.
Θα κάτσω να τη..."κλάψω" ακόμα και όταν θα περνάνε τα καλογυαλισμένα αυτοκίνητα με τις μακιγιαρισμένες γκόμενες που θα περάσουν από εκεί για να πάνε σε καμία πίστα της
Συγγρού ή της Παραλιακής και δεν θα έχουν πάρει χαμπάρι τι ακριβώς έχει γίνει...
Δύσκολη μέρα η αυριανή. Θα πέσει πολύ ξύλο...
Μπορεί και μην τελειώσει αύριο, όπως τον Δεκέμβριο του 2008.
Τότε, που για δέκα και πλέον μέρες, καιγόταν όλη η Ελλάδα.
Τότε "κλαίγαμε" έναν 15χρονο Έλληνα πολίτη, αύριο θα κλαίμε 11 εκατομμύρια Έλληνες πολίτες.
Μήπως αύριο τελικά, δεν θα δωθεί για πολλές μέρες στη κυκλοφορία η Λ. Αμαλίας, η Όθωνος, η Σταδίου και η Γεωργίου Α';
Μήπως αύριο, δεν θα δω αργά το βράδυ καλογυαλισμένα αυτοκίνητα με ανέμελες γκόμενες;
Μήπως αύριο, θα γίνει η αληθινή επανάσταση;
