Οδός Τζαβέλα στα Εξάρχεια. Στον πεζόδρομο όπου πριν τρία χρόνια, εκείνο το παγωμένο βράδυ της 6ης Δεκεμβρίου ανήμερα του Αγίου Νικολάου, ο μαθητής Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος, άφηνε την τελευταία του πνοή.Χθες λίγο πριν τα μεσάνυχτα, μια ομάδα καλλιτεχνών του δρόμου, η ομάδα του Bleeps.gr , αποφάσισαν να αποτίσουν φόρο τιμής στο 15χρονο αγόρι.
Με μαρκαδόρους και σπρέι στα χέρια και καμβά έναν «χτυπημένο» από αδιάφορα γκραφίτι τοίχο, φιλοτέχνησαν το πορτρέτο του αδικοχαμένου από τη σφαίρα του «νταή» ειδικού φρουρού
Επαμεινώνδα Κορκονέα μαθητή. «Ζω μέσα από τους αγώνες σας», γράφει η ταμπέλα που κρατά ο «Gregori» όπως συνήθιζαν να τον αποκαλούν οι φίλοι του. Ένα έργο τόσο απλό αλλά τόσο βαθυστόχαστο. Οι δείκτες του ρολογιού δείχνουν περασμένες έντεκα.
Ο street artist Bleeps.gr και οι συνεργάτες του, με το stencil της φιγούρας του Αλέξανδρου τα χέρια και τις τσάντες με τα «σύνεργα» διασχίζουν με αργά βήματα τον πεζόδρομο. Με κοφτές ματιές κοιτούν γύρω τους για να ανιχνεύσουν τον καμβά.
Μόλις τον εντοπίζουν, εκεί ανάμεσα στο παλαιό παραδοσιακό βιβλιοπωλείο της Τζαβέλα και τον τοίχο που οι συμμαθητές του έγραψαν με μαύρο χοντρό μαρκαδόρο «Οδός Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου», πιάνουν δουλειά. Απλώνουν το μπλε του κοβαλτίου φόντο που αποτελεί τη σφραγίδα του καλλιτέχνη και ξεκινούν το πορτραίτο του μαθητή.
«Ενα έργο αφιερωμένο στο νεαρό παιδί από το Ψυχικό, που έγινε σύμβολο και συνδέθηκε με τους αγώνες της νεολαίας. Όπως λένε άλλωστε οι δικοί του άνθρωποι ο Αλέξης δεν ήταν ένας νέος που αναζητούσε το δρόμο του.. Τον είχε ήδη βρει. Γιαυτό και έψαχνε τρόπους να αποτινάξει την αστική του ταυτότητα και προφίλ…Το όνειρο του ήταν να γίνει ένας λαϊκός ήρωας.
«Θα μάθουν όλοι το όνομα μου…».
> Παρασκευή 5 Δεκεμβρίου 2008. Κάπου στο Ψυχικό. Μια παρέα μαθητών, γόνοι καλών οικογενειών με «όνομα», οικονομική επιφάνεια και εξασφαλισμένο μέλλον κάθονται ανέμελα και συζητούν. «Δεν είμαι σίγουρος τι θέλω να γίνω… Αλλά θα μάθουν όλοι το όνομα μου. Θα το δεις. Εγώ θα γίνω διάσημος μια μέρα…».
Με αυτές τις κουβέντες το 15χρονο αγόρι με τα μελαγχολικά μάτια και τα καστανά ατίθασα μαλλιά, που συνήθιζε να πιάνει με το λαστιχάκι σκιαγραφεί τα όνειρα και τις φιλοδοξίες του. Ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος ή για τους δικούς τους κολλητούς του Gregory.
Ένα «πιτσιρίκι» ατίθασο, που αν και μεγάλωσε στα πούπουλα, σε μια άνετη κατοικία στο Ψυχικό και πήγαινε στα καλύτερα ιδιωτικά σχολεία δεν θύμιζε σε τίποτα το «μαλθακό παιδί της πλούσιας οικογένειας» ή με απλά λόγια αυτό που χαρακτηρίζουν οι νεανικές παρέες των κατώτατων κοινωνικών τάξεων το «φλωράκι των βορείων προαστίων».
Οι φίλοι του τον αποκαλούσαν επαναστάτη. Αγαπούσε τη ροκ μουσική, τα αθλητικά ρούχα και τα Εξάρχεια. Ήταν επαναστάτης και κατέβαινε σε διαδηλώσεις όμως όπως λένε φίλοι του Ποτέ δεν έκαψε. Ποτέ δεν έσπασε. Ήταν ένα ήσυχο παιδί. Που πίστευε πως μέσα από τους αγώνες ο κόσμος θα μπορούσε να αλλάξει.
Τα λόγια του εκείνο το απόγευμα της 5ης Δεκεμβρίου ήταν προφητικά. Εικοσιτέσσερις ώρες αργότερα, ο Αλέξης είναι πράγματι «διάσημος». Το παιδικό του προσωπάκι γίνεται πρωτοσέλιδο στα εγχώρια ΜΜΕ, τα πλάνα με το χαρακτηριστικό ριγέ hoodie και το κοντομάνικο t-shirt που χαμογελά αινιγματικά στο φακό προβάλλονταν ξανά και ξανά στα ξένα τηλεοπτικά δίκτυα.
Με τον πιο άγριο και δραματικό τρόπο Το όνομα του, γράφτηκε με αίμα. Το δικό του το αίμα που έρρεε αργά και πλημμύριζε τον πεζόδρομο της Τζαβέλα στα Εξάρχεια. Η σφαίρα από το χέρι του ειδικού φρουρού Επαμεινώνδα Κορκονέα του πήρε με τον πιο άγριο τρόπο τη ζωή.
Μια δολοφονία, που σηματοδότησε ένα μπαράζ ταραχών πανελλαδικής εμβέλειας, τα λεγόμενα Δεκεμβριανά που έλάβαν διαστάσεις εξέγερσης.
protothema.gr
.jpg)
