Μέσα σ’ αυτά τα χρόνια της περίφημης «μεταπολίτευσης», πολλές, πάρα πολλές φορές αναρωτηθήκαμε: «Ετσι άραγε πρέπει να είναι η πολιτική ζωή; Ο πολιτικός βίος; Ενας πολιτικός βίος γεμάτος απο αλισβερίσια και πάρε-δώσε;»...
Το φαινόμενο δεν είναι ούτε ελληνικό – καθαρά – ούτε τυχαίο. Συμβαίνει σε πολλές χώρες του κόσμου, με διαφορετικές παραλλαγές. Απλά στην Ελλάδα, απο καταβολής ελληνικού κράτους και πολιτείας, η συνδιαλλαγή και η διαπλοκή υπήρξε πολιτικό status. Κι αυτό ξεκίνησε τόσο ωμά και τόσο βίαια, προτού ακόμη καλά-καλά δεν είχε εδραιωθεί η απελευθέρωση, δηλαδή μεσούσης της επανάστασης! Απο κεί άλλωστε, ξεκίνησε κι ο ντροπιαστικός εμφύλιος πόλεμος, μεταξύ των διαφόρων φατριών, των κοτσαμπάσηδων και των Φαναριωτών που στην ουσία είχαν καταλάβει τις περισσότερες θέσεις στην επαναστατική κυβέρνηση. Ελληνας σήκωνε το όπλο εναντίον Ελληνα, μπροστά στα εμβρόνητα μάτια του Τούρκου κατακτητή, εξυπηρετώντας αλλότρια προς το έθνος συμφέροντα.
Συμφέροντα κυρίως των ξένων, που υποτίθεται πως είχαν εμπλακεί ενεργά στο ελληνικό ζήτημα δήθεν απο φιλελληνισμό. Στην ουσία, ήταν μια μάχη μέχρις εσχάτων, για την επικράτηση του δυνατότερου και με τη μεγαλύτερη επιρροή, ξένου παράγοντα. Ο πολιτικός βίος στην επαναστατημένη Ελλάδα, δε ξεκινούσε με τις καλύτερες των προυποθέσεων. Απο τότε και μέχρι σήμερα, δεν άλλαξε και πολύ η κατάσταση. Μόνο τα πρόσωπα εναλλάσσονταν στους θώκους της εξουσίας. Αλλοτε με τις καλύτερες προθέσεις, άλλοτε – τις περισσότερες φορές – με τις χειρότερες. Ο κοτσάμπασης, ο γεοκτήμονας, ο άρχοντας κλπ ήταν πάντα φίλος και υποστηρικτής του πολιτικού. Απλά συνδιαλλαγόταν πάντα με αυτόν που θα του παρείχε τα περισσότερα και θα τον στήριζε, δεσμεύοντας τον εαυτό του στη θέληση του προύχοντα. Απο την άλλη μεριά, ο προύχοντας, που κατα τεκμήριο είχε και τον έλεγχο του πλήθους, των ακτημόνων δηλαδή, έδινε τη «γραμμή» να ψηφιστεί ο τάδε ή ο δείνα.
Και το κακό συνεχιζόταν, με αμείωτους ρυθμούς. Υπήρχαν φορές που κάθε εκλογική αναμέτρηση, συνοδευόταν με απίστευτης ορμής επεισόδια, τα οποία προκαλούνταν απο τους λεγόμενους «τραμπούκους», αυτούς δηλαδή που ήταν στη δούλεψη του ενός ή του άλλου άρχοντα ή πολιτικού παράγοντα. Ετσι ο λαός φοβόταν, έτρεμε, υπέκυπτε στα θελήματα των ισχυρών και η δημοκρατία απλά ήταν ψευδεπίγραφη. Τρανό παράδειγμα, ο τρομερός και εθνικά επιζήμιος «Εθνικός Διχασμός» (1914-1917), μία σειρά γεγονότων που επικεντρώνονταν στη διένεξη μεταξύ του τότε πρωθυπουργού της Ελλάδας Ελευθερίου Βενιζέλου και του βασιλιά Κωνσταντίνου Α΄, σχετικά με την είσοδο ή μη της Ελλάδας στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Και συνεχίστηκε για πολλά χρόνια ακόμη, φτάνοντας κυριολεκτικά μέχρι τις μέρες μας, με διαφορετικές αιτίες και αφορμές, που αφορούσαν κυρίως φρονήματα και ψευτο-διλήμματα.
