Τρίτη, 28/06/2011
Κάθεσαι στον καναπέ του σπιτιού σου και παρακολουθείς με αγωνία τηλεόραση.
Σήμερα είναι η ψηφοφορία για το μεσοπρόθεσμο και αύριο για τον εφαρμοστικό Νόμο. Βλέπεις τον κόσμο να διαμαρτύρεται και προσπαθείς να υπολογίσεις αν η μαζικότητα του και η αγωνιστικότητα του μπορεί να ανατρέψει τους συσχετισμούς....
Μετράς και ξαναμετράς τα κουκιά και δεν σου βγαίνουν. Είσαι ενήμερος για την ανατροπή που θα έρθει στη ζωή σου αν περάσουν και έχεις αρχίσει να τρέμεις.
Παρόλα αυτά δεκάδες χιλιάδες λαού εξακολουθούν να αντιστέκονται, κόντρα στις δυνάμεις καταστολής, κόντρα στις πολιτικές δυνάμεις της χώρας, κόντρα στους Ευρωπαίους εταίρους μας. Η πίστη σου για πιθανή νίκη των δυνάμεων του λαού αναπτερώνεται και αρχίζεις να ελπίζεις.
...Απόγευμα της ίδιας ημέρας. Το μεσοπρόθεσμο πέρασε με 155 έδρες ( 154 βουλευτές του ΠΑΣΟΚ και η γκουβερνάντα του Γιωργάκη), ψήφισε όχι από το ΠΑΣΟΚ ο βουλευτής κος Κουρουμπλής ( ο μόνος που μπόρεσε να δει τα τραγικά αποτελέσματα του επερχόμενου Ναι) και μαύρα φίδια αρχίζουν να σε ζώνουν.
Τετάρτη, 29/06/2011
Σήμερα δεν θα σε πιάσουν στον ύπνο. Είσαι πανέτοιμος να αντιμετωπίσεις την επερχόμενη κατάσταση। Η ψήφιση του εφαρμοστικού Νόμου δεν θα περάσει.
Έξη σακουλάκια πασατέμπο, μισό κιλό φιστίκια αράπικα, δυο κουτιά πατατάκια, τρία κιβώτια μπύρες, δυο μαξιλάρες ριγμένες με στυλ στον κάπως σκληρό καναπέ σου, η τριανταεπτάρα HD flat
Ξαπλώνεις βολικά στον καναπέ σου, στρέφεις με άνεση το τηλεκοντρόλ προς την τηλεόραση και πυροβολείς, ( συγγνώμη, ανοίγεις την τηλεόραση ). Η μάχη αρχίζει. Πολλοί περισσότεροι πολίτες από χθες, περισσότερο αγωνιστικοί και αποφασισμένοι, άνθρωποι της διπλανής πόρτας σηκώνουν το χέρι τους σε γροθιά και όλοι ενωμένοι εξαπολύουν συνθήματα ικανά να κάμψουν και την σκληρότερη συνείδηση. Μεταξύ ενός ρεψίματος από την μπύρα και μιας επίθεσης των ΜΑΤ σε μια ομάδα νεαρών στην πλατεία, η σκέψη σου κλειδώνει:
" ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ "
...Απόγευμα της ίδιας μέρας. Ο εφαρμοστικός Νόμος πέρασε, το μυαλό σου τρέχει στο αβέβαιο αύριο που έρχεται, ένα τσιγάρο κρέμεται στα σχεδόν στεγνά χείλη σου, ο καφές σου στην καφετέρια της πλατείας της γειτονιάς σου κοντεύει να τελειώσει, μια παρέα απ' την Πλατεία Συντάγματος μπαρουτοκαπνισμένη από τα δακρυγόνα και τα χημικά κάθεται στο διπλανό τραπέζι, έχοντας ακουμπήσει μια ντουντούκα στην διπλανή σου καρέκλα, και τότε...
Αρπάζεις την ντουντούκα, την φέρνεις κοντά στα χείλη σου, και τα λόγια σου στοιχειώνουν τους παρευρισκόμενους θαμώνες.
" ΤΟ ΜΕΣΟΠΡΟΘΕΣΜΟ ΚΑΙ Ο ΕΦΑΡΜΟΣΤΙΚΟΣ ΝΟΜΟΣ ΠΕΡΑΣΑΝ. Η ΕΥΘΥΝΗ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΗ ΜΟΥ, ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΗ ΣΟΥ, ΕΙΝΑΙ ΟΛΩΝ ΟΣΩΝ ΠΕΡΙΜΕΝΑΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΝΑ ΑΠΟΚΡΟΥΣΤΟΥΝ. ΕΧΟΥΜΕ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΤΗΝ ΕΥΘΥΝΗ ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ -ΝΑΙ- ΗΤΑΝ Η ΑΠΟΥΣΙΑ ΜΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ. ΑΝ ΣΥΝΗΔΕΙΤΟΠΟΙΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΔΥΝΑΜΗ ΜΑΣ ΤΟΤΕ ΧΑΘΗΚΕ ΜΟΝΟ ΜΙΑ ΜΑΧΗ, Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΔΕΝ ΧΑΘΗΚΕ, ΚΑΙ Η ΝΙΚΗ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΗ ΜΑΣ, Η ΕΛΠΙΔΑ ΔΕΝ ΠΕΘΑΝΕ "
