ΤΕΤΑΡΤΗ 11 ΜΑΪΟΥ: … Ο καβγάς για το πόσα ευρώ βενζίνη θα βάλουμε ανάβει τα αίματα το πρωί. Τελικά αποφασίζουμε για 20. Για φαγητό ούτε λόγος στο σπίτι, τα μεσημέρια τρώμε στους γονείς....
ΣΑΒΒΑΤΟ 14 ΜΑΪΟΥ: Η μέρα που όλη η οικογένεια μένει σπίτι. Ρωτάω τα παιδιά τι να μαγειρέψω: πατάτες, μακαρόνια ή ρύζι; Κάτι άλλο; μου απαντούν. Δεν δίνω σημασία και συνεχίζω: έχω και λάχανο σαλάτα.
ΚΥΡΙΑΚΗ 15 ΜΑΪΟΥ: Μια κοινωνική εκδήλωση μας βγάζει για λίγο από την καθημερινότητα μας. Βρισκόμαστε με ανθρώπους που αγαπάμε και για λίγο ξεχνάμε τη φτώχεια μας.
ΤΡΙΤΗ 17 ΜΑΪΟΥ: Ο ένας λογαριασμός λήγει μετά τον άλλο. Κρατώ το κεφάλι μου για να σκεφτώ τι θα κάνω: ΔΕΗ μαγαζιού 250, αέριο σπιτιού 105, νερό σπιτιού 50… δεν έχω για κανέναν. Τους βάζω στην τσάντα μου και μένουν κολλημένοι στο μυαλό μου.
ΠΕΜΠΤΗ 19 ΜΑΪΟΥ: Πλησιάζει Κωνσταντίνου και Ελένης. Γιορτάζουν πολλά αγαπημένα πρόσωπα… τυπικά. Ουσιαστικά κάνεις. Αποφασίζουμε εγώ κι ο άνδρας μου να μαγειρέψουμε για 20 και να καλέσουμε το Σάββατο στενούς συγγενείς και φίλους. Θα συμβάλουν οικονομικά και οι γονείς μου.
Οι περισσότεροι καλεσμένοι στην ίδια κατάσταση μ’ εμάς. ΑΠΕΛΠΙΣΜΕΝΟΙ.
ΣΑΒΒΑΤΟ 21 ΜΑΪΟΥ: Μαζευτήκαμε τελικά κατά το μεσημεράκι. Κεντρικό θέμα της συζήτησης η κρίση, κεντρικό ερώτημα τι θα απογίνουμε εμείς και τα παιδιά μας. Η απάντηση ήρθε: πρέπει να αντιδράσουμε. Πλέον πιστεύουμε ότι πρέπει να αναλάβουμε δράση. Ρίξαμε τα μπεηλίκια μας προς τους πολιτικούς και η γιορτή μου άφησε μια δόση αισιοδοξίας.
Το βραδύ δυσκολεύτηκα να κοιμηθώ παρόλο την κούραση μου. Ήμουν σε εγρήγορση, ανυπομονούσα κάτι να κάνω.
ΚΥΡΙΑΚΗ 22 ΜΑΪΟΥ: Η γιορτή κόστισε κάτι παραπάνω από αυτά που υπολογίσαμε αποτέλεσμα αφραγγία. Στο πορτοφόλι μου είχα μόλις 70 λεπτά. Με πήραν τα κλάματα. Ευτυχώς στο ντουλάπι υπάρχουν κάποια αποθέματα φαγητού: ρύζι ή μανέστρα ρωτώ την οικογένεια.
Τελικά θυμήθηκα έναν κουμπάρα, τον ανοίξαμε και για λίγο επικράτησε χαρά 46,90€.
ΔΕΥΤΕΡΑ 23 ΜΑΪΟΥ: Ενημερώνομαι από τα BLOGS… Βλέπω μια κινητικότητα. Υπάρχουν κι άλλοι σαν κι εμάς. Οι ισπανοί μας δείχνουν τον δρόμο. Σκέφτομαι θα μπορέσω να το κάνω εγώ αυτό; έχω να βγω στους δρόμους από φοιτήτρια… έχουν περάσει 15 χρόνια από τότε.
ΤΡΙΤΗ 24 ΜΑΪΟΥ: Σχόλασα από τη δουλειά γύρω στις 7μμ. Ανοίγω το facebook κατακλυσμός από μηνύματα αγανακτισμένων. Θα παραβρεθώ απαντώ χωρίς δεύτερη σκέψη.
Άλλο ένα άυπνο βράδυ. Ανυπομονώ να ξημερώσει. Τελικά σηκωνόμαστε στις 6.00. Ανοίγουμε υπολογιστή και βλέπουμε την κίνηση των σελίδων. Παίρνουμε θάρρος. Οι μισοί ν’ έρθουνε είναι μια καλή αρχή σκέφτομαι.
ΤΕΤΑΡΤΗ 25 ΜΑΪΟΥ: Δεν με νοιάζουν οι λογαριασμοί, τα δάνεια έτσι κι αλλιώς η σκέψη μου δεν κατάφερε να συμμαζέψει κανένα έξοδο τόσους μήνες. Το μόνο που σκέφτομαι είναι να γίνει 6 η ώρα. ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΙ ΤΟΥ ΒΟΛΟΥ ΕΡΧΟΜΑΙ ΚΑΙ ΘΑ ΜΕΙΝΩ.
