Και για όσους δεν κατάλαβαν, από χθες, 16 Αυγούστου, επομένη της γιορτής, οι ώρες εβδομαδιαίας εργασίας στο Δημόσιο και στην τοπική αυτοδιοίκηση από 37,5 έγιναν 40. Η δε εξυπηρέτηση των πολιτών θα γίνεται από τις 9 το πρωί ως τις 3 το μεσημέρι.
Πρόκειται για την εφαρμογή της εγκυκλίου, που με τη σειρά της εφαρμόζει τον Εφαρμοστικό Νόμο, με σκοπό να καλυφθούν τα κενά που θα δημιουργηθούν λόγω της δραστικής, σχεδόν μηδενικής, πρόσληψης νέων υπαλλήλων από το Δημόσιο.
Δεν υπάρχει αμφιβολία πως δεν πρέπει να υπάρχουν διακρίσεις ανάμεσα στους εργαζομένους στον ιδιωτικό και στον δημόσιο τομέα – δεν είναι εκεί το θέμα μου....
Απλώς, δεν μπορώ να αποφύγω τους αναγκαίους συνειρμούς. Πολύ περισσότερο που δημιουργούνται και… δεκαπενταυγουστιάτικοι συνειρμοί.
Το 2006, το Δεκαπενταύγουστο έπεφτε Τρίτη και ο τότε υπουργός Προκόπης Παυλόπουλος είχε πει όχι στην αργία της 14ης Αυγούστου (που ήταν Δευτέρα και μαζί με το σαββατοκύριακο – ενδεχομένως και την Παρασκευή - και την αργία της Τρίτης, δημιουργούσαν ένα ωραιότατο πενθήμερο).
Το τι επακολούθησε δυσκολεύομαι να το περιγράψω. Και δεν επρόκειτο για τις συνήθεις αντιδράσεις και τα συνήθη επιχειρήματα. Οι συνδικαλιστές είχαν ζητήσει να δοθεί η αργία της 14ης Αυγούστου, με το επιχείρημα ότι πρέπει να μπει λουκέτο στο δημόσιο για να… ξεκουραστούν οι υπάλληλοι, αλλά και επειδή σε περιόδους διακοπών οι πολίτες δεν επισκέπτονται τις δημόσιες υπηρεσίες!
Τον Δεκέμβριο του 2009, ο διάδοχος του κ. Παυλόπουλου, ο κ. Ραγκούσης, έστειλε αυθημερόν εγκύκλιο, με την ένδειξη «Εξαιρετικά Επείγον» και με την εντολή να εργαστούν κανονικά οι δημόσιοι υπάλληλοι την τελευταία ημέρα του χρόνου μέχρι το τέλος του ωραρίου τους.
Γινόταν μάλιστα επίκληση της περί εκτάκτων και εξαιρετικών αναγκών παραγράφου 2 του άρθρου 29 του Υπαλληλικού Κώδικα, όπως αυτός θεσπίστηκε το 2007 με τον νόμο 3528.
Η «κακή» διάταξη της «κακής» Νέας Δημοκρατίας, εφαρμόστηκε μια χαρά από το «καλό» ΠΑΣΟΚ και δεν ακούστηκε κιχ! Μόνο κάτι μάχες οπισθοφυλακής δόθηκαν, όταν έξω από τις δημόσιες υπηρεσίες αναρτήθηκαν πανό που μας ενημέρωναν πως η τελευταία ημέρα του χρόνου είναι «επίσημη ημιαργία»!
Φυσικά, δεν διανοείται κανείς να φανταστεί τι θα γινόταν αν η Νέα Δημοκρατία προσπαθούσε να επιβάλει ωράριο 40 ωρών στο δημόσιο.
Χθες, η εγκύκλιος εφαρμόστηκε μια χαρά και παρά τις κινητοποιήσεις που οργάνωσε η ΑΔΕΔΥ στις 10 και στις 23 του περασμένου Φεβρουαρίου, θέτοντας όρους και προϋποθέσεις για τις αλλαγές, μεταξύ των οποίων και η αποκατάσταση των περικοπών, όπως αυτές του 13ου και 14ου μισθού, καθώς και να ληφθεί υπόψη το αίτημα για ελάχιστο βασικό μισθό.
Να έγιναν αποδεκτοί οι όροι και να αποκαταστάθηκαν οι μισθοί χωρίς να το πάρουμε είδηση, το βρίσκω κομμάτι δύσκολο.
Η ΑΔΕΔΥ είχε θέσει τότε επίσης ως προϋπόθεση για να γίνει αποδεκτή μόνο η συζήτηση για την επίλυση προβλημάτων σχετιζομένων με την ποιότητα των παρεχομένων υπηρεσιών, ότι οποιαδήποτε αλλαγή δεν θα περιλάμβανε αύξηση των ωρών εργασίας που «καταλήγουν στη μείωση των θέσεων εργασίας».
Στην ανακοίνωσή της είχε επισημάνει πως μέτρα όπως είναι η γενικευμένη αύξηση των ωρών εργασίας στο Δημόσιο, «δημιουργούν έδαφος νέου λαϊκισμού σε βάρος των δημοσίων υπαλλήλων, γίνονται για λόγους εντυπωσιασμού και με αποτέλεσμα τη δημιουργία κλίματος κοινωνικού αυτοματισμού. Βασίζονται δε στη στρεβλή αντίληψη - που συστηματικά καλλιεργείται από ένα μέρος της Κυβέρνησης - ότι "κύριος υπαίτιος για τη διόγκωση του ελλείμματος και του χρέους είναι η ίδια η ύπαρξη του Δημοσίου Τομέα"».
