Συμμετέχοντας στην πορεία αγανακτισμένων - συνειδητοποιημένων πολιτών του Βόλου, περνώντας από την καρδιά του εμπορικού κέντρου της πόλης, είδα τα σημάδια της επίθεσης που δεχτήκαμε σαν λαός.
Όλοι οι τομείς της αγοράς, μέσα σε ένα τρίμηνο, δέχτηκαν την χαριστική βολή.
Οι περισσότερες των επιχειρήσεων που καταστράφηκαν, απασχολούσαν εργαζόμενους.
Απολύσεις υπαλλήλων, φτώχεια μιζέρια και γκρίνια.
Μέτρησα εξήντα οκτώ (68) επιχειρήσεις !
Μέσα σε τρεις δρόμους !
Κατεστραμμένες επιχειρήσεις! Κατεστραμμένες ζωές !
Μέσα σε ένα τρίμηνο ! Δύο φορές ένοιωσα να πεθαίνω....
Από το 1993 δεν ήταν όλα εύκολα.
Αλλά αυτό είναι ξεφτίλα, κατάντια.
Η Ελλάδα κόβει τα δάχτυλα του χεριού της.
Η οργή χτυπάει κόκκινο. Προσπαθώ να κρατάω σοφά ανοιχτή την βαλβίδα εκτόνωσης.
Τράπεζες, δικηγόροι, εισπρακτικές εταιρείες, ΔΟΥ, ΤΕΒΕ, ΙΚΑ, ΟΤΕ, ΔΕΗ, σκυλεύουν το πτώμα μου. Η πίεση στον θάλαμο βρασμού αυξάνει.
"Θέλουμε την ζωή μας πίσω", διαβάζω σε μία αφίσα.
Όμως αυτά που έδωσα, κανένας δεν μπορεί να μου τα δώσει πίσω.
Αυτοεκτίμηση, θέληση για ζωή, όρεξη για τον καθημερινό αγώνα, οικογενειακή γαλήνη και το δικαίωμα να κοιτάω τον γιο μου στα μάτια.
Προσέξτε κουφάλες.
Δεν πάω καθόλου καλά.
