Κριτική του Economist σε ευρωπαίους και αμερικανούς πολιτικούς
«Οι ηγέτες σε ΗΠΑ και Ευρώπη είναι αντιμέτωποι με μία αποτυχία επικών διαστάσεων»,
σχολιάζει άρθρο του περιοδικού Economist.
Είναι αλήθεια ότι περιορίζονται από δυσλειτουργικούς θεσμούς. Στην Ευρώπη, η αρχιτεκτονική της νομισματικής ένωσης είναι τόσο υποανάπτυκτη να διαχειριστεί μία κρίση του παρόντος μεγέθους.
Στις ΗΠΑ, η «χαλασμένη μηχανή» της νομοθετικής εξουσίας αδυνατεί να διευθετήσει τα μεγάλα ζητήματα σε σύντομο χρόνο εν μέσω μίας διχασμένης κυβέρνησης. Ωστόσο, δεν είναι πλέον αρκετό να ρίχνουμε την ευθύνη για την ανταπόκριση των ανεπαρκών πολιτικών μόνο στους θεσμούς.
Οι ΗΠΑ και η Ευρώπη αποτυγχάνουν, γιατί οι ηγέτες τους αποτυγχάνουν. Δείχνουν τόσο μικροί για τα καθήκοντα που έχουν να διαχειριστούν, τόσο μικροπρεπείς και τόσο μυωπικοί.
Οι προκλήσεις που αντιμετωπίζουν σε Ευρώπη και ΗΠΑ είναι μεγάλες, αλλά δεν είναι μυστηριώδεις. Στην Ευρώπη τα θέματα είναι τα δημόσια χρέη, οι ευάλωτες τράπεζες και ο «φτωχός» σχεδιασμός της νομισματικής ένωσης. Δεν είναι δυσνόητο να δεις τι πρέπει να γίνει.
Σίγουρα, τα χρέη της περιφέρειας πρέπει να διευθετηθούν μέσω μέτρα λιτότητας. Αλλά μη βιώσιμα φορτία χρέους πρέπει να υπογραμμιστούν.
Οι τράπεζες πρέπει να προχωρήσουν σε αναδιάρθρωση κεφαλαίου ώστε να σταματήσουν τους «μπελάδες» στις χρηματαγορές.
Οι πόροι έκτακτης ανάγκης πρέπει να ενισχυθούν για να «πολεμήσουν» τη δημοσιονομική και τραπεζική μετάδοση. Και ουσιαστικά η δημοσιονομική ενοποίηση πρέπει να προχωρήσει, περιλαμβάνοντας δημοσιονομικές μεταφορές για την ενίσχυση των οικονομιών της περιφέρειας, ενώ αυτές προσπαθούν να βάλουν σε τάξη τους προϋπολογισμούς τους.
Η κεντρική τράπεζα, επίσης, πρέπει να σταματήσει να μάχεται το «φάντασμα» του πληθωρισμού.
Οι ευρωπαίοι ηγέτες ξέρουν τι χρειάζεται να κάνουν. Αργούν να το κάνουν για δύο κύριους λόγους. Πρώτον, το μέγεθος της απαραίτητης δέσμευσης για τη διάσωση του ένωσης είναι αβέβαιη, και δεν θέλουν να πληρώσουν ούτε ένα σεντς παραπάνω από αυτό που είναι απαραίτητο.
Δεύτερον, η διανομή του κόστους της δέσμευσης είναι αβέβαιη, και καμία ιδιωτική οντότητα δεν θέλει να πληρώσει περισσότερο από ένα σεντς από αυτό που είναι απαραίτητο. «Οι ανησυχίες είναι κατανοητές, αλλά αυτή η λιτότητα είναι θεμελιωδώς λάθος στο πλαίσιο της τρέχουσας κρίσης», σχολιάζει το άρθρο του περιοδικού.
Στις ΗΠΑ η κατάσταση είναι περισσότερα «γελοία». Η οικονομία είναι ευάλωτη. Τα νέα στοιχεία που κυκλοφόρησαν υποδεικνύουν πόσο ασθενής ήταν η ανάπτυξη το δεύτερο τρίμηνο. Η οικονομία έχει αναπτυχθεί με ποσοστό σχεδόν 1%. Η αγορά εργασίας άρχισε να φθίνει και η ανεργία άρχισε πάλι να αυξάνεται.
Η Ουάσιγκτον δείχνει στην πράξη ενθουσιασμένη να δείχνει σημάδια αισιοδοξίας. Το Κογκρέσο έχει σπαταλήσει τον πρώτο μήνα του τρίτου τριμήνου «κρεμώντας» την προοπτική του εμφυσήματος της δημοσιονομικής κρίσης στα κεφάλια των αμερικανικών εταιρειών και νοικοκυριών.
Οι αγορές υποχωρούν και οι επιχειρήσεις κρατούν απόθεμα κεφαλαίων ως ασφάλεια φοβούμενες τα χειρότερα. Μετά από δύο χρόνια οικτρά αργής ανάκαμψης, ενώ 10 εκατομμύρια εργαζόμενοι είναι άνεργοι ή υποαπασχολούνται και οι μισθοί πέφτουν, η κυβέρνηση κάνει το απολύτως απαραίτητο για να «σκοτώσει» την ανάπτυξη.
«Είναι σοκαριστικό», σχολιάζει το δημοσίευμα. Δεν ακολουθεί τη σωστή πολιτική. Το περιοδικό προτείνει τρία γρήγορα βήματα:
1. Μην προκαλείς μία κύρια κρίση.
2. Ξόδεψε περισσότερα και φορολόγησε λιγότερο τον επόμενο χρόνο ή όσο χρειαστεί.
