Ακούμε όλοι τελευταία ότι το δημόσιο χρέος της χώρας αυξάνεται, αγγίζοντας τα 350 δις ευρώ, ότι κάθε παιδί που γεννιέται χρωστάει 35.000 ευρώ και διάφορα παρόμοια τέτοια επιχειρήματα. Είναι όμως όλα αυτά λογικά; Ας δούμε λοιπον τα πράγματα λίγο πιο καθαρά.
Χρέος δημιουργεί μια χώρα όταν δανείζεται για να καλύψει τις ανάγκες της. Αυτά τα δάνεια τα αντλεί από τις τράπεζες, οι οποίες έχουν τις καταθέσεις των πολιτών. Επίσης τα δανείζεται από ιδιώτες ή και από ασφαλιστικά ταμεία, τα οποία έχουν τις εισφορές των πολιτών. Με άλλα λόγια τα χρήματά μας μέσω των καταθέσεων μας και των ασφαλιστικών εισφορών μας τα δανείζεται το κράτος και μας δίνει ως αντάλλαγμα τα ομόλογά του (δηλαδή μία υποχρέωση του κράτους να γυρίσει πίσω έντοκα τα δανεισμένα χρήματα)....Με τα δάνεια αυτά το κράτος κάνει δαπάνες που περιλαμβάνουν κατά κύριο λόγο καταβολή μισθών και συντάξεων, αλλά και επενδύσεις σε υποδομές του κράτους (δρόμοι, γέφυρες, λιμάνια, αεροδρόμια κτλ.).
Για να είναι όμως ο δανεισμός εις όφελος του κράτους θα πρέπει με τις κινήσεις που γίνονται από την πολιτική ηγεσία να δημιουργούνται προϋποθέσεις ανάπτυξης και εκσυγχρονισμού του κράτους. Για παράδειγμα, αν ένα κράτος δανειστεί ένα ποσό ίσο με το 5% το ΑΕΠ για να δημιουργήσει υποδομές είναι διαφορετικό από το να δανειστεί το ίδιο ποσό για να αυξήσει όλους τους μισθούς και τις συντάξεις ή για να προσλάβει υπεράριθμο προσωπικό στο δημόσιο. Στην πρώτη περίπτωση δημιουργεί προϋποθέσεις ανάπτυξης, που θα φέρουν έσοδα ικανά για την εξόφληση του δανείου, ενώ στη δεύτερη απλά σπαταλά τα χρήματα.
Στην υπόθεση λοιπόν ότι ένα κράτος δανείζεται για να διορίζει κόσμο στο δημόσιο, να αυξάνει αδικαιολόγητα (με βαση την παραγωγικότητά του) του μισθούς και τις συντάξεις, να καλύπτει υπέρογκες και αδιαφανείς προμήθειες του δημοσίου, το χρέος διογκώνεται χωρίς να δημιουργούνται προϋποθέσεις αποπληρωμής του (αφού όλες αυτές οι δαπάνες ΔΕ ΦΕΡΝΟΥΝ ΕΣΟΔΑ). Άρα το κράτος έρχεται σε κάποια στιγμή σε αδυναμία αποπληρωμής των δανειστών του, δηλαδή των πολιτών που του έχουν δανείσει. Συγκεκριμένα στην Ελλάδα, ένα 25% περίπου του συνολικού χρέους που έχει το κράτος το οφείλει στους Έλληνες, αφού έχει δανειστεί 80 δις περίπου από ελληνικές τράπεζες και ελληνικά ασφαλιστικά ταμεία. Τίθενται λοιπόν εύλογα τα εξής ερωτήματα:1. Γιατί κάποιοι ισχυρίζονται ότι χρωστάμε σαν πολίτες ένα τεράστιο χρέος, από τη στιγμή που εμείς δανείσαμε, άρα μας χρωστάνε;
2. Γιατί κάποιοι από τους πολίτες ζητάνε να μην αναγνωρίσει η χώρα το χρέος της; Ποιανού συμφέροντα θα εξυπηρετούσε μια τέτοια κίνηση, από τη στιγμή που αυτόματα θα χάναμε τις καταθέσεις μας και τα ασφαλιστικά μας αποθεματικά;
3. ‘Ολοι εμείς σαν κοινωνία, γιατί ζητούσαμε με τα δάνεια της χώρας να γίνονται αυξήσεις μισθών και συντάξεων και νέες προσλήψεις στο δημόσιο και όχι παραγωγικές επενδύσεις; Καταλαβαίναμε ότι μονοι μας με τα αιτήματά μας σκάβαμε το λάκκο μας;
4. ‘Eχουμε αντιληφθεί ότι η ΤΡΟΙΚΑ δανείζει στην Ελλάδα χρήματα κυρίως ευρωπαίων φορολογουμένων ώστε να εξοφλήσει το κράτος μεταξύ των άλλων και τους ίδιους του τους πολίτες;
5. Οι τράπεζες που εξυπηρετούν τα συμφέροντα των πελατών τους (δηλαδή ημών) και τα ασφαλιστικά ταμεία γιατί δεν πίεζαν το κράτος να αξιοποιήσει γόνιμα τα χρήματά μας, παρά το άφηναν να τα σκορπάει από εδώ κι από εκεί; Και αφού έβλεπαν πως δεν βελτιώνεται η κατάσταση, γιατί συνέχισαν να αγοράζουν ελληνικά ομόλογα με τα λεφτά μας, φτάνοντας την έκθεσή τους στα ελληνικά ομόλογα στα 80 δις;
Όλα αυτά τα ερωτήματα θα πρέπει να μας προβληματίσουν με σκοπό να αντιληφθούμε καλύτερα τα δεδομένα του ελληνικού προβλήματος χρέους, το ρόλο του κράτους, των τραπεζών, των ασφαλιστικών ταμείων, της τρόικας αλλά και ημών των πολιτών. ΑΠΟ: ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ
