Συντάκτης: Γιάννης Ξυνόπουλος
Όλοι εμείς που τα μαθητικά μας χρόνια ή τα φοιτητικά, τα περάσαμε στις πολιτικές νεολαίες, νοιώσαμε τι θα πει συντροφικότητα και αλληλεγγύη.
Νοιώσαμε να πονάει το κορμί μας από το «ξύλο» για να σώσουμε κάποιον που πιστεύαμε ότι είχε δίκαιο και βάζαμε το δικό μας κορμί μπροστά, για να τον προστατέψουμε αψηφώντας κάθε κίνδυνο....
Βρεθήκαμε πολύ κοντά με ανθρώπους που μετά δεν μας γνώριζαν, γιατί πήρανε καρέκλα και έκατσαν να διαχειριστούν σοβαρά θέματα του κράτους. Αποκτήσανε εξουσία και το μυαλό τους, τώρα έχει «καεί».
Δεν μπορούν πλέον να ξεχωρίσουν τον ιδεολόγο της δημοκρατίας από τον βαλτό ... και αλλάζοντας συμπεριφορά, όχι μόνον ισοπεδώνουν τους πάντες, αλλά χάνουν και την επαφή τους με την πραγματικότητα.
Σήμερα νοιώθω μεγάλη ντροπή, όταν άνθρωποι από το παρελθόν μου, που αγωνίσθηκα στο πλευρό τους για ιδεολογικούς λόγους, μας αντιμετωπίζουν, εμάς τους πολίτες, ως εν γένει προβοκάτορες του δικού τους έργου.
Ανήκω στη γενιά που αψηφήσαμε γονείς και σχολείο, γιατί πιστέψαμε ότι μπορεί να αλλάζαμε τον κόσμο. Στις δικές μου παρέες, κανείς δεν είναι πλούσιος και μετά από σχεδόν 20 χρόνια δουλειάς, συνεχίζουμε να εργαζόμαστε ακόμη περισσότερο, για να επιβιώσουμε.
Η εμπειρία μου από τις πολιτικές νεολαίες, με έχει διδάξει ότι αυτοί που ήταν ψιλο-λαμόγια από μικροί, συνέχισαν το ίδιο βιολί και όταν πιάστηκαν από καρέκλα και κάθισαν σε θέση. Αντίθετα, όσοι ήταν αγνοί ιδεολόγοι, είτε τα παράτησαν, είτε με κόπο ακόμη και σήμερα συνεχίζουν να υπάρχουν και τα βγάζουν δύσκολα πέρα, χωρίς όμως να έχουν χαλάσει, χωρίς να σβήσει η φλόγα μέσα τους..
Κάθε φορά που βλέπω φίλο από τα παλιά, είναι σα να ξαναζώ αυτά που πέρασα την δεκαετία του 80 και του 90, τις πορείες, τις αφίσες τα γραφεία του κόμματος και της νεολαίας, με τα ατελείωτα ταξίδια ανά την Ελλάδα με δικά μας έξοδα.
Τότε που μοιραζόμασταν το χαρτζιλίκι και καπνίζαμε το τσιγάρο στα τρία.
Τότε που σκύβαμε στην βρύση να πιούμε νερό, βάζοντας το χέρι από κάτω, που δεν μας ένοιαζε εάν ήταν βρόμικο ή μπογιατισμένο με το χρώμα από τα πολιτικά πανό, που φτιάχναμε.
Στην πλάτη την δική μου και των άλλων «ιδεολόγων», στηρίχθηκε αυτό το σάπιο σύστημα, που τώρα σπαρταράει.
Ποιός από τους «παλιούς» αγωνιστές, οι οποίοι τώρα είναι εντελώς ενταγμένοι στο σύστημα, είναι πρόθυμος να ακούσει κριτική ή να συζητήσει και να λύσει απορίες, τις οποίες θέλουμε να διατυπώσουμε, όλοι εμείς που έχουμε ερωτήματα για την εξέλιξη διαφόρων πολιτικών ή κοινωνικών ζητημάτων;
Σχεδόν ουδείς.
Δεν πειράζει όμως, ατσαλώνουμε πιο πολύ, όταν μας αδικούν οι «δικοί» μας άνθρωποι ή τουλάχιστον εμείς τους θεωρούσαμε «δικούς» μας.
Εγώ τους συγχωρώ και προσπαθώ μέσα μου να τους δικαιολογήσω, παρά το γεγονός ότι τους γνώρισα στο παρελθόν και τώρα δεν τους αναγνωρίζω...
Για τους υπόλοιπους δεν ξέρω..