Οι πολιτικοί και οι άρχοντες, δε δίσταζαν καθόλου να βάζουν το λαό να σφάζεται για λογαριασμό τους, παρακολουθώντας με απάθεια τα γεγονότα και για το μόνο που νοιαζόταν ήταν το κατά πόσον θα επικρατούσε η μία ή η άλλη πλευρά. Δηλαδή τα συμφέροντά τους. Κι ας ματοκυλίζονταν η πατρίδα. Και με αυτά και με τούτα, φτάσαμε στη σημερινή εποχή, όπου τα αδιέξοδα, κοινωνικά και οικονομικά, έγιναν θηλιά στο λαιμό μας. Και μας πνίγουν, μέρα με τη μέρα.
Η ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ ως κίνημα, γεννήθηκε κάτω απο αυτές τις συνθήκες. Δεν είναι ένα κίνημα που εκφράζει κάποια πολιτική πτέρυγα. Δεξιά, ακροδεξιά, κεντρώα, αριστερή, ακροαριστερή. Δεν έχει πολιτική ταμπέλα γιατί ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΕΙ πλέον σε πολιτικές ταμπέλες και κοινωνικοπολιτικές θεωρίες του παρελθόντος. Οι θεωρίες αυτές ανεπτύχθησαν απο φωτεινές ή σκοτεινές – όπως θέλετε πάρτε το - προσωπικότητες (Μαρξ, Εγκελς, Σχάουμπερ, Νίτσε κλπ) ως κοινωνικοπολιτικές θεωρίες, που για να εφαρμοστούν έπρεπε πρώτα να δημιουργηθούν οι κατάλληλες συνθήκες με τη διαμόρφωση της ανθρώπινης διανόησης και παιδείας αλλά κυρίως με τη δημιουργία προυποθέσεων που θα καθιστούσαν την άρχουσα τάξη συμπορευτή και αρωγό. Αντ’ αυτού, οι θεωρίες αυτές έγιναν στην ουσία τους όπλο στα χέρια των δυναστών, με σκοπό τη χαλιναγώγιση του απλού λαού και τη μεθόδευση νέων γεωπολιτικών συνθηκών. Πολλές φορές μάλιστα, έγιναν η αιτία για παγκόσμιες πολεμικές συρράξεις ή αναταραχές, που συνήθως κατέληγαν στο απόλυτο αιματοκύλισμα της ίδιας της Ανθρωπότητος. Και φυσικά, ως τρόποι κοινονικοπολιτικής έκφρασης απέτυχαν παταγωδώς, σε παγκόσμια κλίμακα, διότι στηρίχθηκαν κυρίως στην απουσία της ουσιαστικής λαικής συμμετοχής, με αποτέλεσμα την ανάπτυξη φαινομένων διαφθοράς και απόλυτης διαπλοκής συμφερόντων και τάσεων.
Η ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ δεν είναι αποτέλεσμα καμμιάς τέτοιας ζύμωσης. Δεν είναι μια ευκαιριακή πολιτική πράξη, που στηρίζεται στον καιροσκοπισμό και τη ματαιοδοξία. Είναι ένα κίνημα που δημιουργήθηκε μέσα απο την ανησυχία απλών πολιτών απέναντι στα τεκταινόμενα και στην ανάγκη να δημιουργηθούν επιτέλους οι συνθήκες μιας Αληθινής Δημοκρατίας, που σκοπό θα έχει την πλήρη αποκατάσταση των θεσμών της Πολιτείας και της σωστής λειτουργίας της. Μια πολιτεία που θα υπάρχει με βάση το συμφέρον του πολίτη και του Εθνους.
Η ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ δε φιλοδοξεί απλά να παρέμβει στα πολιτικά δρώμενα της χώρας. Η ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ φιλοδοξεί να στήσει ΕΚ ΝΕΟΥ την Ελληνική Πολιτεία, έχοντας το λαό σαν κινητήριο δύναμη γιατί απο αυτόν προέρχεται, εφαρμόζοντας στην πράξη της έννοιας της Λαικής Κυριαρχίας. Είναι στην ουσία ένα ανοιχτό κίνημα πρός όλους τους πολίτες. Δεν εκφράζει καμμιά ολιγαρχία, δεν έχει στις τάξεις της καμμιά προσωπικότητα που να εκροσωπεί ή να εκφράζει παλαιοκομματικά δόγματα. Ο πολιτικός της λόγος δεν είναι ούτε «ξύλινος», ούτε αγκυλωμένος. Είναι λαικός. Γιατί εκράζεται μέσα απο την ίδια τη λαική τάξη.
