Έντεκα πρωταθλήματα και οκτώ κύπελλα, από τα οποία τα έξι double, η συγκομιδή της ανεπανάληπτης δωδεκαετίας του, από το 1945 έως το 1958. Και συνέχισε το ίδιο Λακωνικά «Άπαντα τα υπόλοιπα, διαιτησίες, επιρροές, υψηλές παρεμβάσεις, όλα τους άγραφα χαρτιά και να θέλουν δεν τολμούν να σ’ ακουμπήσουν. Αν έχεις ομάδα και κεφάλι». Και τελειώνοντας ο θυμόσοφος γέροντας επεσήμανε «τρία πράγματα δεν γίνονται στο ποδόσφαιρο να κάνεις τον αργό γρήγορο, τον χέστη παλικάρι και να σπρώχνεις διαιτητικά τον αδύνατο, χωρίς να κινδυνεύεις να τελειώσεις για πάντα διασυρόμενος και χλευαζόμενος»....
Και τα γράφω όλα αυτά, παρακολουθώντας μήνες τώρα τη γενική επίδραση παραγόντων και ΜΜΕ στο πρόσωπο του νέου προέδρου του Ολυμπιακού. Επίθεση, που φτάνει στα όρια της εν δυνάμει παράκρουσης.
Λες και είναι φταίξιμο του Μαρινάκη η διοικητική διάλυση του Παναθηναϊκού. Λες και είχε αιτία το Βαγγέλη η αγωνιστική τρικυμία που ταλαιπωρεί εδώ και 15χρόνια τον άλλο μεγάλο του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Κι όλα αυτά θυμίζουν τον Πέρση βασιλιά, τον Ξέρξη, όταν ξετρελαμένος γιατί τα ισχυρά ρεύματα του Ελλήσποντος διέλυσαν το στόλου, διέταξε να μαστιγώσουν τη θάλασσα. Η θάλασσα έφταιγε στο βαρεμένο κι όχι το άρρωστο μυαλό του που θέλησε Δεκέμβρη μήνα μες το καταχείμωνο να ζέψει το αγριότερο πέρασμα της Μεσογείου. Ίδια ακριβώς συμπτώματα και στον Παναθηναϊκό. Τέσσερις μήνες λύματα, λάσπη, επιθέσεις και καταγγελίες.
Όσο για τα 15 χρόνια χωρίς τίτλο, άκρα του τάφου σιωπή.
Ο Μαρινάκης έφταιγε για όλα, όχι ο πολυμετοχικός εμφύλιος σπαραγμός με κερασάκι στην τούρτα να προτείνεται για πρόεδρος, ο πρώην πρόεδρος του Συνασπισμού, ο Κωνσταντόπουλος. Πάλι καλά, που δεν επιστράτευσαν και τον Λεωνίδα τον Κύρκο.
Και πάντα φταίχτης ο Μαρινάκης. Αυτός παρότρυνε τον Τζίγγερ να καταγγείλει τον Πατέρα για οικονομικά θέματα. Ο Βαγγέλης έσπρωξε τον Βγενόπουλο να τα βροντήξει και να φύγει έξαλλος, στη διάρκεια του διασυρμού της ομάδας του από τον Ολυμπιακό Βόλου, φωνάζοντας «πόσο ηλίθιος είμαι να με δουλεύουν τα λαμόγια».
Ναι, ο Μαρινάκης φταίει για όλα, όσα απερίγραπτα συμβαίνουν στο ελληνικό ποδόσφαιρο, γιατί έχει τρία ελαττώματα ασυγχώρητα για τη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας.
Πρώτον, δεν είναι κρατικοδίαιτος. Δεύτερον, ξέρει να κουμαντάρει όλα τα μεγάλα και βαριά σκάφη και ο Ολυμπιακός είναι και μεγάλο και με ειδικό βάρος. Και τρίτον, γιατί ξέρει να αγαπάει τον Ολυμπιακό. Είναι μαζί του εν ολίγοις ερωτευμένος, ουδέποτε καψούρης. (Διευκρίνηση συντάκτη: ερωτευμένος είναι αγάπη, έρωτας και ολοκλήρωση της σχέσης με μια καλή συνουσία ενώ καψούρης είναι επιφανειακή επιθυμία και δεν «γαμάει» ποτέ).
Όλα τα παραπάνω είναι υπέρ αρκετά για να θέλουν να τον ακυρώσουν, πρώτα απ’ όλα οι κρατικοδίαιτοι, η μεγαλύτερη μάστιγα του ελληνικού ποδοσφαίρου, ιδιαίτερα τώρα που ο κράτος πια δεν τους ταΐζει. Δεύτερον, οι δήθεν που τη ‘βγάζαν μια ζωή με μάγουλα, χορηγίες, δάνεια, αρπαχτές, εκβιασμούς και που τώρα οι στρόφιγγες έκλεισαν και τέλος, οι πολιτικοί νταβατζήδες, γιατί δεν αντέχουν να μην καπελώνουν το επαγγελματικό ποδόσφαιρο, με αφοσιωμένα κομματόσκυλα, πιστούς yes men και υπάκουους ποδοσφαιρικούς ευνούχους.
Αυτά λοιπόν τα ελάχιστα, για να βάζουμε τα πράγματα στη θέση τους, όπως έλεγε και το άσμα του Πατριάρχη, του Μάρκου Βαμβακάρη.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΗΣ"