Στις 18 του περασμένου Μαΐου κήρυξαν 24ωρη απεργία και οι εργαζόμενοι στην τοπική αυτοδιοίκηση, για τον ίδιο λόγο.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ουδείς όρος έγινε αποδεκτός.
Προκύπτει έτσι πως κάθε άλλο παρά τυχαία ήσαν όλα όσα συνέβησαν το τελευταίο δεκαήμερο σχετικά με τα περί «λευκής απεργίας» και με όλα τα ήξεις αφήξεις του προέδρου της ΑΔΕΔΥ. Ο οποίος φαίνεται ότι εξαντλεί όλη του την μαχητικότητα στα τηλεπαράθυρα, ουσιαστικά αυτοακυρωνόμενος με τις αμφιλεγόμενες δηλώσεις του και μεταθέτοντας το πρόβλημα, που σχετίζεται με τα εισοδήματα των δημοσίων υπαλλήλων και όλων των Ελλήνων.
Το 2005, μοιάζει πλέον πολύ μακρινό. Ήταν τότε, τον Φεβρουάριο, που ο Παυλόπουλος κατέθεσε στην Γενική Γραμματεία Ισότητας τον νέο δημοσιοϋπαλληλικό κώδικα, που προέβλεπε μειωμένο ωράριο ή για τη μητέρα ή για τον πατέρα, με ισχύ και για τις μονογονεϊκές οικογένειες.
Σύμφωνα με εκείνον τον κώδικα, η άδεια ως δύο έτη για γονείς δημοσίους υπαλλήλους αναγνωριζόταν ως χρόνος υπηρεσίας, ενώ για τους πολύτεκνους προβλεπόταν άδεια ως τρεις μήνες με αποδοχές και για τις πολύτεκνες μητέρες η άδεια παρατεινόταν κατά ένα μήνα. Επιπλέον, υπήρχαν και ειδικές προβλέψεις για τις άγαμες μητέρες, που ίσχυαν και στον ιδιωτικό τομέα.
Τον δε Σεπτέμβριο του 2005, ανακοινώθηκε πως οι δημόσιοι υπάλληλοι – προκειμένου να εξυπηρετούνται οι πολίτες που για να διεκπεραιώσουν μια υπόθεσή τους πρέπει να παίρνουν άδεια από τη δουλειά τους – θα μπορούσαν να επιλέξουν μεταξύ δύο ωραρίων: Είτε από τις 8 το πρωί ως τις 3.30 μ.μ., είτε από τις 8.30 π.μ. ως τις 4 μ.μ., ενώ υπήρξε πρόταση και για εργασία από τις 9 π.μ. ως τις 4.30 μ.μ.
Το τι έγινε, επίσης δεν περιγράφεται. Ο αντιπολιτευόμενος τότε Τύπος ξεσπάθωσε: «Ωράριο Βρυξελλών στο Δημόσιο». «Άνω-κάτω η ζωή των δημοσίων υπαλλήλων».
Στα κάγκελα βρέθηκε η ΑΔΕΔΥ, κραυγάζοντας ότι αλλάζει ο οικογενειακός προγραμματισμός των δημοσίων υπαλλήλων. «Αδιανόητη οποιαδήποτε αλλαγή στο ωράριο. Τινάζει στον αέρα τον οικογενειακό προγραμματισμό!», είχε αποφανθεί.
Έγιναν και… δημοσκοπήσεις, από όπου προέκυψε ότι το 94% των δημοσίων υπαλλήλων προτιμούσαν το παλιό ωράριο.
Όσο για τον νέο δημοσιοϋπαλληλικό κώδικα, παρουσιάστηκε τελικά τον Μάρτιο του 2006 με καθιέρωση δεικτών ποιότητας – αποτελεσματικότητας, νέο καθηκοντολόγιο, οικονομικά κίνητρα για διαρκή επιμόρφωση, προσωπική συνέντευξη στις προαγωγές, 5μελή υπηρεσιακά συμβούλια, πειθαρχική τιμωρία για μη εξυπηρέτηση του πολίτη, τριετής θητεία για τους διευθυντές – γενικούς διευθυντές.
Φυσικά, είχαμε και πάλι τις διαφωνίες της ΑΔΕΔΥ.
Για να μην θυμηθούμε και εκείνη την προσφυγή στη Δικαιοσύνη, τον Ιούλιο του 2007, του προσωπικού των δημοτικών ιατρείων του Δήμου Αθηναίων, που υποστήριζαν ότι το ωράριό τους είναι… τρίωρο, το πολύ τετράωρο, με τον τότε δήμαρχο Ν. Κακλαμάνη να επιμένει ότι βάσει νομοθεσίας το ωράριο εργασίας είναι 7,5 ώρες.
Και για να μην θυμηθούμε ότι τον Ιούλιο του 2005, στα θέματα του ωραρίου είχε διαφωνήσει και το Επιστημονικό Συμβούλιο της Βουλής, αλλά και η ΓΣΕΒΕ που διαφωνούσε με το νέο ωράριο λειτουργίας των καταστημάτων – τι έχουν να πουν τώρα που τα καταστήματα βάζουν λουκέτα;
Και βέβαια, να μην ξεχάσουμε πως τότε είχαν δώσει συνέντευξη Τύπου η κυρία Διαμαντοπούλου και ο κ. Πρωτόπαπας, διακηρύσσοντας πως όταν το ΠΑΣΟΚ θα ερχόταν στη βασιλεία του, θα καταργούσε το νέο ωράριο!