Είναι στην ουσία της μια ειρηνική δυναμική, που αναπτύσσεται μέσα απο τη θέληση των πολιτών για ουσιαστική συμμετοχή και παρέμβαση, μακρυά απο συντεχνιακές αγκυλώσεις και προνομιακά συμφέροντα. Και γι’ αυτό αποτελεί και το νέο, το καινούργιο, το άφθαρτο, έχοντας ως αρωγό και σύμμαχό της το Ελληνικό Πνεύμα που φώτισε την Ανθρωπότητα σε όλες τις εποχές και τις ιστορικές της φάσεις. Αυτό το πνεύμα, που γεννήθηκε μέσα απο την αέναη ελληνική γλώσσα και παιδεία, διότι «τα αρχαία ελληνικά ακονίζουν το δημοκρατικό φρόνημα και την πολιτική συνείδηση των νέων, σε μια κοινωνία καταναλωτική που την χαρακτηρίζει η πνευματική νωθρότητα». Αυτή η φράση δεν ειπώθηκε απο κάποιο ελληνικό στόμα, αλλα απο το στόμα και την πέννα του Γερμανού φιλόσοφου, δημοσιογράφου και αρχαιογνώστη Κόνραντ Ανταμ, σε σχετικό του άρθρο στη μεγάλη γερμανική εφήμερίδα Frankfurter Allgemeine. Και συνεχίσει καταλήγοντας: «Η αρχαία ελληνική γραμματεία είναι γεμάτη από παραδείγματα που βοηθούν το σύγχρονο άνθρωπο να κατανοήσει ότι η διατύπωση μιας θέσης, οδηγεί στην αντίθεση και ότι στη συνέχεια και τα δυο μαζί οδηγούν στη σύνθεση. Ή ότι ο λόγος οδηγεί στον αντίλογο με κατάληξη το διάλογο, που είναι και το μόνο μέσο να βρεθεί συναινετική λύση για οποιοδήποτε πρόβλημα».
Οι μέχρι σήμερα κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης, οι λεγόμενες και «κεντροαριστερές», υποβάθμισαν αυτό το πνεύμα, μέσα απο τη συνολική υποβάθμιση της Αρχαίας Ελληνικής γλώσσας και διδασκαλίας σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, ακριβώς για να ελαττωθεί και να ξεθωριάσει στην ελληνική ψυχή κάθε έννοια ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΣ δημοκρατίας και ουσιαστικής συμμετοχής. Στην ουσία δολοφόνησαν τις αξίες του Ελληνα πολίτη, για να τον μετατρέψουν σε ένα άβουλο όν, που θα κινείται στα πλαίσια των δικών τους ψευδεπίγραφων οραμάτων και μόνο.
Η ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ ως κίνημα, πιστεύει στον Ελληνα και στις άπειρες δυνατότητές του. Και σκοπεύει, ως πολιτικός φορέας πλέον, να τις αξιοποιήσει στο έπακρο, δίνοντά του τη δυνατότητα της έκφρασης και της ουσιαστικής συμμετοχής, καθιστώντας τον αρωγό σε αυτή την τιτάνια προσπάθεια της παλινόρθωσης της Δημοκρατίας και της πραγματικής αναγέννησης της πατρίδας. Με αρωγούς τη λαική συμμετοχή σε όλες τις βαθμίδες, την εκκλησία ως φορέα θρησκευτικής και κοινωνικής δράσης και πάνω απ’ όλα τη Γνώση ως όπλο και συνειδησιακή διαμόρφωση, η ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ αποτελεί την νέα έκφραση και ως εκ τούτου, τη Νέα Δύναμη που θα ενώσει όλους τους Ελληνες για μια Ελλάδα σύγχρονη, δυνατή και αναγεννημένη.
Γιάννης Βούρος
Απο τη "ΧΑΡΤΑ της ΝΕΑΣ ΕΛΛΑΔΑΣ" Σύνδεσμος στο άρθρο:
http://logioshermes.blogspot.
