Οχι δεν αναβιώνει το φασιστικό κράτος της δεξιάς τότε που στα τέλη της δεκαετίας του ’50 με την καθοδήγηση των Αμερικανών οργάνωσε μαζική μετακίνηση πληθυσμών της επαρχίας σε αστικά κέντρα, ώστε να χάσει ο Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας κάθε δυνατότητα στήριξης για εφεδρείες ή υλικό, από τον ντόπιο πληθυσμό. (Είναι καταπληκτική η κινηματογραφική ταινία «Καραβάν Σαράι» που περιγράφει τέτοιες καταστάσεις).Ούτε υπάρχει η Φρειδερίκη για να εφαρμόζει το εγκληματικό σχέδιο που είχε τότε τίτλο «Ειδικό Πρόγραμμα Απομάκρυνσης Παιδιών» και να στέλνει τους ΜΑΥδες και Ταγματαλήτες να αρπάζουν παιδιά απ’ τις αγκαλιές των μανάδων τους για να τα κλείνει στις περίφημες «Παιδουπόλεις», με αποτέλεσμα να έχουν άγνωστη κατάληξη πολλά απ’ αυτά τα παιδάκια.
Σήμερα έχουμε άλλου είδους φασιστικό κράτος.
Ισως ακόμα χειρότερο γιατί την βία δεν την ασκεί μόνο απροκάλυπτα με ένστολα τομάρια, αλλά την ασκεί με τέτοιο τρόπο που είναι θεσμοθετημένη και δεν διώκεται από κανένα νόμο από κανένα δικαστήριο. Κι αυτή η βία λέγεται πείνα, φτώχια και στην προκειμένη περίπτωση που θα αναφερθούμε έχει πάλι θύματα παιδάκια –και τις οικογένειες τους φυσικά.
Σήμερα οι «Παιδουπόλεις» της Φρειδερίκης ονομάζονται «ορφανοτροφεία», «παιδικά χωριά SOS» … Ναι είναι υπερβολικός ο παραλληλισμός. Και οι δυο περιπτώσεις όμως έχουν κοινά σημεία που θα τα παραθέσουμε παρακάτω αφού πρώτα αναπαράγουμε αποσπάσματα από το δημοσίευμα της εφημερίδας «Εθνος» που μας έδωσε το ερέθισμα να κάνουμε αυτή την ανάρτηση:
Κρατώντας σφιχτά στην αγκαλιά της ένα μικρό αγοράκι, η νεαρή μητέρα μπήκε δειλά δειλά στο γραφείο της Εισαγγελίας Ανηλίκων της Αθήνας, χαμήλωσε το βλέμμα της στο πάτωμα και με φωνή που μόλις ακουγόταν είπε:
- Kύριε εισαγγελέα, πάρτε το παιδί μου και βάλτε το σε ίδρυμα. Δεν έχω ούτε για το γάλα του!
Τέτοιες εικόνες απόλυτης εξαθλίωσης διαδραματίζονται συχνά τους τελευταίους μήνες στην Εισαγγελία Ανηλίκων της Αθήνας, όπου γονείς, έχοντας ξεπεράσει προ πολλού τα όρια της φτώχειας και της απόγνωσης, αναγκάζονται να καταφύγουν ακόμη και στον εισαγγελέα, με την ελπίδα να βρει στέγη και φαγητό για τα παιδιά τους, έστω σε ένα ορφανοτροφείο, αφού οι ίδιοι δεν μπορούν πια να τα θρέψουν.
Οι περισσότεροι που φτάνουν στο σημείο να αφήσουν τα παιδιά τους σε ιδρύματα ζητούν από τον εισαγγελέα να φιλοξενηθούν προσωρινά εκεί και να μη δοθούν για υιοθεσία, ώστε μόλις καταφέρουν οι ίδιοι να ξεπεράσουν τη φτώχεια και να σταθούν στα πόδια τους, να μπορέσουν να τα ξαναπάρουν πίσω…».
Είδαμε λοιπόν, τι γινόταν επί Φρειδερίκης, και τι συμβαίνει σήμερα επί μνημονιακής κυβέρνησης Παπαδήμιου. Εχουν ομοιότητες αυτές οι δυο περιπτώσεις, πέρα του ότι τα βασικά θύματα είναι παιδάκια; Ναι θα λέγαμε.
Πρώτον ότι ο θύτης και τότε και τώρα είναι το αστικό κράτος.
Δεύτερο, ότι και στις δυο περιπτώσεις λειτουργεί κυβερνητικό σχέδιο.
Τότε για να κερδίσουν τον πόλεμο με τον ΔΣΕ σήμερα για να εξαθλιώσουν πλατιές λαϊκές μάζες για να ικανοποιηθούν τα σχέδια μιας δράκας ντόπιων και ξένων πλουτοκρατών.
Τρίτο και στις δυο περιπτώσεις ασκείται βία. Τότε με τα όπλα σήμερα με την φτώχεια και την απόγνωση. Τέταρτο και το πιο βασικό. Και οι δυο περιπτώσεις διαδραματίζονται μέσα στα πλαίσια ενός ταξικού πολέμου που δυστυχώς τον κερδίζει η αστική τάξη. Φυσικά υπάρχουν και τεράστιες διαφορές γ’ αυτό γράψαμε προηγουμένως ότι είναι υπερβολικός ο παραλληλισμός.
Οι διαφορές όμως είναι σε ποιοτικά μεγέθη. Το αποκρουστικό πρόσωπο του αστικού κράτους και τότε και τώρα παραμένει το ίδιο.
