Η συγκυρία που το κάνει προκαλεί. Και προκαλεί, γιατί είναι τουλάχιστον προκλητικό να εμφανίζεται ο εκδότης του «Βήματος» και να δίνει συμβουλές προς ναυτιλλομένους, την ίδια στιγμή που αδυνατεί να ελέγξει το δικό του καράβι. Αντί, λοιπόν, να κάνει συστάσεις προς τον Σαμαρά και τη Ν.Δ., ας κοιτάξει να σώσει τον καταχρεωμένο ΔΟΛ. Ήρθε η ώρα που και ο Ψυχάρης οφείλει να καταλάβει ότι η κοινωνία (πλέον) δεν ψαρώνει, ούτε με τα πονηρά μονόστηλα ούτε, φυσικά, από τις δισέλιδες και τρισέλιδες συνεντεύξεις. Όσο δεν το αντιλαμβάνεται θα κλείνει το ένα Μέσο μετά άλλο…
TO AΡΘΡΟ ΨΥΧΑΡΗ ΣΤΟ ΒΗΜΑ
Η ευθύνη του κ. Σαμαρά
Του ΣΤΑΥΡΟΥ Π. ΨΥΧΑΡΗ
O κ. Αντώνης Σαμαράς, πρόεδρος της ΝΔ, αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης και «εν αναμονή Πρωθυπουργός» (αν δεχθούμε το δικομματισμό ως μόνιμο στοιχείο της πολιτικής μας ζωής), ασφαλώς έχει το δικαίωμα να συναινεί ή όχι με τους κυβερνώντες.
Οι διαφωνίες του με την πολιτική που ασκεί η κυβέρνηση Παπανδρέου είναι σεβαστές και ενδεχομένως εκφράζουν τις θέσεις ευρύτερων κοινωνικών στρωμάτων. Με ορισμένες προϋποθέσεις, μερικές από τις θέσεις του κ. Σαμαρά εκφράζουν πιθανώς τη λαϊκή πλειοψηφία.
Ολα αυτά θα ήσαν αυτονόητα και ευκόλως αντιμετωπίσιμα αν η Ελλάδα δεν ήταν με το χέρι προτεταμένο προσδοκώντας δανεικά, καθώς στις 15 Ιουλίου το ταμείο θα είναι άδειο...
* * *
Αλλά για να επιστρέψομε στον κ. Σαμαρά. Γιατί αρνείται να «υποκύψει» και να ανταποκριθεί στα προσκλητήρια του κ. Παπανδρέου και στις παραινέσεις των Βρυξελλών για συναίνεση;
Προφανώς εξ... υποχρεώσεως!
Οι έλληνες πολιτικοί έχουν μάθει να λένε «άσπρο», όταν ο αντίπαλός τους λέει «μαύρο»! (Στη Βουλή του 1964, π.χ., ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος, αρχηγός της ΕΡΕ τότε, είχε αλλάξει άποψη επί του συζητούμενου θέματος μετά την αγόρευση του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου της ΕΔΑ! - «Δεν μπορώ να συμφωνώ με τον κ. Ηλιού!» είπε.)
Πρέπει ίσως ο κ. Σαμαράς έστω και την τελευταία στιγμή να «υποκύψει» στις πιέσεις και να δεχθεί το προφανές. Οτι και η ΝΔ, αν πάρει την εξουσία, με το ένα ή το άλλο Μνημόνιο θα πορευθεί το δύσκολο δρόμο της ανατάξεως της οικονομίας της χώρας και, κυρίως, της αποκαταστάσεως της κοινωνικής συνοχής.
Ελπίζομε να γνωρίζουν οι δύο πολιτικοί ηγέτες, που αργά ή γρήγορα θα αναμετρηθούν στις κάλπες, ότι ο Λαός θα κρίνει εκτιμώντας τα προσόντα και την ειλικρίνεια του καθενός.
Αν υπάρχει και το σπάνιον είδος του συγκεκριμένου πολιτικού προγράμματος - αυτό θα είναι αυτή τη φορά το κρίσιμο σημείο.
