Γεωγραφικά ένας τόπος ευλογημένος, εύφορος, πλούσιος.Πολιτικά ένας τόπος που ο λαός του είναι καταδικασμένος να μην μπορεί να ζήσει εν ειρήνη σε καιρό ειρήνης.
Γεωγραφικά ένας τόπος που θες να ζείς.
Πολιτικά ενας τόπος που σε διώχνει μακρυά του.
Στο καταπράσινο καταφύγιο, καθισμένος στην σκιά του γεροπλάτανου, ακούγοντας το γάργαρο κελάρισμα του ρυακιού να σμίγει με την μελωδία των αηδονιών, με τις αισθήσεις μου σε κατάσταση γαλήνης αναμεμειγμένης με ηδονή, ενώ όλος ο κόσμος ήταν μια όαση ηρεμίας, το αδύναμο αεράκι του βουνού μου έστειλε….ενα σκουπίδι γεμάτο με σκουπίδια!
Ενα και μοναδικό φύλλο εφημερίδας παρασυρμένο απ’ το σάλεμα του αέρα έφτασε στα πόδια μου.
Ενα και μοναδικό φύλλο χαρτιού, που έφτανε για να καταστρέψει την αίσθησή μου.
Σε μία και μόνο σελίδα του τύπου χώρεσε η Ελλάδα του πολιτικού ξεπεσμού.
Το απίθανο αυτό κωλοχανίο, που όπως τα πεντάστηλα ενός φύλλου φανέρωναν, πάσχει απο διάβρωση ηθών, ανικανότητα λειτουργών, ανυπαρξία συστήματος, απαξιωμένη ηγεσία, έλειψη οραμάτων και αγωνιστών.
Σε ένα και μόνο φύλλο πρόλαβα να «ανακαλύψω»,
παπάδες δοσίλογους που μετέτρεψαν την πίστη σε εμπόρευμα,
πολιτικούς ηγέτες να εμπαίζουν τον λαό που κακοποιούν ασύστολα,
ανύπαρκτους μηχανισμούς που ξεσκίζουν καθημερινά τους πολίτες σε κάθε είδους δημόσιες υπηρεσίες,
επίορκους γιατρούς που απαιτούν μαύρο χρήμα έναντι φτωχών υπηρεσιών,
δημοσιογράφους που έχουν να πληρωθούν 6 μηνες,
ΔΕΚΟ εν μέσω οικονομικής κρίσης να ζητούν αυξήσεις για την παροχή λαικών υπηρεσιών πρώτης ανάγκης και την ίδια στιγμή να λειτουργούν ως φοροεισπράκτορες,
φοροφυγάδες που δεν πλήρωσαν και δεν πρόκειται να πληρώσουν,
εταιρίες που χρωστούν ενώ δεν υπάρχουν,
υπαλλήλους πολεοδομιών που με μισθούς πείνας διατηρούν οικόπεδα φιλέτα και μεζονέτες,
εργοδότες που απαιτούν εκβιαστικές συμβάσεις,
υγεία που νοσεί,
ασφαλιστικούς φορείς που επενδύουν και χάνουν τα ασφάλιστρα των ασφαλισμένων τους και δεν δίνουν λογαριασμό σε κανέναν,
εφοριακούς που τα αρπάζουν,
τελωνιακούς που τελωνίζουν προς όψελός τους,
δρόμους γεμάτους κινδύνους και έργα μαιμούδες που κοστίζουν όσο ενα ταξίδι στον αστερισμό του Ωρίωνα,
δημοτικούς άρχοντες που τρώνε με 10 μασέλες,
γερόντους που προσπαθούν να ζήσουν τις οικογένειες των παιδιών τους με 650 ευρώ το μήνα,
πολίτες με δερμάτινες καμπαρτίνες να τρώνε στα δημοτικά συσίτια,
μέσα μαζικής μεταφοράς πνιγμένα απο τους νεοζητιάνους,
ντουλάπες που έχουν μετατραπεί σε οπλοθήκες,
εμπόρους θανάτου που μόνο καταστήματα δεν έχουν ανοίξει ακόμη στο κέντρο της πόλης,
προγράμματα καναλιών που προκαλούν εγκεφαλικά κατα συροή και κατ’ εξακολούθιση,
μαρίνες γεμάτες απο σκάφη αναψυχής με ξένες σημαίες, ανακοινώσεις για αντιδράσεις συλλόγων γονέων για την κατάντια της παιδείας,
εφέδρους του δημοσίου που αντικαθίστανται την ίδια στιγμή απο εισαγόμενους μέσω της πίσω πόρτας κομματόσκυλους στην δημόσια «αεργία» για λόγους ψηφοθηρικούς,
και άρθρα για τις θεωρίες του τέλους της ζωής εντός του έτους που έρχεται!
Μα πώς χώρεσαν όλα αυτά σε μια και μόνη σελίδα εφημερίδας??
Πως χωρούν όλα αυτά σε μία και μόνη χώρα??
Τα αηδονάκια λες και κατάλαβαν τι διάβαζα τόση ώρα, έπαψαν το κελάιδισμά τους.
Το αεράκι σταμάτησε το ταξίδι του λες και φοβήθηκε μήπως ξαναφέρει άθελά του και άλλο φύλλο εφημερίδας.
Το κελάρισμα του ρυακιού πάγωσε στα αυτιά μου που βούιζαν πλέον απο την ανεβασμένη πίεση του κυκλοφοριακού μου.
Εχω ανάγκη απο την προηγούμενη ηρεμία.
Εχω άμεση ανάγκη απο την γαλήνη της φύσης της χώρας μου. Να φύγω απο εδώ αλλά να παραμείνω εδώ. Θέλω να ακούω τα αηδόνια..οχι τις ειδήσεις, θέλω να βλέπω το πράσινο..οχι τους πράσινους, θέλω να μιλώ με το νεράκι..οχι με τον υπάλληλο της ύδρευσης.
Θέλω να ζω στην Χώρα χαράς..οχι στο χωρίον χωρίς χάρη!