3. Ξόδεψε λιγότερα και φορολόγησε περισσότερο μετά από αυτό.
σχολιάζει άρθρο του περιοδικού Economist.
Είναι αλήθεια ότι περιορίζονται από δυσλειτουργικούς θεσμούς. Στην Ευρώπη, η αρχιτεκτονική της νομισματικής ένωσης είναι τόσο υποανάπτυκτη να διαχειριστεί μία κρίση του παρόντος μεγέθους.
Στις ΗΠΑ, η «χαλασμένη μηχανή» της νομοθετικής εξουσίας αδυνατεί να διευθετήσει τα μεγάλα ζητήματα σε σύντομο χρόνο εν μέσω μίας διχασμένης κυβέρνησης. Ωστόσο, δεν είναι πλέον αρκετό να ρίχνουμε την ευθύνη για την ανταπόκριση των ανεπαρκών πολιτικών μόνο στους θεσμούς.
Οι ΗΠΑ και η Ευρώπη αποτυγχάνουν, γιατί οι ηγέτες τους αποτυγχάνουν. Δείχνουν τόσο μικροί για τα καθήκοντα που έχουν να διαχειριστούν, τόσο μικροπρεπείς και τόσο μυωπικοί.
Οι προκλήσεις που αντιμετωπίζουν σε Ευρώπη και ΗΠΑ είναι μεγάλες, αλλά δεν είναι μυστηριώδεις. Στην Ευρώπη τα θέματα είναι τα δημόσια χρέη, οι ευάλωτες τράπεζες και ο «φτωχός» σχεδιασμός της νομισματικής ένωσης. Δεν είναι δυσνόητο να δεις τι πρέπει να γίνει.
Σίγουρα, τα χρέη της περιφέρειας πρέπει να διευθετηθούν μέσω μέτρα λιτότητας. Αλλά μη βιώσιμα φορτία χρέους πρέπει να υπογραμμιστούν.
Οι τράπεζες πρέπει να προχωρήσουν σε αναδιάρθρωση κεφαλαίου ώστε να σταματήσουν τους «μπελάδες» στις χρηματαγορές.
Οι πόροι έκτακτης ανάγκης πρέπει να ενισχυθούν για να «πολεμήσουν» τη δημοσιονομική και τραπεζική μετάδοση. Και ουσιαστικά η δημοσιονομική ενοποίηση πρέπει να προχωρήσει, περιλαμβάνοντας δημοσιονομικές μεταφορές για την ενίσχυση των οικονομιών της περιφέρειας, ενώ αυτές προσπαθούν να βάλουν σε τάξη τους προϋπολογισμούς τους.
Η κεντρική τράπεζα, επίσης, πρέπει να σταματήσει να μάχεται το «φάντασμα» του πληθωρισμού.
Οι ευρωπαίοι ηγέτες ξέρουν τι χρειάζεται να κάνουν. Αργούν να το κάνουν για δύο κύριους λόγους. Πρώτον, το μέγεθος της απαραίτητης δέσμευσης για τη διάσωση του ένωσης είναι αβέβαιη, και δεν θέλουν να πληρώσουν ούτε ένα σεντς παραπάνω από αυτό που είναι απαραίτητο.
Δεύτερον, η διανομή του κόστους της δέσμευσης είναι αβέβαιη, και καμία ιδιωτική οντότητα δεν θέλει να πληρώσει περισσότερο από ένα σεντς από αυτό που είναι απαραίτητο. «Οι ανησυχίες είναι κατανοητές, αλλά αυτή η λιτότητα είναι θεμελιωδώς λάθος στο πλαίσιο της τρέχουσας κρίσης», σχολιάζει το άρθρο του περιοδικού.
Στις ΗΠΑ η κατάσταση είναι περισσότερα «γελοία». Η οικονομία είναι ευάλωτη. Τα νέα στοιχεία που κυκλοφόρησαν υποδεικνύουν πόσο ασθενής ήταν η ανάπτυξη το δεύτερο τρίμηνο. Η οικονομία έχει αναπτυχθεί με ποσοστό σχεδόν 1%. Η αγορά εργασίας άρχισε να φθίνει και η ανεργία άρχισε πάλι να αυξάνεται.
Η Ουάσιγκτον δείχνει στην πράξη ενθουσιασμένη να δείχνει σημάδια αισιοδοξίας. Το Κογκρέσο έχει σπαταλήσει τον πρώτο μήνα του τρίτου τριμήνου «κρεμώντας» την προοπτική του εμφυσήματος της δημοσιονομικής κρίσης στα κεφάλια των αμερικανικών εταιρειών και νοικοκυριών.
Οι αγορές υποχωρούν και οι επιχειρήσεις κρατούν απόθεμα κεφαλαίων ως ασφάλεια φοβούμενες τα χειρότερα. Μετά από δύο χρόνια οικτρά αργής ανάκαμψης, ενώ 10 εκατομμύρια εργαζόμενοι είναι άνεργοι ή υποαπασχολούνται και οι μισθοί πέφτουν, η κυβέρνηση κάνει το απολύτως απαραίτητο για να «σκοτώσει» την ανάπτυξη.
«Είναι σοκαριστικό», σχολιάζει το δημοσίευμα. Δεν ακολουθεί τη σωστή πολιτική. Το περιοδικό προτείνει τρία γρήγορα βήματα:
1. Μην προκαλείς μία κύρια κρίση.
2. Ξόδεψε περισσότερα και φορολόγησε λιγότερο τον επόμενο χρόνο ή όσο χρειαστεί.
3. Ξόδεψε λιγότερα και φορολόγησε περισσότερο μετά από αυτό.
